"Mama, we gaan een dag naar Londen!" Lucinde dendert de trap af.
"Wie, 'we'?", vraag ik snokkelig. "En hoe ga je er dan heen?" vraag ik door. "Nou, met zijn drieën, en we nemen eerst de bus en dan pakken we de boot. "Eén dag? Hoe ga je dat dan doen?" Ik neem haar op van top tot teen. Ze glundert. "Mammmmaa, gewoon, 's avonds opstappen in de bus en dan over met de boot en dan komen we de volgende dag 's ochtends met de bus aan in Londen. En dan 's avonds weer terug. Leuk toch? Hebben we de hele dag om te winkelen. Kost maar 40 euro!"
"Ik word al moe als ik er aan denk" breng ik uit. "En waar stappen jullie op?"
"Nou ja, dat is nog even een dingetje mama, Julia werkt tot 20.00 uur en de bus vertrekt uit Almere om 21.30 uur. Dat redden we niet met de trein vanuit Heerenveen..... maar daar vinden we wel iets op hoor..".
Mijn jongste bloedje staat voor mijn neus te stuiteren en te spraakwatervallen. Het is mooi om te zien dat haar energie terug is. Een jaar geleden zat ze nog in een rolstoel, moest ik haar tillen, en voeren, hadden we meer slechte dagen dan goede.
Ik ben dankbaar voor elke lach die ik van haar krijg. Er gaat geen dag voorbij of ze laat me trots haar nieuwe dikke haardos voelen. Het litteken bij haar hals, waar haar VAP heeft gezeten, en dat nu zo mooi herstelt, doet me bij tijd en wijle, terugdenken aan de perioden van chemokuren en bestralingen. Vooral 's ochtends, als ze in haar wijde nachthemd in de keuken langs me loopt.
Zelfs als ze zich tegenwoordig bij vlagen als opstandige puber gedraagt, merk ik dat op mijn netvlies in veel gevallen nog steeds dat hoopje hulpeloze afhankelijkheid gebrand staat, dat ze was toen ze me nodig had. Het lijkt allemaal nog zo akelig dichtbij en pijnlijk vers.
De tijd zal het leren wanneer dat beeld, dat me nu nog te vaak achtervolgt en me zomaar ineens van mijn stuk kan brengen, naar de achtergrond verdwijnt om definitief plaats te maken voor dat van de jong volwassen vrouw die ze in sneltreinvaart geworden is. Een strijd en een herrijzenis rijker.
Ik gun haar dit leven met heel mijn hart.
Annet
Ik weet wel
dat het goed kan gaan
dat wonden helen
en je door kunt gaan
maar ergens in
mijn diepste ik
daar schuilt
nog steeds iets
van een snik
daar moet ik
hoge bergen over
om weer in
alles te geloven.
Annet
"Mama, gaat dat pannenkoekbuffet op tweede kerstdag eigenlijk nog door...?"
Niels en Lucinde kijken me triomfantelijk aan, een schuine blik gericht op lief die tegenover mij aan tafel zit. "Nou ja, dat is nog steeds de bedoeling, maar we moeten het er nog wel even over hebben, qua materiaal en zo" antwoord ik weifelend.
Ik besef maar al te goed dat het alweer een tijdje geleden is dat ik het enigszins ondoordachte plan heb geopperd. Nu de kerstdagen met rasse schreden naderen is het zaak de praktische uitvoering van mijn enthousiaste idee onder de loep te nemen. In de twee paar ogen die op mij gericht zijn meen ik iets te zien van leedvermaak. Zij weten immers als geen ander dat IK niet van pannenkoeken hou en destijds met dit lumineuze plan op de proppen kwam enkel om van hun gekissebis over 'wat te eten met kerst' af te zijn....
Zoals altijd op momenten dat ik even naar lucht hap is het ook dit keer lief die ingrijpt. "Nou het zou prettig zijn als ik 2 extra pitten tot mijn beschikking kreeg, en 4 grote pannen om in te bakken". De voormalige pannenkoekbakker heeft gesproken. Ik verbeeld me dat ik de mondhoeken van mijn bloedjes zie krullen.
Maar ik laat me niet kennen. "Oké, oké, geen probleem hoor, ik zoek op Marktplaats wel naar een campinggasstel en dan haal ik de gasfles uit de caravan, dan heb je in totaal 4 pitten. Dat moet kunnen, we zijn met zijn achten".
Net als ik opgelucht achterover wil hangen, veert lief weer op van zijn stoel. "Oh ja, en die krakkemikkige mixer van je tante Ellie zaliger, is misschien ook niet het meest ideale apparaat om zoveel beslag mee te maken, laat staat die lekke beslagkom...."
Ik ontkom er niet meer aan. Die avond bestellen we online een super-de-luxe retro deegmixer die de volgende dag geleverd gaat worden. Iedereen verkneukelt zich op voorhand. "Ja", zeg ik "ook zo fijn die automatisch roterende beslagkom. Een kind kan de was doen." Zelfs 'Arnhem' is lyrisch. Sanne Appt : "Mama, met dat ding kun je zo naar "Heel Holland bakt!".
Als de doos de volgende dag opengaat en het apparaat tevoorschijn komt staan we allemaal verlekkerd te kijken. "Ik ga meteen een taart bakken!" roept Lucinde verrukt en pakt haar laptop om een recept te zoeken.
Die dag krijgt de nieuwe mixer met roterende beslagkom zijn vuurdoop. Ingrediënten erin, knopje aan en draaien maar.....
Ammehoela! niks draait, ja de gardes, maar de beslagkom zelf geeft geen sjoege. Boekje erbij, tja, het plateau onder de kom zou toch echt moeten draaien. Lang verhaal kort, wat we ook proberen, de beslagkom roteert niet. Ik stuur als de sodemieter de mixer terug en bel nog even met de webwinkel. "Nou mevrouw, ik hoop dat de nieuwe mixer er is voor de kerst, maar ik vrees van niet..!" Sjonge jonge, wat een gehannes en wat een gestress! In de tussentijd tik ik een campinggasstel op de kop en kondig bij de caravanstalling aan dat ik mijn gasfles kom halen. Ik duik ook nog even achter de computer en print alvast de menukaart van het plaatselijke pannenkoekschip, maak een boodschappenlijst van de meest voorkomende ingrediënten en regel 3 extra pannenkoekpannen.
Als ik eindelijk het verlossende telefoontje van de webwinkel krijg met de mededeling dat de nieuwe mixer toch op tijd gaat komen, kan mijn hartslag weer naar beneden.
Maar dan doet Niels een verrassende ontdekking, wat heet, my worst nightmare.....:
"Mama, de kerstboomlichtjes doen het niet meer...!"
What's next...?
Annet
