"Moet je hier eens kijken, ben jij dit?".
Mijn zusje en ik struinen door het huis van mijn vader. Hoe anders lijkt alles nu hij er niet meer is. Het bed in de kamer oogt akelig leeg en de grote staande klok met de bimbam tikt niet meer. De schilderijen aan de muur die ons leven lang deel uitmaakten van onze vroegste herinneringen worden stuk voor stuk eens goed bekeken alvorens we ze los halen van de spijkers en voorzichtig rechtop tegen de ingepakte dozen aanzetten. De rijen boekenplanken met de avontuurlijke reisverhalen, de vele beduimelde fotoboeken, de souvenirs uit verre oorden en de ontelbare exotische schelpen. Alles krijgt voorzichtig een plek in de uitgevouwen verhuisdozen.
Af en toe schuiven we wat dozen aan de kant en zoeken een hoekje om even te gaan zitten en een fotootje te bekijken dat uit een album is gevallen, een fletse ansichtkaart voor te lezen of een dik logboek door te bladeren. "Het is wel raar he", zeggen we al redderend tegen elkaar, "het is net of ie toekijkt nu wij hier zo bezig zijn om zijn huishouding op te ruimen.
"Wat doen we met die bloeddrukmeter?" Wil jij dit hebben?", "Wat is dit in godsnaam?" "Wie staat op deze foto?" Zo vullen we vele uren. We houden spullen omhoog, "heb jij hier wat aan?", we lachen om gedateerde zwembroeken, we verbazen ons over jarenlang bewaarde brieven en mappen vol vergeelde krantenknipsels.
Maar het meest ontroerd raken we door kinderfoto's van onszelf op stoffige planken in verloren hoekjes.
