"We komen er aan! We rijden al bij Joure!"
10.350 kilometer van elkaar verwijderd, 12 uur vliegen en een half jaar nadat we de onheilstijding over Lucinde haar ziekte hebben gekregen, zien we elkaar eindelijk weer.
Na al die jaren dat we nu al gescheiden levens leiden en we gewend zijn elkaar altijd langere periodes niet te zien, ervoer ik dit keer een allesomvattend en intens gemis, iets wat ik nooit eerder heb gevoeld. Ik realiseerde me dat zij als geen ander deel uitmaakt van mijn fundament, zij is de steen die naast de mijne ligt, wij horen bij elkaar, wij lijden samen pijn en beleven elkaars vreugde.
De lange omhelzing die op de oprit volgt, nadat ze zich uit het kleine zwarte huurautootje heeft gewurmd, toont de innige verbondenheid die geen woorden nodig heeft. Twee zussen, twee werelden, 1 emotie.
Zes maanden lang leefden we op Appjes, hielden we ons vast aan elkaars getypte woorden. Balanceerden we tussen hoop en vrees, elk aan onze eigen kant van de wereld. Door het tijdsverschil van 7 uur vloeiden de afgelopen maanden in de zeer vroege Nederlandse ochtend, als de maan nog de nacht domineerde, steevast de eerste korte zinnen richting Kuala Lumpur. "Ze heeft goed geslapen, nee geen pijn vannacht". "Ja, ik hou het nog wel vol". "Nee, je hoeft niet te komen, jij bent daar nodig."
In de duisternis van mijn slaapkamer, als ik geen rust meer kon vinden en ik wist dat haar dag al lang was begonnen tikte ik mijn vingers krom op het kleine toetsenbord van mijn telefoon en wachtte na elk bericht op het minuscuul knipperende blauwe lampje ten teken van een terugbericht.
Zo waren wij zes maanden lang één op 10.350 kilometer van elkaar, zo lazen wij elkaars tranen tussen de regels door, waren we elke dag toch even samen en konden we onze hoop, angsten en onmacht dagelijks delen.
En nu is ze er dan echt, kan ik haar voelen, en met haar zijn, ook al is het nog zo kort. We lachen de tranen weg, maken onze vertrouwde grapjes, gieren om oude anekdotes en genieten volop met de kinderen erbij.
"En morgen gaan we naar James!" glundert ze, nippend aan haar tweede glaasje wijn.
Als Lucinde even later haar pruik afzet en trots haar nieuwe haar showt legt dat een warme deken over ons allen.
Annet
