IJzel (2016)

De straten
stralen stilte uit

de wegen wijken 
voor het weer

de mens maakt 
eindelijk 
eens geen geluid

want de natuur 
is baas 
voor deze keer.





Annet

Heimwee naar die winters (2016)

Nu de ijzel het noorden van ons land in zijn greep houdt ben ik bij vlagen weer terug in de tijd.
Jaren zestig, Berkenlaan, Haren. Het knisperende lopen met mijn rode rubber laarzen over de vastgeplakte sneeuw, het geluid van vallende plakken sneeuw uit de zwaar beladen bomen om me heen.  De donkerblauwe duffelse jas met de grote koperkleurige knopen en de zachte vuurrode voering. Ik weet het nog allemaal als de dag van gisteren.
Het gelukzalige gevoel dat je overviel als je 's ochtends wakker werd en na het openschuiven van de gordijnen met je warme adem een 'kijkgaatje' maakte in de ijsbloemenlaag aan de binnenkant van je raam. En dan door dat openingetje zien dat de berkenbomen in de straat een witte waas hadden. En dat er op de Nieuwlandsweg, de straat achter ons, al een lange glijbaan was gemaakt waar de kinderen van Spijkerboor een voor een met de armen gespreid overheen gleden, dikke gebreide mutsen op en lange sjaals om die sierlijk achter hun aan wapperden.
De rookpluimen uit de schoorstenen, de warme ronde zwarte oliekachel bij ons in de keuken met het witte houten rekje ervoor, waar de geitenwollen sokken al overheen lagen, zodat je voeten al wat op temperatuur kwamen als je ze aandeed om ze vervolgens in de koude rubberlaarzen te steken.
Het glas hete kwast in de kantine van ijsbaan Scharlakenhof, waar je zo heerlijk je handen aan kon warmen nadat je op je schaatsen over de houten vloer was komen aan strompelen met je enkels zwalkend van links naar rechts. 
En als je dan weer was opgewarmd met een hele groep kinderen op de ijsbaan een lange rij vormen waarbij de voorste op volle snelheid ging schaatsen en dan af en toe een haakse bocht maakte en daarmee de sliert kinderen een enorme zwieper mee gaf zodat we met regelmaat gierend van het lachen over elkaar heen buitelden. 
De iglo's die we bouwden, het schaatsen op straat, de sneeuwballengevechten op het veldje voor het huis van Flip, de ijsklonters in de door mijn oma met veel liefde gebreide handschoenen, het met een hele rits aan elkaar geknoopte sleetjes achter een auto van een van de vaders, zwieren door de Berkenlaan.  Ach, er is zoveel. 
Het plezier van toen kan ik nog steeds in mijn aderen voelen kolken als ik terugdenk aan die heerlijke, onbezorgde koude witte winters.
De ijzel van de afgelopen dagen maakt me heel eventjes weer dat meisje van toen. 



Annet   

Zinvol (2016)

Op het pad 
dat ik ging

had plannen
geen zin

ik schakelde,
keerde

ik verloor
en ik leerde

ik denderde,
draafde

ik verkende
en schaafde

maar nu ik 
door rust

ben wakker
gekust

nu zie ik 
de zin

vanaf 
het begin.





Annet