"Mama, waar is mijn kralenketting?'
Het lijkt voor een leek zo'n kinderachtige vraag van mijn pubermeisje van 16, maar sinds september 2014 staat deze ketting voor een cruciale periode in haar leven, een periode die onuitwisbaar en met niets vergelijkbaar is geweest en altijd zal blijven.
Die eerste week van totale onthutsing zagen wij in het UMCG op de gangen van M2 groepjes kralen rijgende, keuvelende kale kindjes zitten. Sommigen hadden hun gladde bolletjes met kleurige mutsjes bedekt, anderen hadden een sjaaltje om en een sonde in hun neus.
In al onze onwetendheid dachten wij toen nog dat het wellicht een soort van rage was op de kinderafdeling in het ziekenhuis, maar al snel kwamen we erachter dat er een diepere, verwerkende betekenis achter die op het eerste oog zo vrolijke ketting schuil ging.
Op de poli kinderoncologie kregen we, nadat we van de eerste schrik bekomen waren, te horen dat elke specifieke behandeling, elk down moment, maar ook die ene mooie dag waarop je je opeens super had gevoeld, een eigen kraal had, en dat op die manier de ketting het verhaal van de ziekte in jouw leven vertelde, in lengte, kleuren en vormen. Iedereen zijn eigen ketting, iedereen zijn of haar eigen verhaal. Zodat je altijd aan de hand van die ketting tot in lengte van jaren jouw eigen relaas, jouw verdriet, jouw wanhoop maar ook jouw strijd naar herstel kon laten zien.
Ik weet nog goed dat ze de lange rits 'chemokuur' kralen hardop telde voordat ze ze aan de ketting reeg, dat ze somber en naar binnen gekeerd keek bij de 'petje-kraal' die stond voor 'haarverlies' en dat de gewolkte kralen van de beenmergpuncties mij weer opnieuw deden sidderen.
In september vorig jaar maakte ik nog het grapje "ach, die van jou wordt vast een soort kort sleutelhangertje....."
Meer dan eens vind ik de kralenketting tegenwoordig naast haar bed, altijd binnen handbereik.
16 jaar jong, al zoveel gebeurd, nog zoveel te verwerken...
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten