Ik ben op zolder.
Het gek het ook klinkt, tussen de vele her en der neergelegde, tegen elkaar aangezette en neergepote spullen voel ik me thuis. Het meeste heeft geen enkele link met elkaar maar toch hangt over het geheel een mystieke deken van harmonie. Althans zo ervaar ik het.
De slordig dichtgevouwen verhuisdozen van mijn vader, waar hier en daar een stropdas uithangt, zetten me terug in de tijd en doen me beseffen hoe dierbaar alles me hier is op deze volgestouwde zolder.
De mand vol Pinkeltje voorleesboeken, de grammofoonplaten die ik nooit heb weggegooid,
campingspullen van Terhorne, ingelijste foto's van mijn oma's, boeken van de literatuurlijst van mijn middelbare school. Ik kan er geen afscheid van nemen. Ze horen bij mij.
Op de grond, achter het gordijn, naast de naaimachine en de tas met uitgeknipte patronen, ligt al tijden een map met vakantiefoto's uit een ver verleden dat soms voelt als een andere dimensie. Ik kan die map daar uittekenen. Er gaat geen bezoek aan de zolder voorbij of ik blader door de foto's heen en laat me mee deinen op de bewegende beelden die ik erbij op mijn netvlies krijg. Ook geuren komen binnen en geluiden dringen door. Waar is de tijd gebleven?
Ik ontkom er niet aan om me tegelijkertijd te realiseren dat er tussen de foto's in m'n handen en de vrouw die ik nu ben, een wereld van ontberingen en pijn ligt waardoor de onbevangenheid en het vertrouwen voor altijd uit mij lijken te zijn weggevloeid. De vrouw op de foto's wist gelukkig niet hoe haar pad zou gaan lopen. Zij stond vol overgave, lachend, trots en zonder enige reserves in het momentum, met haar man en haar drie kinderen.
Soms doet het kijken naar de foto's pijn, dan vraag ik me af "hoe zou het zijn geweest, als..". Nog steeds bekruipt me een gevoel van leegte, van falen bijna, als ik tijdens vakanties een traditioneel gezin zie. Zou dat knagende gevoel van binnen waar ik maar niet van af schijn te komen, ooit over gaan?
Me dunkt dat er door alle leden van het destijds vleugellam geraakte gezin in de tussenliggende periode genoeg mijlpalen bereikt, hobbels genomen en lansen gebroken zijn. Het is de hoogste tijd om dat gevoel van trots en vertrouwen dat ik zolang heb weggestopt weer naar de oppervlakte te halen, en liefdevol op te poetsen.
Als ik de foto's deze keer op hun plek terug leg is het alsof ze me een boodschap hebben meegegeven.
Annet
