Gisteravond 23.00 uur.
"Mama, blijf bij me. Ik krijg een pijnaanval!"
Lucinde is net naar beneden komen strompelen, bleek en ellendig. Haar kleding heeft ze ongecontroleerd losgeknoopt, haar riem bengelt langs haar benen, het dikke blonde haar waar ze zo trots op is hangt als een gordijn voor haar gezicht. Ze heeft haar handen om haar buik geslagen en haar gezicht is vertrokken van pijn.
Ik vang haar op onderaan de trap en laat haar op me leunen. Zwijgend bereiken we voetje voor voetje het toilet. Binnenin mij rinkelen alarmbellen. Ik had ze al een een tijdje niet meer gehoord. Hoopte heel stilletjes dat ze voorgoed zouden zwijgen. Dat we die rust, die echte rust die ontspant, heelt en zuivert, weer terug zouden krijgen.
Soms denk ik wel eens dat het gevoel van angst en onmacht dat zich in september 2014 in ons heeft genesteld misschien wel eens nooit meer over zal kunnen gaan. Elke vezel in mijn lijf staat ook nu weer op scherp. Net als al die andere keren dat haar darmen als gevolg van de zware chemokuren buitenproportioneel gingen krampen.
Terwijl zij, bijna in trance, met gesloten ogen, de haar aangeleerde ademhalingsoefeningen doet om de pijngolven op te vangen, leg ik als op de automatische piloot telkens kletsnatte doeken op haar oververhitte buik. Ondertussen staat de toiletvloer blank van al het gemorste water en liggen haar uitgetrokken kleren er middenin. Maar het kan me niets schelen. Het enige dat ik kan denken is : "laat het gauw voorbij zijn".
Als ik het vermoeden heb dat ze even alleen kan zijn sprint ik naar de keuken en druk razendsnel twee Ibuprofens uit een strip die daar op een vaste plek ligt. Terwijl ik terug race zie ik in mijn ooghoeken Pip op de vide met zijn koppie scheef naar me staan kijken. Ook hij kent dit ritueel inmiddels en is uit voorzorg maar vast naar boven gegaan.
Om 00.30 uur begint ze te klappertanden. In deze fase heeft ze het ijskoud. Ik leg een deken op de bank, ondersteun haar naar de kamer, dek haar toe en maak een kruik. Het zijn handelingen die ik kan dromen. Die gaan nooit meer uit mijn systeem.
Om 01.30 uur zie ik haar wimpers bewegen en haar ogen open gaan. Haar verkrampte handen en voeten ontspannen, de kleur komt terug op haar gezicht.
"Mama, wil je een appeltje voor me schillen?". We zuchten als uit 1 adem. Het is voorbij.
Om 02.45 uur zijn de stille getuigen van de pijnaanval aan kant en doe ik de lichten uit.
Nog even en de zon komt op.
Annet
