"Ongelofelijk, dit is mijn leven, ja zo was het". "Hier staat alles in, he Annet?" Sietske kijkt me met natte ogen aan en houdt het boek omhoog nadat ze met een klein zakdoekje nog gauw even een traantje heeft weggepinkt. Na het applaus pakt ze mijn hand en kust me op de wang. "Kom je weer eens koffie drinken?" Dan klikken de camera's en doet ze een rondje langs de genodigden. De negentig jarige, mooi gekapt en frivool gekleed als stralend middelpunt. Haar hele familie heeft zich om haar heen geschaard. Van de 8 broers en zusters zijn nog een paar over, ik herken hun gezichten van de foto's in het boek, ik weet van hun kattenkwaad, hun onderlinge band, hun ruzietjes. Ik was gedurende twee maanden een voyeur in hun leven en ze weten niets van mij, hoe bizar. Na mijn toespraakje waarin ik vertel over hoe het boek tot stand is gekomen, over de bijzondere uren samen, over de klik die we vanaf het eerste moment hadden, alsof we elkaar in een vorig leven al eens hadden ontmoet, omhels ik haar ter afscheid en ga met een heerlijk gevoel naar huis .....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten