Woensdag 2 september.
"We kunnen rustig met mijn auto naar Arnhem, ik ben op alles voorbereid...".
Ik kijk de andere oma, die net haar auto voor mijn oprit heeft geparkeerd, triomfantelijk aan. Vandaag rijden we samen naar Arnhem om in het appartement van onze kinderen de puntjes op de "i" te zetten en natuurlijk even weer heerlijk van onze gemeenschappelijke kleinzoon te genieten. "Ik heb vanmorgen in alle vroegte het oliepeil en het koelvloeistof niveau gecheckt en zelfs voor de zekerheid extra olie meegenomen. Ons kan vandaag niks gebeuren" zeg ik vol overtuiging terwijl zij het Perzische kleed van mijn vader wat aan de kant duwt en een plastic tas met wat schoonmaakspullen in de achterklep zet.
We kachelen keuvelend naar Arnhem waar we nog even abusievelijk een afslag te vroeg nemen en lachwekkend genoeg in een parkeergarage terecht komen. Als we klokslag 10 uur de Utrechtsestraat inrijden staat Sanne ons met James al op te wachten op het balkon. Het kleed en de spullen worden over de reling van het balkon gehesen en binnen een kwartier zitten we aan de koffie met gebak. Het kleed wordt uitgerold en James wordt overladen met knuffels waarna we aan de slag gaan in het huis.
Terwijl de andere oma de ramen doet ben ik met kastjes en dozen bezig. Sanne drentelt van de een naar de ander. "We kunnen straks wel even wat gaan winkelen. Ik moet nog wat dingetjes hebben". Als James zijn middagslaapje heeft gedaan laden we de auto vol met boventallige meuk dat mee naar Heerenveen moet, buggy, hapje, drinken, luier, doekjes. "Ja mama, je weet nooit hoe lang we wegblijven..." De oma's moeten weer erg aan vroeger denken.
Op het moment dat Sanne James in de kinderstoel zal zetten, en ik achter het stuur heb plaatsgenomen staat de andere oma voor mijn auto. Ze trekt een bedenkelijk gezicht. "Je hebt een lekke band!" Ik schiet als een speer uit mijn auto. "Dat kan toch niet waar zijn! De rechter voorband staat er zieligjes bij. "Sjongejonge, het MAG ook niet goed gaan, ik bel de Wegenwacht!" stampvoet ik. Terwijl ik in de wacht hang schopt de andere oma haar schoenen uit en duikt onder de auto om het reservewiel te zoeken. "Ja ik zie hem, hij hangt hier, het is wel een klein bandje volgens mij, meer voor een brommer". We moeten alledrie smakelijk lachen om de hele situatie.
Sanne heeft inmiddels James weer uit de autostoel gepeuterd en stelt voor dat we op het balkon de Wegenwacht gaan afwachten. Als na een uur het bekende gele wagentje naast mijn auto staat race ik naar beneden. De wegenwachter stelt voor dat hij de band gaat oppompen en dat ik dan onmiddellijk als een malle naar een Kwikfit knal, zodat ik er ben voordat de band weer plat is.
Zo gezegd zo gedaan. De andere oma en James blijven thuis en Sanne en ik speeden naar de Kwikfit. "Mevrouw over een half uur is ie klaar". Ondertussen lichten wij de thuisfronten over onze pech in. Ook daar wordt de situatie als uiterst koddig ervaren. "Laat die auto maar in Arnhem staan en neem de trein terug".
Als wij na wat kleine boodschapjes weer bij de Kwikfit aankomen vraag ik of alles is gelukt. De man in de overall loopt op me af en overhandigt mij breed lachend de autosleutels. "Hij is helemaal niet lek! Ik heb hem in het sop gehad, in het water, niks te zien mevrouw. Er mankeert niets aan die band.
Ik heb hem gewoon even opgepompt...".
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten