"Mama, wanneer halen we de caravan uit de stalling?"
Niels komt met zijn hoofd achter de grote vaas met bloemen vandaan die op het barretje staat waarop hij gewoontegetrouw met zijn technisch lego bezig is. Her en der in de kamer staan geurende boeketten die de laatste dagen bezorgd of meegebracht zijn, aangebroken taarten staan in de koelkast, felicitatie kaarten prijken op de eettafel.
6 moeilijke maanden zijn ten einde. En ook al zal de angst, zoals ons is voorspeld, voorlopig nog een tijdje overheersen, en ook al zal het nog even duren voordat ze haar lichaam weer vertrouwt en ik weer rustig kan slapen, we hebben de vlag uitgestoken, en willen weer meedoen.
Mensen bellen en laten hun emoties de vrije loop, mailtjes en Apps worden uitgewisseld, vrienden en vriendinnen komen met cadeautjes en blijven ouderwets hangen tot ze door hun ouders worden gebeld.
We deinen in de stilte na de storm, en durven weer plannen te maken. Als we uitbundig lachen voelt het nog wel wat vreemd en lijkt het of we het opnieuw moeten leren. De kalender aan de zijkant van de koelkast loopt vol met afspraken voor pijnbestrijding via acupunctuur, sessies van 'onco fit' en bezoeken aan de psycholoog.
Nee, we zijn er nog niet, maar de energie gaat weer stromen, elke dag een beetje meer. Dat wat tot twee maanden geleden voor onmogelijk werd gehouden, zoals traplopen en fietsen, komt voorzichtig op gang. Concerten worden geboekt, en dagjes-uit besproken. We kijken niet enkel meer somberend naar binnen maar zien eindelijk om ons heen de krokussen bloeien en voelen het voorjaar trillen in de lucht.
En ook al merk ik dat de stress uit mijn lijf trekt, ik weer tijd en aandacht kan besteden aan mijn twee andere bloedjes en met volle teugen geniet van de schaterlachjes van mijn kleinzoon, ook van angst en spanning moet je afkicken.
Op 24 september 2014 kwam onze mallemolen abrupt tot stilstand, deze week zijn de paarden gepoetst, de tandwielen gesmeerd en draaien wij ons eerste rondje in de zon.
Annet
