Het is 17.30 uur.
Niels zit te chillen op de bank met zijn IPad op schoot. Hij kijkt de gemiste voetbalwedstrijden met het geluid extreem hard en werpt af en toe een scheef oog naar de voortuin.
Dan veert ie op. "Mama, Fokko komt eraan!"
In een LAT relatie als de onze is het na 6 jaar wonderbaarlijk genoeg voor de kids nog steeds een verrassing als lief op de stoep staat.
Pip springt van zijn kussen, rent met zijn korte pootjes naar de kamerdeur en zet het op een blaffen. "Kan die hond nou niet eens 1 keer zijn snavel houden, ik ben aan het skypen en ik versta niks!" schreeuwt Lucinde twee verdiepingen hoger. "Niels, doe dat geluid van die IPad eens wat zachter, horen en zien vergaat me hier in huis!" roep ik vanuit de keuken redderend met het avondeten.
Als de kamerdeur open gaat komt lief binnen met voor zover ik met mijn kippige ogen kan zien iets kleurigs in zijn handen. Wat het is kan ik vanaf de keuken niet zien want normaliter draag ik in huis geen bril. "Aaah, Ben & Jerry's!" likkebaardt Niels. In onze meestentijds chaotische huishouding ontgaat hem bijster weinig.
Terwijl lief de ijsjes in de vriezer legt en gewoontegetrouw het koffiezetapparaat aanzet dek ik de tafel en swipe en passant over mijn telefoon.
"Sanne en Robert hebben een appartement gevonden in Arnhem, en ze huren het per 1 september, kijk hier zijn de foto's" en ik duw mijn telefoon in zijn handen. "Wacht nou eens even tot ik zit, straks de koffie erover" gromt lief. Hij heeft zijn eerste slokje nog niet genomen of ik druk mijn telefoon onder zijn neus. "Maandag verhuizen ze en dinsdag begint ie met zijn nieuwe baan". "Nou ze laten er geen gras over groeien, wat een tempo" mompelt lief.
"Gaan we nou nog eens eten, ik heb honger!", de zolder is klaarblijkelijk uit-geskyped. "Wat eten we eigenlijk?" klinkt voor uit de kamer. Na afloop van het avg-tje (aardappels, vlees en groente) worden de Ben & Jerry ijsjes tevoorschijn getoverd en met smaak opgepeuzeld.
Met Haarlem wordt die avond nog hevig ge-Appt over de op handen zijnde verhuizing naar Arnhem. "Mama, mogen we 1 van die Perzische kleden van opa hebben, dat is helemaal hip momenteel". Ik zeg toe dat ik een van de kleden klaar zal maken voor transport.
De volgende avond eten we met zijn drietjes. Als de borden in de vaatwasser staan schiet Niels opeens wat te binnen. "Mama, we hebben nog twee Ben & Jerry's over!" "Ja maar we zijn met drie" zucht Lucinde, "dus dat kan niet". Op mijn "dan doen we iene miene mutte" kijken ze me aan of ik niet helemaal jofel ben. "Nee, verloten!" zegt Lucinde. "Ok", zegt Niels, "een getal onder de 10, ik schrijf het op!" "Neehee Niels" zucht zijn zusje, "dat kan toch niet, dan weet jij het toch?" "Nou, dan mag jij een getal kiezen", zegt hij groots. "Pffffff, doe nou niet zo dom!", Lucinde kijkt mij hulpeloos aan. Het water loopt ons alledrie in de mond. Dan heb ik een idee. "We bellen Sanne!".
Die zit in Haarlem net in alle rust James een hapje te geven en kan er geen touw aan vastknopen wat het Heerenveense van haar verwacht. Uiteindelijk zetten we doorelkaar heen pratend de telefoon op luidspreker en noemen om beurten een getal. Als aan de andere kant van de lijn twee keer "ja" wordt gezegd leg ik de telefoon als een haas neer en storten Niels en ik ons op de 'gewonnen' ijsjes.
De volgende dag belt Sanne op. "Wat was dat nou voor raar gedoe gister over die ijsjes, ik snapte er geen hout van. Als ik de voorgeschiedenis vertel zegt ze begrijpend "typisch Niels hè mama".
Dan bespreken we de verhuis-uitpak-inruim-schoonmaak planning voor de dag erop.
"Mama vergeet je opa's kleed niet en App je nog even weten hoe laat jullie komen?"
Indutten, ikke? Wat dacht je wat?
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten