Woensdag 2 september.
"We kunnen rustig met mijn auto naar Arnhem, ik ben op alles voorbereid...".
Ik kijk de andere oma, die net haar auto voor mijn oprit heeft geparkeerd, triomfantelijk aan. Vandaag rijden we samen naar Arnhem om in het appartement van onze kinderen de puntjes op de "i" te zetten en natuurlijk even weer heerlijk van onze gemeenschappelijke kleinzoon te genieten. "Ik heb vanmorgen in alle vroegte het oliepeil en het koelvloeistof niveau gecheckt en zelfs voor de zekerheid extra olie meegenomen. Ons kan vandaag niks gebeuren" zeg ik vol overtuiging terwijl zij het Perzische kleed van mijn vader wat aan de kant duwt en een plastic tas met wat schoonmaakspullen in de achterklep zet.
We kachelen keuvelend naar Arnhem waar we nog even abusievelijk een afslag te vroeg nemen en lachwekkend genoeg in een parkeergarage terecht komen. Als we klokslag 10 uur de Utrechtsestraat inrijden staat Sanne ons met James al op te wachten op het balkon. Het kleed en de spullen worden over de reling van het balkon gehesen en binnen een kwartier zitten we aan de koffie met gebak. Het kleed wordt uitgerold en James wordt overladen met knuffels waarna we aan de slag gaan in het huis.
Terwijl de andere oma de ramen doet ben ik met kastjes en dozen bezig. Sanne drentelt van de een naar de ander. "We kunnen straks wel even wat gaan winkelen. Ik moet nog wat dingetjes hebben". Als James zijn middagslaapje heeft gedaan laden we de auto vol met boventallige meuk dat mee naar Heerenveen moet, buggy, hapje, drinken, luier, doekjes. "Ja mama, je weet nooit hoe lang we wegblijven..." De oma's moeten weer erg aan vroeger denken.
Op het moment dat Sanne James in de kinderstoel zal zetten, en ik achter het stuur heb plaatsgenomen staat de andere oma voor mijn auto. Ze trekt een bedenkelijk gezicht. "Je hebt een lekke band!" Ik schiet als een speer uit mijn auto. "Dat kan toch niet waar zijn! De rechter voorband staat er zieligjes bij. "Sjongejonge, het MAG ook niet goed gaan, ik bel de Wegenwacht!" stampvoet ik. Terwijl ik in de wacht hang schopt de andere oma haar schoenen uit en duikt onder de auto om het reservewiel te zoeken. "Ja ik zie hem, hij hangt hier, het is wel een klein bandje volgens mij, meer voor een brommer". We moeten alledrie smakelijk lachen om de hele situatie.
Sanne heeft inmiddels James weer uit de autostoel gepeuterd en stelt voor dat we op het balkon de Wegenwacht gaan afwachten. Als na een uur het bekende gele wagentje naast mijn auto staat race ik naar beneden. De wegenwachter stelt voor dat hij de band gaat oppompen en dat ik dan onmiddellijk als een malle naar een Kwikfit knal, zodat ik er ben voordat de band weer plat is.
Zo gezegd zo gedaan. De andere oma en James blijven thuis en Sanne en ik speeden naar de Kwikfit. "Mevrouw over een half uur is ie klaar". Ondertussen lichten wij de thuisfronten over onze pech in. Ook daar wordt de situatie als uiterst koddig ervaren. "Laat die auto maar in Arnhem staan en neem de trein terug".
Als wij na wat kleine boodschapjes weer bij de Kwikfit aankomen vraag ik of alles is gelukt. De man in de overall loopt op me af en overhandigt mij breed lachend de autosleutels. "Hij is helemaal niet lek! Ik heb hem in het sop gehad, in het water, niks te zien mevrouw. Er mankeert niets aan die band.
Ik heb hem gewoon even opgepompt...".
Annet
Het is 17.30 uur.
Niels zit te chillen op de bank met zijn IPad op schoot. Hij kijkt de gemiste voetbalwedstrijden met het geluid extreem hard en werpt af en toe een scheef oog naar de voortuin.
Dan veert ie op. "Mama, Fokko komt eraan!"
In een LAT relatie als de onze is het na 6 jaar wonderbaarlijk genoeg voor de kids nog steeds een verrassing als lief op de stoep staat.
Pip springt van zijn kussen, rent met zijn korte pootjes naar de kamerdeur en zet het op een blaffen. "Kan die hond nou niet eens 1 keer zijn snavel houden, ik ben aan het skypen en ik versta niks!" schreeuwt Lucinde twee verdiepingen hoger. "Niels, doe dat geluid van die IPad eens wat zachter, horen en zien vergaat me hier in huis!" roep ik vanuit de keuken redderend met het avondeten.
Als de kamerdeur open gaat komt lief binnen met voor zover ik met mijn kippige ogen kan zien iets kleurigs in zijn handen. Wat het is kan ik vanaf de keuken niet zien want normaliter draag ik in huis geen bril. "Aaah, Ben & Jerry's!" likkebaardt Niels. In onze meestentijds chaotische huishouding ontgaat hem bijster weinig.
Terwijl lief de ijsjes in de vriezer legt en gewoontegetrouw het koffiezetapparaat aanzet dek ik de tafel en swipe en passant over mijn telefoon.
"Sanne en Robert hebben een appartement gevonden in Arnhem, en ze huren het per 1 september, kijk hier zijn de foto's" en ik duw mijn telefoon in zijn handen. "Wacht nou eens even tot ik zit, straks de koffie erover" gromt lief. Hij heeft zijn eerste slokje nog niet genomen of ik druk mijn telefoon onder zijn neus. "Maandag verhuizen ze en dinsdag begint ie met zijn nieuwe baan". "Nou ze laten er geen gras over groeien, wat een tempo" mompelt lief.
"Gaan we nou nog eens eten, ik heb honger!", de zolder is klaarblijkelijk uit-geskyped. "Wat eten we eigenlijk?" klinkt voor uit de kamer. Na afloop van het avg-tje (aardappels, vlees en groente) worden de Ben & Jerry ijsjes tevoorschijn getoverd en met smaak opgepeuzeld.
Met Haarlem wordt die avond nog hevig ge-Appt over de op handen zijnde verhuizing naar Arnhem. "Mama, mogen we 1 van die Perzische kleden van opa hebben, dat is helemaal hip momenteel". Ik zeg toe dat ik een van de kleden klaar zal maken voor transport.
De volgende avond eten we met zijn drietjes. Als de borden in de vaatwasser staan schiet Niels opeens wat te binnen. "Mama, we hebben nog twee Ben & Jerry's over!" "Ja maar we zijn met drie" zucht Lucinde, "dus dat kan niet". Op mijn "dan doen we iene miene mutte" kijken ze me aan of ik niet helemaal jofel ben. "Nee, verloten!" zegt Lucinde. "Ok", zegt Niels, "een getal onder de 10, ik schrijf het op!" "Neehee Niels" zucht zijn zusje, "dat kan toch niet, dan weet jij het toch?" "Nou, dan mag jij een getal kiezen", zegt hij groots. "Pffffff, doe nou niet zo dom!", Lucinde kijkt mij hulpeloos aan. Het water loopt ons alledrie in de mond. Dan heb ik een idee. "We bellen Sanne!".
Die zit in Haarlem net in alle rust James een hapje te geven en kan er geen touw aan vastknopen wat het Heerenveense van haar verwacht. Uiteindelijk zetten we doorelkaar heen pratend de telefoon op luidspreker en noemen om beurten een getal. Als aan de andere kant van de lijn twee keer "ja" wordt gezegd leg ik de telefoon als een haas neer en storten Niels en ik ons op de 'gewonnen' ijsjes.
De volgende dag belt Sanne op. "Wat was dat nou voor raar gedoe gister over die ijsjes, ik snapte er geen hout van. Als ik de voorgeschiedenis vertel zegt ze begrijpend "typisch Niels hè mama".
Dan bespreken we de verhuis-uitpak-inruim-schoonmaak planning voor de dag erop.
"Mama vergeet je opa's kleed niet en App je nog even weten hoe laat jullie komen?"
Indutten, ikke? Wat dacht je wat?
Annet
Kan ik met
dezelfde ogen kijken
en voelen
met hetzelfde hart
ben ik dezelfde
moeder nog
en loop ik
nog hetzelfde pad
gevormd door dingen
die gebeuren
laverend
tussen lief en leed
wil ik de moeder zijn
die liefheeft
die troost en steunt
en alles geeft.
Annet
