"Wanneer halen jullie mijn oprit weer open?'
Het is donderdagochtend 07.15 uur en ik sta met mijn fiets aan de hand fris en fruitig bij de bouwkeet aan de overkant van mijn huis.
De mensen van de gemeente, wat heet, mijn collega's, zijn mijn ochtendbezoekjes ondertussen wel gewend. Elke dag als ik dezer dagen wakker word popt er wel een vraag op in mijn hoofd die ik dan op weg naar kantoor even bij de mensen van de keet neerleg.
Immers, mijn straat wordt momenteel gereconstrueerd. Deze week zijn ze bezig oude leidingen te vervangen en dat valt ongelukkigerwijs samen met de dagen dat ik puin en stenen uit mijn ontmantelde achterplaatsje aan het afvoeren ben, terwijl ook de tegels voor het nieuw aan te leggen terras op het punt staan geleverd te worden.
Ik moet er toch niet aan denken dat mijn oprit open ligt net op het moment dat er 50m2 terrastegel vanaf een dieplader moet worden uitgeladen. Zul je net zien dat ie dan onverrichter zake weer moet vertrekken. Dan ben ik nog verder van huis.
"Mevrouw, vandaag doen we nog niks bij u, maar morgenochtend vroeg gaan we de waterleiding vernieuwen. Er staat al een wit kruis op uw oprit. Dat is de plek waar we beginnen te graven", aldus de man van de gemeente met de planning in de hand.
"Oh.." zeg ik, "enne, hoe lang gaat dat gegraaf duren? Ik krijg namelijk morgenmiddag mijn terrastegels, en dan moet de oprit wel bereikbaar zijn....". Ik voel de bui al heel voorzichtig hangen.....
De man in het oranje hesje ziet het allemaal niet zo somber in. "Nah, ik denk wel dat dat dat gaat lukken....".
Toch niet helemaal gerustgesteld fiets ik naar kantoor.
De volgende morgen, het is vrijdag, mijn vaste vrije dag, zet ik, om 06.20 uur - volledig op de automatische piloot - mijn wasmachine aan. Als moeder van, sinds kort, 3 uitwonende kinderen, zijn 1 a 2 wasjes per week tegenwoordig voldoende.
Dan spring ik onder de douche. Tijdens het inzepen realiseer ik me opeens dat het water er deze ochtend af gaat en ik sprint nat en nakend naar de bijkeuken, waar ik al glijdend over de gladde tegels de wasmachine bereik en op de stopknop druk. De trommel komt wiebelend tot stilstand en de kletsnatte was danst in het zeepwater. Tja, en nu?
Zo glad als een aal, met de net aangebrachte crèmespoeling nog druipend langs mijn nek trek ik de deur van de wasmachine open, laad het drijfnatte wasgoed op mijn onderarmen en sleep het doordrenkte en loodzware textiel zo goed en zo kwaad als het gaat naar het bad, met mijn blote voeten schaatsend door zeep, crèmespoeling en doucheschuim. Dan klieder ik het hele zwikkie met een doffe plons over de rand van het bad. Vervolgens duik ik nog maar even onder de douche en spoel schuim en crèmespoeling van me af.
Eenmaal aangekleed ga ik naar buiten om te kijken hoe ver het staat met het openbreken van de oprit.
Als ik de man met het oranje hesje op de stoep zie staan loop ik naar hem toe. "Nou, ik kon gelukkig nog net op tijd de wasmachine uitzetten vanmorgen" zeg ik. "Het was wel even een dingetje, maar het is gelukt. Wanneer mag ik trouwens de kraan vandaag weer gebruiken?" vraag ik hoopvol.
De man in het oranje hesje kijkt op zijn horloge.
"Oh, u kunt gewoon wassen hoor, we hebben even een klusje tussendoor aan de andere kant van de straat. Het water gaat er vanmiddag pas af. .."
Annet
