Volle zee (2016)

Meeuwen scheren 
door de lucht

wolken grijpen
golven

eb is voor
de vloed gevlucht

het wrak wordt 
straks bedolven

schittering
op blauw fluweel

spiegelbeeld
van licht

eindelijk 
weer volle zee

het anker
is gelicht.




Annet

Schaduwen (2016)

Schaduwen
uit mijn verleden

schuiven, zweven
door het heden

armen voelen
maar niet zien

woorden niet meer
horen spreken

gezichten die
zo scherp nog zijn

beelden die 
zoveel verbeelden

herinneren
doet soms zo'n pijn.



Annet

De toekomst (Lucinde 2016)

"Mammmmaa, ik heb eindelijk de perfecte vervolgopleiding gevonden!" 
Iets veel leukers dan HBO Rechten! Wacht, ik kom wel naar beneden en laat het je zien!". Gestommel op de zolderverdieping. De steile zoldertrap wordt in allerijl genomen. Ik hoor vallende boeken en een plof van wat ongetwijfeld een stapeltje gewassen en gestreken kleding is. 
Uitentreuren door mij gebezigde mededelingen als "neem die stapeltjes nou gewoon eens mee naar boven als je toch die kant op gaat" schijnen hier thuis al jaren niet aan te komen, of worden systematisch genegeerd. Ja, dan krijg je dit, of nog erger, dan breekt op den duur iemand zijn nek over al die keurig gesorteerde kledingstukken, waarna de hele meuk weer als oud vuil onder aan een trap belandt en het opvouwritueel weer van voren af aan kan beginnen.
Het moet wel erg belangrijk nieuws zijn, schiet door mijn hoofd. Na vier grote zeven mijl passen op de vide dendert Lucinde al spraakwatervallend de tweede trap af en kwakt haar laptop op de keukentafel terwijl ik een tijdschrift lees en net even een momentje voor mezelf heb. Ik sta op het punt me achter het fornuis te begeven en de pannen tevoorschijn te toveren. Echter de rode konen op het gezicht van mijn opgewonden jongste bloedje doen mij vermoeden dat de voorbereidingen voor het avondeten nog even moeten wachten. Ik leg mijn tijdschrift weg en parkeer mijn telefoon ernaast.  
Ze slaat de laptop met een soepele beweging open en laat haar vingers dansen over de toetsen. Na wat voorbij flitsende beelden staat het scherm eindelijk stil. Ik hoor haar ademhaling en zie haar hart kloppen in haar hals.  
"Hier is het, kijk mama! Dit wil ik gaan doen : International Communication! En het wordt gegeven aan de Hanzehogeschool in Groningen en dan kan ik eerst wel even bij oma Mieke wonen, dat vindt ze vast wel gezellig. En kijk wat je er allemaal mee kunt worden mama! Ik heb er zooooo'n zin in!" 
De woorden vlinderen uit haar mond, in kleuren mooier dan ik ooit had durven hopen. Mijlenver weg lijken die lange bange uren, de ontelbare momenten van wanhoop en ontreddering. Ze is weer terug waar ze moet zijn. 
De omweg was weliswaar zwaar en uitputtend, maar de toekomst is altijd in haar blijven geloven.



Annet