"Wat is je haar al mooi gegroeid!"
Job legt zijn hand op haar hoofd en kijkt in haar glunderende bruine ogen. "Je ziet er goed uit!".
Het is 18 juni 2015, twee dagen na haar sensationele Meet & Greet met One Direction in Denemarken. De adrenaline van de ontmoeting is nog lang niet uitgewerkt, het stuiteren gaat door, maar tegelijkertijd maken we ons op voor de eerste belangrijke check-up na drie maanden.
We zijn gespannen en nog moe van de acht uur durende taxirit van Denemarken terug naar Heerenveen. De nacht was lang en rusteloos. Hoe ver weg lijken nu die drie onbezorgde dagen.
Als we voor de MRI scan wat aan de vroege kant blijken te zijn, zegt Lucinde, "mama, zullen we even bij Job gaan kijken?"
Job, de goedlachse buddy van de afdeling Radiotherapie die aan haar werd gekoppeld toen in december vorig jaar na de chemo tot onze grote teleurstelling nog 14 bestralingen nodig bleken te zijn om de tumoren verder aan te pakken. Wekenlang reden we op en neer naar Groningen en was ze kind aan huis in de hermetisch afgesloten catacomben van het UMCG waar Job haar steevast opwachtte met een opbeurend praatje, een grapje en een vriendelijk woord.
Als ze een slechte dag had zat ze als een zielig vogeltje stilletjes in de kleedkamer. Dan nam hij zwijgend haar kleding aan en begeleidde haar in haar eigen tempo naar de bestralingskamer. De ene keer liep ze zelf, de andere keer ondersteunde hij haar. Als het beter met haar ging vroeg hij naar One Direction en probeerde een glimlach op haar bleke gezicht te toveren.
Eenmaal in de bestralingskamer schoof hij haar dan zorgvuldig binnen de vastgestelde lijnen op de gladde plaat, legde haar pruik in een van de open kastjes en vleide tenslotte een warme deken over haar half ontklede lichaam zodat ze het tijdens de bestraling niet koud zou krijgen. Voordat we de steriele ruimte verlieten raakte hij dan altijd nog even zachtjes haar been aan en zei "als er wat is, hoef je alleen je hand op te steken, ik ben vlakbij".
Het doet ons allebei wat als hij ruim 4 maanden na ons laatste bezoek op de afdeling Radiotherapie weer op ons af komt lopen. In zijn ogen zie ik dat ook hij in een split second de film van toen terugdraait en het bleke zwakke meisje met de bruine pukkeltjes en het kale ronde bolletje weer op zijn netvlies heeft.
Hij staat voor aandacht en zorgzaamheid in een periode die we nog druk bezig zijn te verwerken.
Als hij ons even later vergezelt naar de MRI afspraak vertelt Lucinde honderduit over haar ontmoeting met Harry. Ze lacht, ze straalt, ze schatert.
Bij het afscheid kijkt ie nog even naar haar korte koppie.
"Je kunt altijd langskomen als je hier bent. Enne, die pruik heb je niet meer nodig!"
Annet
