"Mama, waar is mijn kralenketting?'
Het lijkt voor een leek zo'n kinderachtige vraag van mijn pubermeisje van 16, maar sinds september 2014 staat deze ketting voor een cruciale periode in haar leven, een periode die onuitwisbaar en met niets vergelijkbaar is geweest en altijd zal blijven.
Die eerste week van totale onthutsing zagen wij in het UMCG op de gangen van M2 groepjes kralen rijgende, keuvelende kale kindjes zitten. Sommigen hadden hun gladde bolletjes met kleurige mutsjes bedekt, anderen hadden een sjaaltje om en een sonde in hun neus.
In al onze onwetendheid dachten wij toen nog dat het wellicht een soort van rage was op de kinderafdeling in het ziekenhuis, maar al snel kwamen we erachter dat er een diepere, verwerkende betekenis achter die op het eerste oog zo vrolijke ketting schuil ging.
Op de poli kinderoncologie kregen we, nadat we van de eerste schrik bekomen waren, te horen dat elke specifieke behandeling, elk down moment, maar ook die ene mooie dag waarop je je opeens super had gevoeld, een eigen kraal had, en dat op die manier de ketting het verhaal van de ziekte in jouw leven vertelde, in lengte, kleuren en vormen. Iedereen zijn eigen ketting, iedereen zijn of haar eigen verhaal. Zodat je altijd aan de hand van die ketting tot in lengte van jaren jouw eigen relaas, jouw verdriet, jouw wanhoop maar ook jouw strijd naar herstel kon laten zien.
Ik weet nog goed dat ze de lange rits 'chemokuur' kralen hardop telde voordat ze ze aan de ketting reeg, dat ze somber en naar binnen gekeerd keek bij de 'petje-kraal' die stond voor 'haarverlies' en dat de gewolkte kralen van de beenmergpuncties mij weer opnieuw deden sidderen.
In september vorig jaar maakte ik nog het grapje "ach, die van jou wordt vast een soort kort sleutelhangertje....."
Meer dan eens vind ik de kralenketting tegenwoordig naast haar bed, altijd binnen handbereik.
16 jaar jong, al zoveel gebeurd, nog zoveel te verwerken...
Annet
Er komt
een moment
dat de zon
ons weer kent
dat de regen
die valt
geen dag
meer vergalt
dat als
iemand vraagt
"Hoe gaat
het vandaag?"
mijn hele
gemoed
kan zeggen
" 't gaat goed".
Annet
20 februari 2015; 00.30
Een van pijn doortrokken "Mammmmaaa".
Ik lig d'r net in, mijn wekker staat op 7 uur en ik hoor de deur van slaapkamer naast mij opengaan.
In een split second zit ik rechtop in bed en maai in het donker met mijn linkerarm naar het bedlampje. Hoeveel nachten heb ik de afgelopen maanden niet op elk geluidje gelegen? Hoe vaak rende ik, nog half versuft, de trap af om koude doekjes te pakken, te temperaturen, of te wiegen en te troosten?
Als ik eindelijk het lampje te pakken heb moeten mijn ogen eerst even wennen aan het licht en dan zie ik een kreunende schim die een kromme schaduw tegen de witte wand van de vide werpt.
Het is Lucinde. Ik spring als een kikker uit mijn bed, en, nadat ik eerst slaapdronken met mijn schouder tegen de deurpost ben geknald, vang ik haar op en ondersteun haar. Ze heeft pijn en haar darmen spelen weer op. Het is een bijwerking van de chemo die we maar niet onder controle kunnen krijgen.
Samen bereiken we de trap en strompelen als twee zombies naar beneden. De straatlantaarn voor het huis schijnt door het open spleetje tussen de overgordijnen, de plavuizenvloer is koud en in de verte hoor ik een enkele auto op de snelweg.
Eenmaal beneden wordt de pijn heviger. Ze schreeuwt het uit en ondanks dat ik haar aanmoedig om de pijn 'weg te blazen' krijg ik haar niet kalm. De paniek slaat toe. In het daarvoor nog zo doodstille huis galmt het nu van geschreeuw. Ik ren heen en weer met natte doeken, meet haar temperatuur en vlieg naar boven om mijn telefoon te halen. Ik wil mijn lief bellen maar bel in de consternatie het nummer van een vriendin wiens man ik aan de telefoon krijg. Als hij Lucinde op de achtergrond hoort schreeuwen en het geluid blijkbaar associeert met vrolijkheid denkt ie tot overmaat van ramp dat we een feestje hebben, getuige zijn "nou, bij jullie is het ook gezellig!" Als ik mezelf heb herpakt en lief bel dat ie moet komen, realiseer ik me pas na afloop van het korte gesprek dat ie waarschijnlijk de auto aan zijn zoon heeft uitgeleend en dus geen vervoer heeft.
Ondertussen blijft het gegil naast mij oorverdovend doorgaan. Het zweet breekt me uit. Bij het derde telefoontje krijg ik het advies "maak een warme kruik en zorg dat ze kalmeert". Nadat ik met de vingers in mijn oren tot tien heb geteld krijg ik haar zover dat ze haar ademhaling weer kan sturen en door de pijn heen kan gaan. Dan houdt het geschreeuw eindelijk op en laat ze zich naar de bank leiden waar ik een warme kruik op haar buik leg.
5 minuten later komt lief buiten adem binnengerend. Hij is het hele stuk komen lopen. Als hij haar ziet liggen, rustig ademend en gekalmeerd, is ie zichtbaar opgelucht.
Vervolgens belt de vriendin terug wier nummer ik eerder abusievelijk had ingetoetst. Ze struikelt bijna over haar woorden. "Ik heb me net aangekleed, ik dacht al dat er iets aan de hand was. Ik kom er nu aan." Nadat ik heb uitgelegd dat alles weer rustig is en ze terug naar bed kan, trekt lief zijn jas aan om naar huis te gaan, doe ik de lampen weer uit en help Lucinde terug naar boven.
Als ik haar heb toegedekt kruip ik zelf ook weer onder de wol. Ik kan nog net vier uurtjes slapen.
Het was me het nachtje wel weer.
Annet
