"Trek aaaaaan die fok, het is je moeder niet!!"
Ik hoor het je nog tegen me brullen als we tijdens een zeilwedstrijd met een windkracht 5 na het ronden van de boei het zoveelste kruisrak indoken.
Na een snelle overstag stond ik dan weer hoog boven je in de trapeze met blaren in mijn handen van het sjorren aan de fokkeschoot. Ik had wel eens voorzichtig aan je gevraagd of ik zeilhandschoentjes mocht, maar daar wilde je niks van weten. "Dat is voor mietjes!" was steevast je antwoord.
En terwijl jij fanatiek met de grootzeilschoot tussen je tanden en je voeten strak onder de hangbanden met je hoofd schuin omhoog naar het vaantje keek, loerde ik gespannen door het ruitje van de fok en lette op de boten om ons heen. We vochten tijdens zeilwedstrijden voor elke meter en spaarden elkaar niet. Het verbale geweld in de boot was in die jaren niet van de lucht.
Ik heb later wel eens gedacht dat jouw hardheid naar mij toe te verklaren zou zijn omdat ik niet de zoon was die jij graag had willen hebben, een groot verdriet waarover je vooral aan het einde van je leven, toen alle schillen wegvielen, vaak met me sprak. Wellicht heb je iets van hoe hij had moeten worden tijdens mijn groei naar adolescentie op mij geprojecteerd, wie zal het zeggen. Mocht dat zo zijn pap, dan neem ik het je niet kwalijk.
Feit blijft dat we naast een diepe verbondenheid ook tijden hebben gekend waarin er een gapende, bijna onoverkomelijke kloof tussen ons ontstond. Een kloof die we toch steeds weer wisten te overbruggen zodat we, zelfs na jaren van verkilling, elkaar toch weer vol liefde en overtuiging in de armen sloten. Zo was het hè pap, jij en ik.
Ik heb veel aan je gedacht de laatste maanden. Als ik langs je huis rij, heb ik nog steeds de neiging om even langs te wippen. In mijn woonkamer staan jouw spullen om me heen, maar het rare is pap, jouw ziel is eruit.
Niemand zal mij ooit nog "schattie" noemen.
Ik mis je.
En vandaag zou je jarig zijn.
Annet
In de maalstroom
van mijn leven
waar alles dendert,
bruist en trilt
heeft jouw
bijzondere bestaan
het mijne
eindelijk verstild.
Oma
Meivakantie 2007, Argeles sur Mer.
"Mama, weet je nog die vakantie in Zuid Frankrijk dat we een stacaravan hadden gehuurd die met de ramen tegen een hoge muur stond en we niks konden zien?"
"En dat jij zo moe van het hele eind rijden was dat je scheel keek en je tussen de tassen in slaap viel? Oh ja en dat het dagen achter elkaar pijpenstelen regende en het zo vreselijk koud was, nota bene in Zuid Frankrijk!
"En dat jij toen voorstelde dat we maar dekens uit de slaapkamer moesten halen om bij de kachel te gaan 'Mens-erger-je-nieten?"
"Zeg mama, was dat nou ook die vakantie dat Sanne 's ochtends opeens die dikke lip had waar we zo om moesten lachen, in dat ueber kleine slaapkamertje waar je je kont niet kon keren?"
"En mama, dat je toen per ongeluk een militair terrein opreed met allemaal tanks en dat je voor de gein riep dat we moesten bukken omdat ze op ons schoten. En wij doodsbang plat op de grond achter de stoelen lagen en jij ging gieren van het lachen".
Het lijkt eeuwen geleden. De zorgeloosheid van toen. Ik denk niet dat ie ooit nog terugkomt.
Als ik naar de foto kijk zie ik mijn bloedjes zoals ze waren gedurende de jaren dat we met zijn viertjes door Europa tuften, koffer op het dak, routebeschrijvingen op het dashboard geplakt, EHBO doos binnen handbereik en het ANWB pasje paraat.
Volgestouwd met tassen in alle kleuren van de regenboog, koersten we naar de zon, twee keer per jaar, in de meivakantie en de zomervakantie.
Foto's als deze, waar ze met zijn drietjes opstaan vervullen me met trots, telkens weer, juist nu.
8 jaar geleden maakte ik de foto. Waar is de tijd gebleven? Niels is inmiddels 25 en maakt zich op om beschermd te gaan wonen. Sanne is 24, bijna afgestudeerd, ambitieus en inmiddels liefdevolle mama van James. En tenslotte Lucinde, toen nog klein en onbevangen en nu, 16, en door alles wat haar is overkomen misschien eerder volwassen dan ik in mijn hart zou willen. Ik gunde haar nog wat langer een onbezorgde tijd. Ik kan er deze dagen verdrietig om worden.
Maar we kunnen de klok niet terugdraaien.
Ze zijn geworden tot wie ze nu zijn en ze groeien elke dag verder, vol hoop, vastberadenheid en levenslust.
Annet
