"Mama, ik ga wel mee weekboodschappen doen, dan leer ik je scannen."
Niels staat al met zijn jas aan, zijn veters zijn los en de rits waarmee zijn capuchon vast hoort te zitten komt tot halverwege zijn nek. "Niels, als jij nou eerst even je veters vastmaakt en de rits van je capuchon even goed doet, dan pak ik intussen de tassen en het krat" zeg ik terwijl ik gauw nog even het aanrecht afneem en de knop van de vaatwasser aandruk.
Het is vrijdagavond 18.30 uur. Lucinde is net terug van haar baantje bij de plaatselijke supermarkt en heeft zich op de voor haar warm gehouden avondmaaltijd gestort. Aangezien het regel is dat wij als familieleden geen boodschappen mogen doen op momenten dat zij werkt zaten Niels en ik al halsreikend naar haar komst uit te kijken. Immers, om 20.00 uur moet hij weer klaar zitten voor GTST. Dat is zijn patroon, zo werkt dat bij hem.
Als we de tassen en het krat achterin de auto hebben geslingerd rijden we richting het winkelcentrum. Onderweg vertelt Niels honderduit over zijn werkdag. Dit zijn onze momentjes. Samen in de auto, radio zacht, het vertrouwde geronk van de motor en Niels zijn enthousiaste verhalen. De zieken op zijn werk passeren de revue, en ook de nieuwe vrouwelijke stagiaire, van wie Niels nogal gecharmeerd is, wordt uitgebreid besproken. "Mama, en mijn collega's zeggen dat ik teveel met haar praat, maar dat is echt niet zo. Ik doe gewoon aardig tegen haar, ik vraag dingen en zo. En ze komt ook snel kijken bij het voetballen. Ze zijn gewoon jaloers mama." Ik kijk hem aan van opzij. Zijn capuchon zit weer goed en zijn handen liggen in zijn schoot De straatlantaarns flitsen langs zijn gezicht. Ik geniet van het momentum.
Eenmaal in het winkelcentrum dirigeert Niels me naar de plek waar de scanners hangen. "Kijk mama, dat moet zo", en hij drukt triomfantelijk op een knop waarna een oranje lampje gaat knipperen. Ik zie de twinkel in zijn ogen. "Goed opletten wat ik doe mama, dan kun jij het de volgende keer alleen." Hij glundert. Met een zwaai trekt ie de scanner uit de wand en volgt mij met de boodschappenkar de winkel in.
Ik loop langs de schappen en geef elk artikel eerst aan hem alvorens ik het in de kar leg. Als het schermpje tijdens het scannen van bepaalde artikelen rood blijft, zegt ie streng "Nee mama, deze doet het niet, je moet een ander artikel pakken." En ik doe wat hij zegt.
Het is boodschappen doen met een omgekeerde rolverdeling. Hij is in zijn element, volgt mij met de steeds voller wordende kar en geniet zichtbaar van zijn scanner ervaring, die hij heeft opgedaan tijdens de wekelijkse shopmomenten met zijn begeleider.
Als we de lading boodschappen in de auto hebben getild en hij de achterklep heeft dichtgegooid, zegt ie: "Mama, volgende week neem jij de scanner en dan kijk ik of je het goed doet."
Ik smelt.
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten