Licht en schaduw (mijn lief 2015)

Je vangt me
als ik tuimel

verwarmt me
als ik huiver

je tempert 
en je sust me

je remt me
en je kust me

en ook al 
sta ik in de zon

jouw schaduw 
voedt mijn bron.



Annet

Zonnestraal (James 2015)

Jij kwam 
tijdens donkere
dagen

toen wij nog
geen uitweg
zagen

maar nu jij
er bent

en haar 
ziekte geremd 

schijnt de zon
tot in lengte 
van dagen. 



Oma

Moederschap (2015)

"Mama, kun je mij straks naar acupunctuur brengen?' 
Lucinde staat voor me met haar pruik in haar ene hand en een borstel in haar andere hand. Als ze de blonde 'muts' op haar hoofd heeft, trekt ze een moeilijk gezicht, plukt er nog wat aan, en maakt een snelle beweging met de borstel erdoorheen. Haar eigen nieuwe haar drukt de pruik namelijk al wat omhoog en dat zorgt ervoor dat ie wat minder goed aansluit. Dan maakt ze aanstalten om naar school te gaan. Haar cowboy bag is gepakt en haar medicijnen zijn ingenomen. 
Drie uurtjes gaat ze nu al heen, elke dag. Ze maakt haar huiswerk, doet haar toetsen, en draait mee met werkstukken. 
Soms moet ik mezelf knijpen om het echt te beseffen. Wie had dat een half jaar geleden durven denken. Denken eraan deed ik toen niet, simpelweg omdat het pijn deed en ik mezelf niet voor de gek wilde houden. Maar hopen deed ik wel, heel stilletjes.  
Als ze haar legergroene jas aantrekt valt mijn oog op de bruine bestralingsplekken in haar hals. Wat trekken ze al mooi weg, en wat wordt haar gezicht alweer mooi egaal van kleur denk ik. "Mama, please, wil je me straks brengen, met deze wind doen m'n benen zo pijn op de fiets?" "Jaja, is goed" roep ik haar achterna en hup, weg is ze. De voordeur valt in het slot en de Senseo pruttelt mijn eerste kopje koffie.
Een uur later gaat de telefoon, Haarlem calling. "Mama, kun je weer een paar dagen op James passen? Ik heb echt giga wallen van al die gebroken nachten, ik zie er niet uit! Ik trek het echt niet meer, ik ben kapot. Mijn scriptie moet echt af nu, maar het lukt me zo niet!". Nadat 'de trein' is uitgedenderd zeg ik toe de zorg voor de kleine James weer een paar dagen op me te nemen. "Oooh mama, da's fijn, dan kan ik even doorgaan. Meteen gevolgd door "Ja, ik had al gedacht als jij nou de 2e Paasdag een brunch houdt ook voor oma en tante Wil, en voor ons dus, dan laten we James die dag bij jou, dan kan ie later in de week naar Robert zijn moeder en dan zijn we de 11e april weer in Heerenveen voor mijn traditionele verjaardagsfeest. Nee, James is daar niet bij, die slaapt dan bij de andere oma. Ennne, jullie gaan toch wel ergens anders slapen he, want de vaste logees hebben zich alweer aangemeld. Ze hebben echt weer zin om te komen met zijn allen. Neeee, ons huis in Haarlem is te klein, en ik heb even een rondje gebeld en ze vonden het toch allemaal gezellig als het weer in Heerenveen is, net als altijd. Dat vind je toch wel goed he mama? Ik laat nog wel even weten hoeveel blijven slapen, maar ga er maar vanuit dat alle bedden opgemaakt moeten worden, dat wil ik ook wel doen hoor....".  
Als ik even later met na-toetende oren lief heb gebeld om mezelf en mijn hond uit te nodigen voor een logeerpartijtje komt Niels met rode konen binnenzeilen. Hij schopt zijn werkschoenen in de gang en gooit zijn tas in de hoek."Mama, zal ik vast dozen gaan inpakken voor mijn nieuwe huis?" 
Nog een project dat aandacht verdient schiet door mijn hoofd. Dit jaar gaat hij na lange tijd op de wachtlijst gestaan te hebben de grote overstap maken naar beschermd wonen. Een eigen appartement, met zorg op maat. Weliswaar slechts 10 minuten lopen vanaf ons huis, maar een enorm grote en emotionele stap in het losmakingsproces. Ik heb er al zoveel slapeloze nachten van gehad. Zal het goed gaan, is het niet te vroeg, kan hij het aan, kan ik het aan? Ik kijk in zijn groene ogen. "Nee Niels dat hoeft nu nog niet. Pas aan het eind van het jaar kun je in je appartement. Tegen die tijd gaan we spullen inpakken en meubeltjes kopen, en het gezellig maken!". 
Als ik na het avondeten aan een nog af te ruimen tafel voor me uit zit te mijmeren kom ik tot de conclusie dat mijn leven er een is van verrassingen en veerkracht, van ups en downs, van hollen en stilstaan, in alle schakeringen, telkens weer.

Annet