"Jongens, hoe laat gaan we vanavond naar De Kajuit, spreken we hier af, elf uur?" "Laten we nu nog even keten in 't dorp!" en weg zijn we.
In de driehoek, toiletgebouw, receptie en slagboom op camping Oan e Poel verzamelden we vaak voordat we Terhorne onveilig gingen maken.
De zenuwachtige drogist op het hoekje bij de brug zag ons met angst en beven zijn winkel binnenkomen, we zaten overal aan, maar kochten niks en liepen vervolgens luid fluitend met de hele meute weer naar buiten, de kalende drogist hoofdschuddend achterlatend.
Of wat te denken van de dienstige ijscoman achter het kleine loketje bij Het Schippershuis. We stelden ons op in een lange rij en liepen dan 1 voor 1 naar het loketje, bogen ons hoofd en bestelden steevast :"een hoorntje softijs met slagroom".
Wij wisten allang wat de man aan de andere kant van het luikje zou zeggen, namelijk "Eh, de slagroom zit er doorheen, ik heb het niet los". Waarop wij ons antwoord klaar hadden "laat maar, nee dan hoef ik hem niet". Na een korte blik richting de rest stapte de volgende in de wachtrij naar voren en deed dezelfde bestelling, en de volgende, en de volgende, totdat iedereen geweest was. Op dat moment zat de ijscoman helemaal stuk, zweette peentjes en was een hartverzakking nabij.
"Nou bedankt he!" riepen we tenslotte in koor en liepen doodgemoederd, zonder ijsjes, weg, sloegen de hoek om en gaven ons daar over aan een enorme lachbui, gevolgd door "Wat zullen we nu eens even gaan doen ?".
Voordat we 's avonds op strooptocht gingen naar bar de Kajuit, bespoten de meiden zich rijkelijk met 'appeltjesparfum', zetten een kohlstreepje onder hun ogen, en ik zie mijzelf nog zeep in mijn haar smeren, want dan kon ik het zo lekker omhoog boetseren. De jongens op hun beurt poetsten hun tanden en deden een luchtje op.
Zo toog het illustere, naar aftershave en appeltjesparfum geurende gezelschap in de jaren '70 rond 11 uur richting de kroeg, het gekletter van Klaas zijn klompen galmde door het rustige dorp..... , jongens wat een tijd!
Berkenlaan, de straat van mijn jeugd. Als ik in de buurt ben rij ik er altijd even doorheen. En telkens valt het me op dat de straat tegenwoordig veel korter lijkt en de rode bakstenen huizen veel kleiner.
Waar we met alle buurtkinderen op woensdagmiddagen, zittend op meegebrachte kussens, kinderprogramma's keken bij familie Kruijer, de enige met een televisie. En dan opeengepakt slurpen aan de ranja met een rietje en met rode konen de uitzending volgen.
Daar waar de fameuze vurige rozebottels groeiden die we bij zomerdag in 'gevechten' naar elkaar mikten, parfum maakten van de paarse blaadjes en de kriebelzaadjes in elkaars nek wreven. Het geldbakje bij de telefoon, het kolenhok achter het huis, de walmende oliekachel in de keuken.
Ik herinner me ook de zaterdagochtend, als we met melkboer Burema mochten meerijden op zijn kar en we ons een hele piet voelden zittend op het bankje achter de paarden. Soms trokken we stiekem even aan de leidsels, terwijl de melkboer de flessen aan de deuren bracht.
Spikerboor, de wat smoezelige buurt, waar we eigenlijk niet mochten komen, maar waar we toch vaak in het geniep te vinden waren.
En s' winters met zijn allen schaatsen op het Boeremapark, of met een sleep sleetjes achter een auto aan slingeren, - wat meestal een idee was van een vader want moeders vonden het te gevaarlijk- .
In het voorjaar met zijn allen heerlijk rolschaatsen op het gladde asfalt van de Nieuwlandsweg, slootje springen bij de sportvelden en dan vaak met een 'kletspoot' naar huis en hopen dat je moeder het niet zag.
Boomhutten bouwen met gevonden hout en spijkers uit de bouw en mooie glimmende appels uit bomen schudden totdat je werd weggejaagd, of iemand verhaal kwam halen bij je ouders en dan mocht je weer een dag niet naar buiten.
Verplicht binnen blijven was de ergste straf voor buitenkinderen zoals wij.......
"Mama, mag ik al beginnen?"
Niels kan niet wachten om met zijn nieuwe project van start te gaan.
Elke drie maanden mag hij iets groots van technisch lego kopen om in het weekend aan te werken. Het verbaast me telkens weer hoe ontwikkeld zijn visueel inzicht is. Binnen twee maanden heeft ie een dergelijk gevaarte af. Hij sorteert, hij kijkt, hij bouwt, en langzaam krijgt het vorm onder zijn geduldige vingers.
Door de week staat het lego project echter zo goed als stil, want dan is ie met veel plezier aan het werk en hoeft ie zich over structuur niet druk te maken.
Als medewerker Parkbeheer bij zorginstelling Talant vult hij zijn werkdagen met takken zagen, grasmaaien, snoeien, prullebakken legen en opruimen.
Maar het meest in zijn element is hij als bosmaaier. Dan loopt ie stoer rond in zijn jas van Parkbeheer, werkschoenen aan, helm en koptelefoon op, de maaier veilig in het tuigje om zijn middel. Als hij met een snelle ruk aan het touwtje de maaier laat ronken, lacht hij zijn mooiste lach.
Ik weet nog goed dat ie thuis kwam met zijn bosmaaier certificaat. Hij spreidde hem als een kleinood voor mij op de keukentafel en streek hem heel langzaam en bedachtzaam plat. Na een korte stilte zei hij "mama nu heb ik ook een diploma!"
In een flits kwam alles voorbij, de lange weg naar dit bijzondere moment. Ik heb bij Niels nooit gedacht in termen als 'diploma's', 'studie'. Wat ik in al die jaren behoedzaam zaaide waren liefde, geduld en aandacht. Het vertrouwen in zijn mogelijkheden en het opzoeken van zijn grenzen heb ik nooit laten varen, ondanks de vele tegenwind op onze koers.
Gevangen in een vat vol ontroering en emoties hou ik het certificaat op leesafstand: "Getuigschrift, Bosmaaien met Draadkop; geslaagd : Niels Akkerman".
"Wat is intelligentie, hoe belangrijk zijn sociaal emotionele ontwikkelingen, wat voor gradaties brengen we aan in prestaties, in mens- zijn?" Mijn gedachten tollen.
"Je bent een kanjer!" zeg ik en ik trek mijn 1.82 mtr lange, bijzondere zoon stevig tegen me aan in de hoop dat ie mijn tranen niet ziet......
Augustus 1974:
"Ik geef een feest en jullie mogen allemaal blijven slapen!" kondigt Tineke Vochteloo op een dag aan.
Tijdens de heerlijke lome zomer van 1974 in Terhorne brachten we veel tijd door op het beruchte middenveld waar de families Vochteloo, Vermaning, Hollander en Hasper hun kampementen hadden opgeslagen. Wij werden naar het veld getrokken als bijen naar een pot honing. Er gebeurde altijd van alles, er werd regelmatig iets georganiseerd en vaak werd er met zijn allen bij mooi weer buiten gekokkereld.
Na het ontbijt, vaak nog met de kruimels om de mond, wisten we niet hoe snel we ons bij de groep op het besloten veldje moesten voegen om de plannen van de dag door te nemen, lekker te zonnen in het gras of te gekjagen met elkaar. Ook de ouders vermaakten zich prima onderling, het was een hecht cluppie in het hart van de camping.
Toen Tineke de hele kluit jeugd uitnodigde voor haar verjaardagsfeest waren we euforisch. En dat niet in de laatste plaats omdat we allemaal mochten blijven slapen in de boerderij in De Wilp die nog verbouwd moest worden en waar we het rijk alleen zouden hebben. We waren door het dolle heen, een groep pubers met gierende hormonen. En zo togen we met slaapzakken, kussens en cassettebandjes richting het dorpje op de grens van Friesland en Groningen.
We kregen stuk voor stuk slaapplaatsen toegewezen, maar toen we 's ochtends wakker werden bleek er van die oorspronkelijke planning niks terecht gekomen te zijn, en lagen we op zijn zachtst gezegd 'enigszins gemixt' ....
Naar mijn beleving werd er die zaterdagavond cq -nacht uitsluitend "I can't get no satisfaction" van The Stones gedraaid, en dansten we erop alsof ons leven er van af hing.
Nog steeds als ik dat nummer hoor waan ik mij in een tijdmachine....
1979 : "Hee Schootstra jongen, wat een lucht hier binnen, kom uit die kieteltent, we moeten optuigen!". Siets neemt een laatste slok van zijn koffie en gooit de deuren van het rode rollende bivak van Johan open. Er klinkt wat gemompel uit de bus, maar veel leven zit er nog niet in.
Het duurt Siets duidelijk te lang. Hij bedenkt zich niet en geeft een stevige hengst tegen de zijwand, waardoor de bus heen en weer schudt en iemand binnen schreeuwt "Siets ophouden, nu zit mijn hele slaapzak onder de koffie!". Vanuit de omringende tenten klinkt slaperige schaterlach. De toon voor deze zeildag is gezet.
Langzaam komt iedereen in beweging. Ritsen gaan open, radio's worden op vol volume gedraaid en de eerste grappen en grollen klinken uit de tenten. We luisteren naar de weersverwachting, bekijken de windrichting en bestuderen vast de baan. Ondertussen kauwen we een stuk oud brood met een lik leverpastei weg. "Die smurrie lijkt verdorie wel hondenvoer, uit wie zijn krat komt dit?". Niemand geeft antwoord, de kater dreunt nog na.
Het weer is vannacht omgeslagen, we moeten vandaag allemaal onze zeilpakken aan. Stond gister de zon nog hoog aan de hemel en waaide er een zacht briesje, nu is het bewolkt en een stuk kouder bij een windkracht vijf, "dat wordt hangen".
De regen van de afgelopen nacht heeft alle spullen die we vergeten waren binnen te halen, doorweekt. Ook de kleding die aan de lijnen is blijven hangen, terwijl wij een feestje bouwden in Boei 12..., moet worden uitgewrongen. "Waarom heeft niemand het binnengelegd?", pingpongen we naar elkaar. We waren blijkbaar allemaal te druk met andere dingen.
Dan komt het allerergste, je met je droge warme lijf in een koude en natte wetsuit wurmen en dan goed opletten dat je je vel niet tussen de rits krijgt, en vervolgens je warme voeten proppen in je strakke zeillaarsjes waar het water van de vorige dag nog in staat.
De smerige leverpastei uit die kleine blikjes, de smac verpakking, met dat misselijke 'sleuteltje', die we overigens nooit zonder snijwonden openkregen, de koude natte zeilkleding, de lekkende tenten,
ik zou het zo weer over doen...........
Zondagmorgen 07.00 uur: na een heerlijk etentje, een lange nazit en een korte nacht bedenk ik dat de honden even naar buiten moeten.
"Waar is die sleutel nou weer?". Ik tast in het aardeduister naast me en grijp in iets kleverigs. "Nee he, keelpastilles waar een glas water over heen is gevallen, ook dat nog; ik haat plakvingers!". Afijn, teneinde lief niet wakker te maken, stuntel ik een tijdje geruisloos rond, vind eindelijk mijn telefoon, plak letterlijk mijn hand eromheen en maak wat licht zonder echt om me heen te kijken. De sleutel is nergens te vinden. In huis hoor ik inmiddels de honden blaffen.
"Wat een ellende, straks de kids wakker", denk ik, terwijl ik me nog enigszins slaapdronken en in alle stilte, mijn telefoon vooruitgestoken, een weg baan door de slaapkamer die zich op de verdieping van de garage bevindt. "Waar kan die sleutel nou zijn, ik kom zo het huis niet in" schiet door mijn hoofd. De honden blijven in koor keffen, "lekker dan".
"Ja hoor, het licht van mijn telefoon uit, dat ontbrak nog". Ik struikel bij de volgende stap over het drumstel en het bekken valt met veel kabaal om. De pooltafel is blijkbaar verplaatst want mijn teen komt vervolgens hard in aanraking met een poot ervan. Tot overmaat van ramp raak ik op weg naar de trap verstrikt in iets ondefinieerbaars dat aan het plafond hangt, "wie heeft daar nu weer wat opgehangen?".
Het is mij een raadsel dat lief niet wakker wordt. Ik sluip de trap af en slalom beneden tussen een kudde fietsen en een stapel winterbanden door. "Tja, ik moet maar gaan aanbellen om binnen te komen" bedenk ik. "Ik ben benieuwd wat ik dan weer over me heen krijg...".
Eenmaal in mijn nachthemd op het terras gekomen zie ik de hondjes die hun neuzen enthousiast tegen het glas van de terrasdeur aandrukken en tot mijn verbazing komt ie op een kier te staan. "He, hoe kan dat nu weer?" Ik snap er helemaal niks meer van. Met een kloppende teen en plakvingers strompel ik naar binnen.
Op de keukentafel zie ik de sleutel liggen, met een briefje ernaast :
"Schatje, ik kon niet slapen en lag maar te woelen, ik ben om 04.00 naar mijn eigen huis gegaan om maar tv te gaan kijken, .....xxx".
"Mammmaa, ik ben thuis, economie was makkelijk", een schooltas wordt luidruchtig op de keukentafel gekwakt, de openstaande deuren vallen achter haar met een knal in het slot, zodanig dat ik verwacht elk moment het glas aan diggelen te horen vallen en een hond springt van schrik uit zijn mand. Het lijdt geen twijfel, Lucinde is terug uit school.
Met een zwaai mikt ze haar jas over een stoel en sprint naar de koelkast. "De schoolfoto's zijn ook binnen, ik sta er natuurlijk weer stom op met die kuiltjes", moppert ze.
Ik loop van mijn rustige werkplekje op de vide naar beneden en keur de jaarlijkse schoolfoto goed. "Niks mis mee, leuke foto, hoe was het verder op school?".
"Oh ja mama, je gelooft het niet, mijn IPhone is op school in de wc gevallen en nu is alles nat, kijk maar" en ze houdt het toestel voor mijn neus. Ik weet niet precies waar ik moet kijken, dus ik trek een bedenkelijk gezicht en ik hoor mezelf zeggen "ja wat erg, en nu, kun je hem niet drogen?"
"Nou ik moet hem in een bak met rijst leggen, dat schijnt te helpen". Ze bedenkt zich niet en giet een lading rijst in een dekschaaltje en legt het onfortuinlijke toestel erin. Vervolgens gaat ze naar boven en komt even later met haar laptop in de hand naar me toe.
"Mama, ik denk eerlijk gezegd niet dat het wat wordt met die rijst. Mag ik, please, een goedkoop toestel uitkiezen, mijn SIM kaartje is nog droog, dan kan die erin en hoef ik alleen maar een toestel" . Ze kijkt me vleiend aan. "Enne, mama ik heb al bedacht, dan krijg jij gewoon mijn verjaardagsgeld, en dan hoef ik maar 1 dingetje voor sinterklaas..".
Mijn hersenen zoeken naarstig naar informatie, er was toch wat.
En dan opeens schiet het me te binnen:
"maar je verjaardagsgeld was toch al gereserveerd voor die VIP kaartjes van One Direction die ik heb voorgeschoten...." .
Zucht...
