"Proost lief, laten we drinken op het leven".
In deze hectische periode binnen onze gelederen waar het knagende verdriet om de snel verslechterende toestand van mijn vader en de berusting in zijn lot hand in hand gaan met mijn geluksgevoel over de aanstaande geboorte van mijn eerste kleinkind, zoeken mijn lief en ik als het ook maar enigszins kan elkaar op.
En al zijn mijn dagen tegenwoordig vol gepland met werken, schrijven, luisteren, regelen en Appen en mijn nachten om de haverklap slapeloos, we blijven tijd voor elkaar inruimen. Ik leef momenteel op twee fronten.
Meer dan ooit wil ik nu soms even niet sterk zijn, vaker dan ooit heb ik juist nu de behoefte om samen te zijn en wil ik het liefst in zijn armen schuilen en me klein en onzichtbaar maken.
Enerzijds is daar het besef van dreigend verlies, nu ik de helft van mijn fundament voor mijn ogen zie afbrokkelen en ik me voorbereid op loslaten. Anderzijds staat er voor mijn bloedje zoveel groots te gebeuren, maar besef ik tegelijkertijd, nu haar zwangerschap ten einde loopt, dat ouderschap een grote verantwoordelijkheid op haar jonge schouders gaat leggen.
En vermoeid en piekerend, laverend tussen vreugde en verdriet, verdriet en vreugde, kunnen zelfs twee glazen mojito en een paar nieuwe pumps mij tranen laten wegpinken.
"Proost lief, op het leven!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten