Schoonheid vs leeftijd (2015)

"Wil je die zwarte veegjes boven mijn ooglid even wegpoetsen?'  
vraag ik aan de jonge schoonheidsspecialiste terwijl ik achterover lig op haar relaxstoel en in de handspiegel naar mijn gezicht kijk. Ze heeft net mijn wimpers, die zij "afdakwimpers" noemt omdat ze kort zijn en recht naar voren staan en dus hopeloos zijn om te krullen en van verf te voorzien, getracht met een mascara borsteltje aan te tippen.
"Waar komen die veegjes eigenlijk zo snel vandaan?" wil ik weten. 
"Nou ja, dat is uw leeftijd. Uw oogleden gaan hangen en dan krijg dat je dat als je mascara op hebt en je ogen opslaat" zegt ze voorzichtig, wetend dat ze een gevoelig onderwerp aansnijdt. 
"Sjonge jonge wat een narigheid" mopper ik terwijl ik mezelf in de spiegel nog eens goed bekijk. 
"De elasticiteit van uw huid valt me trouwens nog alleszins mee. Wat gebruikt u daar eigenlijk voor?" klinkt het nieuwsgierig boven mij. 
"Nou dat durf ik niet eens te zeggen" gniffel ik. "Mijn dochters vinden mij een soort Wilma Flintstone, want ik heb gewoon zo'n blauw blik Nivea en daar klieder ik wat mee 's ochtends en 's avonds." 
"Ach, ik denk dat ik gewoon nog veel collageen heb" zeg ik wijsneuzerig. "Verder ben ik niet zo van de foundation en andere bruinsels of smeerseltjes, ben ueberhaupt niet zo met uiterlijk bezig, dat laat ik liever aan mijn dochters en hun generatie over" snater ik door. "Sinds jaar en dag gebruik ik een oogpotloodje en wat bruine oogschaduw. Dat is het eigenlijk wel." Ze kijkt me aan alsof ik inderdaad uit het Stenen Tijdperk ben weggelopen.
Als ik weer overeind ben getakeld, mijn blouse strak heb getrokken en achter haar aan naar de balie loop om af te rekenen, schiet me opeens nog wat te binnen.
"Oh ja, en die frons tussen mijn ogen heb ik laten botoxen en toen nog filler erin laten spuiten."
Ik zie haar gezicht opklaren. Opeens tel ik weer mee.



Annet  

"We gaan weer naar school.." (Lucinde 2015)

Schoolboeken liggen kriskras over de vloer, rollen kaftpapier met de meest uiteenlopende beeltenissen staan geduldig te wachten tegen de boekenkast en een spiksplinternieuw etui in limoenkleur piept uit de plastic Hema-tas. 
Felle etiketten schreeuwen me tegemoet, de nieuwe passer loert door het raampje van een smal kunststof bakje en de aanvankelijk maagdelijke agenda wordt ingewijd met spiegeltjes, knipsels en hedendaagse kreten. 
Ik kan niet wachten om haar haastige voetstappen op de vide te horen, het gemopper over sokken die weer eens spoorloos zijn, het bakje muesli waar in de haast - want ja waarom zou je op tijd opstaan, "we wonen toch tegenover school!" -  altijd een paar kruimels naast vallen en de druppels melk die ze steevast op de keukentafel lekt en die dan vervolgens zuchtend door mij met een vaatdoekje worden weggeveegd. 
De badkamer die 's ochtends vroeg weer bezet is, het heen en weer schuiven en open en dicht klappen van make up doosjes op de wastafel, het kletterend op de grond vallen van de borstel en het föhnen van het haar...  
Het "mama tot vanmiddag, ik heb een lange dag vandaag!" 
Ik heb het zo gemist.       
In de verte hoor ik grote groepen uitgelaten kinderen, bellend, lachend.  
Het spandoek "wij gaan weer naar school" dat aan het begin van de straat vrolijk in de lucht danst, doet me eens temeer beseffen dat niets in het leven vanzelfsprekend is. 
Even krijg ik het te kwaad. 
Op het bureau onder de trap staat haar blonde pruik als stille getuige van andere tijden...




Annet

Oma liefde (James 2015)

Ik dacht
de kamers
waren vol

de kamers
van mijn hart

de sleutels 
waren 
omgedraaid

daar kwam jij
op mijn pad

er zwaait opeens
een deur weer open

en jij gaat zomaar
naar mijn bron

terwijl ik dacht
dat ik vervuld was

raakt deze liefde
mij alom.




Oma