Sanne (2015)

Ik vind het 
zo mooi
om te zien

hoe je bent
met hem

hoe je went
aan hem

zacht zijn hoofdje kust
hoe je troost en sust

ik vind het 
zo mooi
om te zien

er staat "mama"
in je ogen

en hoe langer 
ik naar je kijk
des te meer raak ik bewogen.





Mama

Ode aan mam (Mieke 80 jaar 1935 - 2015)

Dank voor
al die mooie jaren

onze jeugd
onze groei
naar volwassenheid

en toen jullie niet meer 
samen waren

je absolute
onvoorwaardelijkheid

we zijn geworden
door jouw toedoen

we zijn gelouterd
en bestand

wat wij zijn
is jouw verdienste

je hebt ons
levenslang geplant. 




Annet

Een nieuw begin (Lucinde 2015)

"Mama, ik ben blij dat ik weer naar school kan, maar ik hoor er niet meer thuis".
Haar ogen zeggen alles. Ze lopen langzaam vol met tranen die stippen maken op haar broek. Ze laat haar schouders zakken als een vermoeide pierrot, haar vingers grijpen zenuwachtig in elkaar. 
Haar pijn, mijn pijn, haar verdriet, mijn verdriet, haar onmacht, mijn onmacht. 
"Mama, ik kan het niet meer".
Twee weken is ze nu naar school geweest, en beetje bij beetje is de worsteling op gang gekomen. De worsteling van "wat doe ik hier?"  
Na alles wat ze heeft doorgemaakt, na de lange afwezigheid en het hele proces naar herstel, kan ze hier niet meer 'gewoon een meisje van zestien' zijn. 
Zolang ze op deze school zit, blijft ze "dat meisje met kanker", het kale bolletje, de pruik, de rolstoel. Iedereen weet het nog, ze vragen ernaar, ze kijken naar haar. Ze komt er niet los van. Ze ligt onder een vergrootglas, elke dag weer. En hoe ze ook haar best doet, en bij wie ze zich ook aansluit er gaapt een universum tussen haar en haar leeftijdsgenoten, en dat doet pijn. 
Maar hoe hartverscheurend het ook is voor mij als moeder, de klok is niet meer terug te draaien, kon dat maar, ik zou er alles voor over hebben.                
Diezelfde middag besluiten we samen dat het tijd is voor een rigoureuze stap. Ik zie de opluchting in haar ogen als ik voorstel het volwassenenonderwijs te bellen om te vragen of ze met spoed kan overstappen. "Ja mama, dat is goed".
De volgende dag al houdt ze een vurig pleidooi voor zichzelf bij de decaan en gaat haar school akkoord met onmiddellijke overplaatsing naar de VAVO in Heerenveen. De papieren worden geregeld, er wordt afscheid genomen en de conciërge krijgt de sleutel van haar schoolkluisje na 2 jaar terug. Nog een zwaai, een hand, een knuffel en ze sluit de vertrouwde schooldeur voor altijd achter zich.  
Het ultieme gevoel van bevrijding, een nieuw begin. Het zoveelste hoofdstuk in een beladen roman waarvan we nooit weten hoeveel paragrafen er nog gaan komen.  
Ik hoop dat ze met deze stap de rust en de ruimte krijgt om zich in een andere setting voor te bereiden op haar toekomst. 
Terwijl ik haar weg zie fietsen met haar nieuwe sjaal triomfantelijk wapperend in de wind ben ik bijna net zo blij als zij.



Annet