Lieve lezers,
Zondag vertrekken we naar 'Bella Italia' voor een heerlijke break.
Ik ben nog even druk met de laatste dingetjes.
Mijn dagelijkse blog zet ik daarom met ingang van vandaag even een tijdje stop.
Dinsdag 22 juli staat er weer een verhaal online.
Ik wens iedereen een prettige en vooral veilige vakantie toe!
Annet
"
Mama, had je toen permanent? Ook geen gezicht!"
Als ik in het plastic zakje met foto's dat ik van mijn moeder heb meegekregen aan het grasduinen ben, valt deze zwart/wit foto eruit. Ach, ik weet het nog precies, ik zie de geblokte midirok met de fletse kleuren nog voor me, hoor het monotone tikken van de Zaanse klok met de glimmende druppelvormige ballen en kan het keukentje met de witte Brabantia tafel en de krukjes met de gele dekjes zo weer uit mijn herinneringen opdiepen.
Het was niet onze makkelijkste tijd, de periode Maria Dermoutlaan in Groningen.
Het ouderlijk huis in Haren met het gezellige barretje, het plavuizen dansvloertje in de achterkamer en de grote berkenbomen in de voortuin behoorde inmiddels tot het verleden en door een dreigende echtscheiding van onze ouders was ons fundament aan het wankelen geslagen. Je wist niet meer bij wie je hoorde, je was vertwijfeld en in de war, je wilde niemand kwijt. We maakten elk op onze eigen manier de balans op en zochten een nieuwe koers, ik ver weg in Zurich, blokkend achter mijn bureau, vol heimwee starend over de vreemde stad en mijmerend over hoe het was en hoe het nooit meer zou zijn, mijn zusje op haar nieuwe kamertje in de flat samen met mijn moeder. Op momenten dat ik na een lange treinreis eindelijk weer thuis was, hervonden we elkaar in een nieuwe vorm, de band werd hechter en intenser en we probeerden de puinhopen achter ons te laten en, hoe moeilijk het ook was, nieuwe pijlers te bouwen.
Als ik naar de foto kijk die zoveel dubbele herinneringen oproept besef ik dat het zesendertig jaar geleden is dat wij drieën uit het dal krabbelden en een stabiele basis legden voor alles wat we later zouden bouwen.
Eindelijk kan ik me gaan bezighouden met de vakantie.
Over een paar dagen vertrekken we met twee auto's, een caravan, een vouwcaravan en vijf kids naar het Lago Maggiore. De meeste obstakels hebben we ondertussen uit de weg geruimd, zijnde een auto die total loss is en een verkochte boot die plots weer op de oprit stond. De auto kon ondanks zijn treurige staat gelukkig toch nog worden ingeruild en de boot was in no time 'echt' verkocht. Maar om nou te zeggen dat alles hier smeuïg verloopt, nee niet echt. Immers, de aangeschafte auto waar we allemaal bloed nieuwsgierig naar zijn staat nog te glimmen bij de garage en we zijn in afwachting van de trekhaak. "Mevrouw, we doen ons uiterste best om hem vrijdag klaar te hebben.." aldus de vriendelijke verkoper aan de andere kant van de lijn. "Nou dat mag ik toch echt hopen... ", zucht ik terwijl ik mijn ogen laat gaan over een ellenlange lijst met dingen die ik nog moet doen en spullen die ik nog moet kopen alvorens de karavaan kan vertrekken.
"Mama, wie brengt me nu naar mijn werk?" vraagt Niels gapend en achterover leunend tijdens het ontbijt. Onderwijl gaat de telefoon. "Schattie, ik heb een lijst met boodschappen die echt haast hebben". Ik herken de haperde stem van mijn vader. "Misschien wil je ......". Voordat hij zijn zin kan afmaken zeg ik "Nee pap, nu niet, ik heb nog steeds geen auto en het is te veel voor mijn fietsmandje." Even later Haarlem calling. Zwanger bloedje komt naar huis. "Mama, kun je me van het station halen, ik ben er om 3 uur, maar ik kan nu met mijn dikke buik dat hele eind echt niet meer lopen". Ik kijk vertwijfeld om me heen en wil het liefste gaan gillen. Op de tafel liggen routekaarten die ik heb ingetekend, een half ingepakte medicijndoos waarvan de rest van de inventaris nog moet worden aangeschaft, autobaan vignetten, en die akelige eindeloze actielijst.
Als ik puffend en kreunend lief bel voor enige hand- en spandiensten komt Niels de kamer binnen gestiefeld. Hij heeft net een kijkje genomen in de caravan waar ik nog druk aan het inventariseren ben en al wat kastjes heb ingepakt. "Mama, wat maak jij een bende!" Als ik hoofdschuddend naar de bijkeuken loop om de enorme berg was die jongste bloedje daar gemeend heeft te moeten neerkwakken in de machine te drukken komt Niels achter me aan. "En mama, heb je eigenlijk al iemand gevonden die op Pip kan passen......?"
Het wordt nog een hele toer om weg te komen......
Ach ja, feest was het altijd wel, op Camping Oan e Poel in Terhorne in de jaren 70 en 80.
En als er niks te vieren viel dan verzonnen we wel wat. De jaren van een colaatje en op tijd naar bed lagen in 1982 inmiddels mijlen ver achter ons. Ondanks dat we in die periode de leeftijd hadden om onze vakanties met vrienden en vriendinnen te vieren in zonovergoten oorden kwamen we maar niet los van 'ons' Terhorne en schoven we toch regelmatig, weer of geen weer en met of zonder verkering, bij onze ouders naar binnen voor een paar weken ouderwetse pret en gezelligheid. Als onze boten als vanouds weer aan de steiger lagen en we onze stamkroegen De Kajuit en De Zevenwouden weer even luidruchtig bezochten als in de jaren daarvoor dan was het of we nooit waren weggeweest.
Het bier stond altijd wel ergens koud, was het niet bij onze ouders, dan toch wel binnen een straal van een paar luttele meters en er was altijd wel iemand bij wie zo tegen vijven de hapjes doorkwamen. Als we ons met een hele groep rond mijn moeders tent hadden geschaard, dan kon je er de donder op zeggen dat de Amsterdamse uien op tafel kwamen, de servetjes rondgingen, de toastjes rijkelijk werden belegd en een heel arsenaal aan glazen klaarstond om bijgeschonken te worden.
Wat hebben we vaak hutjemutje opgepropt gezeten in 'de huiskamer' caravan van mijn moeder als na een inktzwarte lucht de regen in een tijd van een mum weer eens met bakken uit de hemel kwam zetten en we ergens moesten schuilen. Dan zaten we half op elkaar en bij elkaar op schoot in de kleine ruimte en wachtten al flauwekullend, smartlappen zingend en met borrelnootjes gooiend de bui af, terwijl mijn moeder aan het redderen was bij het kleine aanrechtblokje en zichtbaar genoot van al het tumult om haar heen.
Zo is er in de loop der jaren heel wat bier gevloeid en zijn heel wat kelen schor gezongen.
De saamhorigheid verbond jong en oud, generatie op generatie, jaren achter elkaar.
30 juni 1989.
De ambulancebroeders binden me op de brancard en vervoeren me verticaal door het trappenhuis van ons flatje in Amsterdam Zuidoost. Papa rijdt achter de ambulance aan. Ik zie nog de tot halverwege geblindeerde ramen voor me en kan me herinneren dat ik tijdens de rit de toppen van de bomen in een sneltreinvaart voorbij zag schieten. Aankomst in het VU ziekenhuis, over getild op een andere brancard, rollen door de gangen en het grote onzekere tegemoet. De slangen, het infuus, de vele artsen aan mijn bed, het registreren door de apparatuur en het wachten, het eindeloze wachten.
Hoe lang zal dit me bijblijven, de dag van jouw geboorte, toen alles anders werd, de hemel blauwer en de regenbogen mooier. En al kwam je niet zonder slag of stoot, en al was ik later nooit meer zo uitgeput als die dag en die nacht, toen ik je zag was alles vergeten en kon ik alleen nog maar naar je kijken in dat rare plastic bakje op wielen dat op ooghoogte naast mijn bed stond. We wisten al negen maanden hoe je ging heten, en we keken al die tijd naar mijn groeiende buik, maar hoe het was om je te krijgen en je na die oerstrijd in mijn armen te houden heeft niemand me kunnen vertellen, want dat is te groot voor woorden.
Niels Jan, mijn eersteling, die mij door het lispelen van het woordje 'mama' telkens tot tranen toe wist te roeren. 25 jaar verder zijn we nu, en nog steeds zeg jij 'mama' op jouw speciale manier, ook al toren je nu hoog boven me uit en bezig je stoere mannentaal zoals je gewend bent met je collega's.
Die 25 jaar met jou hebben mij sterker, weerbaarder en veerkrachtiger gemaakt. Ik heb veel geleerd, zaken waar ik nooit bij stil heb gestaan en die ik evenmin had ingecalculeerd.
Maar dat jij op mijn pad gekomen bent maakt dat ik elk jaar op je geboortedag weer die kwetsbare onvoorwaardelijke liefde voel die bijna brandt van binnen.
Lieve Niels, van harte gefeliciteerd!
x mama
Laat de moed niet zakken
als de duisternis invalt
laat je droom niet varen
als je kompas even niet werkt
heb vertrouwen in je hart
en klief op liefde door de golven
Put uit de horizon je kracht
daar wacht een nieuwe morgen.
Annet
