"Mama, ik ga wel mee weekboodschappen doen, dan leer ik je scannen."
Niels staat al met zijn jas aan, zijn veters zijn los en de rits waarmee zijn capuchon vast hoort te zitten komt tot halverwege zijn nek. "Niels, als jij nou eerst even je veters vastmaakt en de rits van je capuchon even goed doet, dan pak ik intussen de tassen en het krat" zeg ik terwijl ik gauw nog even het aanrecht afneem en de knop van de vaatwasser aandruk.
Het is vrijdagavond 18.30 uur. Lucinde is net terug van haar baantje bij de plaatselijke supermarkt en heeft zich op de voor haar warm gehouden avondmaaltijd gestort. Aangezien het regel is dat wij als familieleden geen boodschappen mogen doen op momenten dat zij werkt zaten Niels en ik al halsreikend naar haar komst uit te kijken. Immers, om 20.00 uur moet hij weer klaar zitten voor GTST. Dat is zijn patroon, zo werkt dat bij hem.
Als we de tassen en het krat achterin de auto hebben geslingerd rijden we richting het winkelcentrum. Onderweg vertelt Niels honderduit over zijn werkdag. Dit zijn onze momentjes. Samen in de auto, radio zacht, het vertrouwde geronk van de motor en Niels zijn enthousiaste verhalen. De zieken op zijn werk passeren de revue, en ook de nieuwe vrouwelijke stagiaire, van wie Niels nogal gecharmeerd is, wordt uitgebreid besproken. "Mama, en mijn collega's zeggen dat ik teveel met haar praat, maar dat is echt niet zo. Ik doe gewoon aardig tegen haar, ik vraag dingen en zo. En ze komt ook snel kijken bij het voetballen. Ze zijn gewoon jaloers mama." Ik kijk hem aan van opzij. Zijn capuchon zit weer goed en zijn handen liggen in zijn schoot De straatlantaarns flitsen langs zijn gezicht. Ik geniet van het momentum.
Eenmaal in het winkelcentrum dirigeert Niels me naar de plek waar de scanners hangen. "Kijk mama, dat moet zo", en hij drukt triomfantelijk op een knop waarna een oranje lampje gaat knipperen. Ik zie de twinkel in zijn ogen. "Goed opletten wat ik doe mama, dan kun jij het de volgende keer alleen." Hij glundert. Met een zwaai trekt ie de scanner uit de wand en volgt mij met de boodschappenkar de winkel in.
Ik loop langs de schappen en geef elk artikel eerst aan hem alvorens ik het in de kar leg. Als het schermpje tijdens het scannen van bepaalde artikelen rood blijft, zegt ie streng "Nee mama, deze doet het niet, je moet een ander artikel pakken." En ik doe wat hij zegt.
Het is boodschappen doen met een omgekeerde rolverdeling. Hij is in zijn element, volgt mij met de steeds voller wordende kar en geniet zichtbaar van zijn scanner ervaring, die hij heeft opgedaan tijdens de wekelijkse shopmomenten met zijn begeleider.
Als we de lading boodschappen in de auto hebben getild en hij de achterklep heeft dichtgegooid, zegt ie: "Mama, volgende week neem jij de scanner en dan kijk ik of je het goed doet."
Ik smelt.
Annet
De dagen
lengen
en in
mijn hart
komen
sneeuwklokjes
uit
ontwaak
lente!
spreek
met je nieuwe
geluid.
Annet
"Is het handvat van de voordeur er nu ALWEER af?"
Niels klost de kamer in met zijn zware werkschoenen en laat vanaf de gang een spoor van droge zandkluiten achter. "Ja sorry, mijn schuld dit keer, mompel ik boven de post. "Van de week maar even kijken of we dat ding er weer aan kunnen krijgen. Ik laat de sleutel anders wel aan de binnenkant zitten, dan kunnen we er makkelijker uit, nu we geen handvat hebben ". Ik sta op en maak aanstalten voor het avondeten. Het losse koperen handvat leg ik op de spiegelkast en ik noteer op mijn 'to do lijstje' : 'handvat voordeur'.
De volgende morgen ga ik om 7.30 uur naar kantoor. Ik trek de deur achter me dicht en duik de frisse ochtendlucht in, klaar voor een nieuwe dag.
Mijn bloedjes liggen op dat moment nog in diepe rust. Niels zijn koffiekopje staat klaar onder het Senseo apparaat, zijn brood is gesmeerd en afgedekt, Lucinde haar medicijnen liggen bij haar bord. Mijn werkdag kan beginnen. "Ik moet trouwens niet vergeten vandaag mijn nieuwe telefoonkaartje erin te doen aangezien ik per de 14e maart overga naar een andere provider", denk ik nog terwijl ik in m'n auto stap. De rest van mijn gedachten lossen op in de ochtendmist tijdens de 4 minuten durende rit naar de plaats van bestemming.
Als ik om 1 uur middagpauze neem, rij ik nietsvermoedend naar huis en tref daar een opgewonden jongste bloedje aan. "Mammmmaaaa, waarom neem je je telefoon niet op, ik heb je wel 15 keer gebeld! Ik wou net je werk bellen. Ik heb anderhalf uur staan blauwbekken voor de deur, want jij had de sleutel aan de binnenkant laten zitten: SUKKEL! Eerst trek je het handvat eruit, en nu dit weer!" De stoom komt uit haar oren.
Opeens schiet me wat te binnen. "Oooh ja, mijn nieuwe kaartje moest er vandaag in, ik heb echt geen enkele oproep ontvangen. Sorry Muis." Haar gezichtsuitdrukking wordt langzaam milder.
"Maar hoe ben je dan binnen gekomen?" vraag ik vervolgens sukkelig. "Nou dat was nog een heel gedoe, heb je even?" Ze komt weer wat bij. "Eerst wilde ik boven de garage op bed gaan liggen wachten tot jij kwam, met de elektrische deken aan, want ik had het stervenskoud. Maar uiteindelijk heb ik toch maar Fokko gebeld, want ja, JIJ nam niet op, en je kwam ook niet thuis, terwijl je de andere dagen om 12 uur pauze nam en net vandaag natuurlijk weer niet."
"Hij heeft het hele bijkeukenraam eruit geboord en heeft zich daarna naar binnengewurmd en is op de droger geklommen" gaat ze met verheven stem verder. "Toen heeft ie de achterdeur voor me opengedaan. Maar ja, toen moest het raam er weer in. En mijn bijles kon dus ook niet doorgaan. Bedankt mama."
Als ze het nieuwe kaartje in mijn telefoon doet, stromen haar eigen berichtjes pas binnen : "ik kan het huis niet in!! ......"Je hebt de sleutel niet uit de voordeur gehaald!! ........."En de achterdeur is ook op slot!!! ...... " "HOU VOORTAAN JE TELEFOON AAN!!!........" "IK ZIT HIER AL EEN UUR!!..."IK HEB HET KOUOUOUD!!"
Never a dull moment.....
Annet
