"Proost lief, laten we drinken op het leven".
In deze hectische periode binnen onze gelederen waar het knagende verdriet om de snel verslechterende toestand van mijn vader en de berusting in zijn lot hand in hand gaan met mijn geluksgevoel over de aanstaande geboorte van mijn eerste kleinkind, zoeken mijn lief en ik als het ook maar enigszins kan elkaar op.
En al zijn mijn dagen tegenwoordig vol gepland met werken, schrijven, luisteren, regelen en Appen en mijn nachten om de haverklap slapeloos, we blijven tijd voor elkaar inruimen. Ik leef momenteel op twee fronten.
Meer dan ooit wil ik nu soms even niet sterk zijn, vaker dan ooit heb ik juist nu de behoefte om samen te zijn en wil ik het liefst in zijn armen schuilen en me klein en onzichtbaar maken.
Enerzijds is daar het besef van dreigend verlies, nu ik de helft van mijn fundament voor mijn ogen zie afbrokkelen en ik me voorbereid op loslaten. Anderzijds staat er voor mijn bloedje zoveel groots te gebeuren, maar besef ik tegelijkertijd, nu haar zwangerschap ten einde loopt, dat ouderschap een grote verantwoordelijkheid op haar jonge schouders gaat leggen.
En vermoeid en piekerend, laverend tussen vreugde en verdriet, verdriet en vreugde, kunnen zelfs twee glazen mojito en een paar nieuwe pumps mij tranen laten wegpinken.
"Proost lief, op het leven!"
Binnenin mij
Binnenin mij
daar woont
tere warmte
daar nestelt
mijn kalmte
en koester ik
liedjes
mijn huisje van
'even mezelf zijn'
en duizend kleine
verdrietjes
Annet
"Wat is hier gebeurd?"
Mijn moeder moet zich aan de deurpost vasthouden van het lachen. Zwanger bloedje wurmt zich met haar dikke buik langs haar oma en begint -tig paar sokken in elkaar te drukken en grist her en der wat wasgoed bijelkaar. "Ja sorry oma, ik ben helemaal vergeten vrijdag voordat we naar Heerenveen gingen om de was op te ruimen, onze droger is namelijk stuk", zegt ze verontschuldigend en kijkt haar oma wat schaapachtig aan. "En ik was nog zo van plan alles netjes te maken voordat jullie kwamen en ik wilde ook nog stofzuigen, maar toen zag ik opeens hoe laat het was en toen zou ik bijna de trein missen". De hilariteit van de situatie maakt dat we met zijn vieren, papa in spe incluis, op de bank neerploffen en het stilleven voor ons aanschouwen met tranen in de ogen van het lachen.
Mijn moeder en ik zijn even daarvoor bepakt en bezakt met aangeschafte babyspullen uit Heerenveen komen rijden, met de twee Haarlemse verstekelingen notabene op de achterbank, onder het mom van "dan sparen we de treinkaartjes uit, en jullie gaan toch die kant op...."
"Eigenlijk vind ik het wel een beetje raar", zegt mijn moeder al keuvelend op de bijrijdersstoel. "Komen wij bij jullie op visite, zitten jullie gewoon dik anderhalf uur bij ons in de auto. "Ja maar oma, wij moesten vandaag toch ook terug naar Haarlem, omdat jullie kwamen", klinkt er uit de mond van de aanstaande ouders op de achterbank. "Maar jullie hebben toch een auto?" vraagt mijn moeder verbaasd. "Jahaaa, oma, maar weet je wel hoeveel het kost aan benzine als we daarmee naar Heerenveen gaan?" "En waar is die auto dan?" wil mijn moeder weten. "Nou gewoon op de parkeerplaats voor ons huis". "En wat doe je er dan mee?" oma geeft zich niet gewonnen. "Nou eigenlijk alleen zware boodschappen vervoeren en om mee naar het ziekenhuis te gaan als de baby komt".
