Maandagavond 11 juli 2016.
"Ik ga even naar Terhorne. De wind wakkert aan. Ik wil kijken hoe de tent erbij staat".
Op zulke dagen, als de wind onvoorspelbaar is word ik onrustig. Dan wil ik mijn materiaal checken, net als vroeger. Waren het in mijn jeugdjaren de stagen van mijn schakel die bij harde wind onheilspellend klapperden tegen de aluminium mast, het dekkleed dat aan de zijkanten los woei, of tijdens zeilevenementen m'n trailer die dreigde door de wind aan de rol te gaan, tegenwoordig zijn het de scheerlijnen en het tentdoek van mijn voortent die ik wil controleren. "Zorg goed voor je materiaal" ik hoor het m'n vader nog zeggen. Ik heb nooit anders gedaan.
In gedachten ga terug naar de ontelbare keren dat ik in de stromende regen m'n zeilboot aftuigde, de zeilen te drogen hing in de voortent van mijn ouders en vervolgens zonder een droge draad aan mijn lijf het zware van regen doordrenkte dekkleed over het dek van mijn boot drapeerde en met ijskoude vingers het touwwerk vastreeg.
Pas als m'n boot onder dek was en de zeilen verzorgd waren stroopte ik in de voortent van mijn ouders mijn natte kleding af en trok bibberend en met stijve verkleumde vingers droog goed aan. Ik wist niet beter. Dat is hoe ik ben grootgebracht, met zorg voor mijn materiaal, zoals mijn vader het me heeft ingeprent.
Nu mijn schakel verleden tijd is en ik sinds kort weer een voortent heb slaat de 'materiaal zorg' in alle hevigheid toe. Staande pal aan het talud van het Sneekermeer, bij harde westenwind vol in de vuurlinie, kunnen mijn caravan en voortent het zwaar te verduren krijgen. Dan is er voor mij geen houwen meer aan, dan moet ik er naartoe, zoals nu. Gelukkig woon ik maar krap een half uurtje rijden van Terhorne.
Terwijl ik haastig mijn autosleutels pak schiet Lucinde haar jas aan. "Mama, ik ga mee, Pokemon vangen onderweg".
Vijf minuten later rijden we de oprit af, elk van ons in haar eigen gedachten verzonken.
In Terhorne zien we, als we de camping oprijden, de schuimkoppen op het meer staan. Eenmaal bij onze plek aangekomen slaan de golven over het talud en jagen grote schuimvlokken elkaar op.
Ik hoor gierende stagen en zie in de verte ter hoogte van het Prinses Margrietkanaal een motorboot heen en weer dansen. De lichtjes op het Starteiland roepen herinneringen op aan vervlogen tijden. Ook daar aan de steigers zullen de boten flink tekeer gaan, schiet door mijn hoofd.
Terwijl Lucinde met haar telefoon op Pokemonjacht is, check ik met opbollend windjack scheerlijnen, haringen en rubbers. Ik wurm me tussen de rits door de tent in en controleer de stangen en het doek. In de caravan voel ik of het dakraampje goed sluit en of alle andere ramen dicht zijn.
Na een laatste rondje om caravan en voortent zoek ik Lucinde op en laat nog 1 keer de vertrouwde geluiden van wind en water tot me doordringen.
Verleden en heden omarmen elkaar deze avond.
Annet
