Weemoed (pap 1930 - 2014)

 

We hebben 
gebekvecht
gestreden 
gemord

gelachen
gegierd 
en oneindig gebruld

de saamhorige jaren
waren 
te kort

die leegte in mij
wordt met weemoed
gevuld.





Annet

Puber van zestien (Lucinde 2015)

Puber van zestien
hipt rond in het nest
wil vliegen
wil zweven
en dan mee met de rest  

puber van zestien
nog zacht van het dons
ik heb je gevoed
met mijn vleugels behoed
je was veilig bij ons

puber van zestien
kijkt over de rand
nog eventjes wiegen
dan laat ik je vliegen
tot je fladdert en landt.





Mama

Altijd wat (2015)

"Een beetje rust zou je geen kwaad doen, er is wel erg veel gebeurd hè, het afgelopen jaar".
De huisarts zit tegenover me. Het is dezelfde huisarts met wie mijn zusje en ik de laatste uren van mijn vader's leven hebben horen wegtikken. En dat schept een band. Elke keer als ik hem zie komen die intense momenten terug. We lezen ze in elkaars ogen, we voelen ze in de warme handdruk. Er gaat geen bezoek voorbij of hij haalt een van mijn vaders gevleugelde uitspraken aan, altijd gevolgd door "het was een bijzondere man". Zo ook dit keer.
Nadat ik met een receptje bij de apotheek wat tabletjes heb gehaald kruip ik meteen thuis enthousiast achter de computer en reserveer een sta-plaats voor de hele maand juni op mijn vertrouwde Strandcamping in Terhorne. Ja, ik heb er echt zin in.  
"Graag mijn vaste plekje aan het water, dan kan ik komen en gaan wanneer ik wil, want ik moet er even uit van de dokter" meld ik in mijn boekings mailtje.
Ik haal een hele bult ultra dikke tentrubbers en houten haringen bij de kampeerzaak verderop in de straat, schaf voor de meuk een oh zo handige schuurtent aan en zet samen met lief op de camping de hele handel, naar ons idee, orkaanvast, zodat ik vanaf dat moment elke mooie dag van de week een paar uurtjes de voorgeschreven rust kan omarmen aan de rand van het Sneekermeer.
Ik zie het in gedachten al helemaal voor me, boekje mee, muziekje, telefoon uit, kopje koffie, wie doet me wat. Na een paar uurtjes rij ik gewoon weer naar huis. Dat was tenminste het plan....
Echter, na het auto akkefietje in Groningen, met James, ging ik de week erna naar een plaatselijke garage, met de mededeling "dat mannetje van de Wegenwacht zei dat u even moest kijken naar de ventilator, want die hapert." Inmiddels zijn we ruim twee week verder en nog steeds heb ik mijn auto niet terug.
Rustmomenten heb ik nog niet veel gehad. Door de storm van vorige week is mijn spiksplinternieuwe schuurtent de eerste de beste dag al ingewaaid en ligt ie bij het naaiatelier van de kampeerzaak. Verder ben ik mijn caravan noodgedwongen maar als schuur gaan gebruiken, want waar moet ik anders met alle spullen uit de ingewaaide schuurtent heen? De open luifel is geen optie. 
Het hele rustgebeuren schiet totaal zijn doel voorbij. Als ik in Terhorne dezer dagen aankom met de leenauto, die ik de tweede week godzijdank mee kreeg, moet ik eerst polstokhoogspringen over de meuk in de caravan en alvorens ik ueberhaupt met een boekje zit ben ik dik een uur verder, gehavend aan benen en armen door het gewurm tussen de hoog opgestapelde, veelal scherpe spullen door. Het koffiezet apparaat is onbereikbaar geworden en het matras van de ligstoel is onvindbaar. Nee, rust is anders. 
De motor van mijn eigen auto is ondertussen, vergezeld van de verbale binnenkomer van de garagehouder "ik heb een beroerd bericht voor u"  helemaal uitelkaar gehaald, en na reparatie van het een en ander weer inelkaar gezet om vervolgens vandaag wederom op de slachtbank te worden gelegd want, "het is nog steeds niet goed, ik haal hem er weer uit, want u moet wel veilig op vakantie...".
"Gelukkig heb ik uw leenautootje nog" bracht ik gistermiddag na deze nieuwe onheilstijding met moeite uit. "Oh ja, dat is ook nog even een dingetje mevrouw, die moeten we morgenochtend om 08.30 uur trouwens weer terughebben.........".  
Hoezo, rust....... schiet mij maar lek!  


Annet