"Mama, er komen in de voorjaarsvakantie 2 vriendinnen van mij logeren. Ze hebben net doorgegeven welke trein ze nemen. En we gaan dan donderdag met zijn allen naar 'Ballorig'! Nemen we James mee. En Jeffrey is er ook bij! Iedereen heeft er ongelofelijk veel zin in!"
"Nou fijn dat ik ook nog even op de hoogte word gesteld" kreun ik met een opspelende tennisarm waarvoor ik net een brace heb gehaald en die met veel kunst- en vliegwerk heb vastgeklit.
"Denk je er dan nog wel even aan om je kamer uit te mesten en extra bedden op te maken?" roep ik naar boven. Een luid "jaaaahaa!" klinkt van de zolder. Ik heb mijn vermoedens over de uitvoering, ik ken mijn pappenheimers.....
De avond voordat de dames arriveren ontwaar ik nog weinig activiteit op zolder. Dus ik trek mijn brace extra strak en ruim puin op haar kamer en regel beddengoed voor de logees.
Als ik jongste bloedje, die druk zit te laptoppen, en passant vraag of ze haar handjes ook even kan laten wapperen, is het "Mama, ik wilde het echt doen, maar toen kwam er wat tussen, ja en nu ben jij al bezig...."
Op de dag dat het olijke gezelschap met neefje James naar Speelparadijs Ballorig is geweest krijg ik een noodkreet per App. "Mammmmmaaa, je moet direct komen, we zijn drijfnat en mijn oor bloedt!" "Wat nou weer?" App ik terug. "Ik ben aan het werk!"
Zodra ik mijn pauze kan nemen vlieg ik met een noodgang naar het centrum en tref in de stromende regen het groepje verzopen katjes aan. Lucinde is in alle staten. Terwijl ik bezorgd naar haar oor kijk laat ze me haar telefoon zien. "Mammmmaa, kijk! Ik wilde de buggy uit de bus tillen en toen is mijn telefoon uit mijn jaszak gevallen! Glas kapot!" "Maar ik dacht dat je een bloedend oor had?"zeg ik verbaasd. "Jaahaaa, omdat ik JOU ging bellen met die telefoon waarvan het glas kapot was! Want ik MOET je toch altijd bellen als er wat is! Dit krijg je er dus van!" Ik slaak een diepe zucht, maar niemand slaat enige acht op mij. Er wordt druk gedebatteerd over een nieuwe glasplaat voor de telefoon.
Ik laad het hele gezelschap in de auto, zet ze thuis af en ga laagvliegend en hoofdschuddend terug naar kantoor.
Zodra ik later die middag weer thuis kom zit Lucinde verslagen in een stoel. "Mammmmmaaa, ik moet echt vandaag een nieuw scherm, want morgen ga ik met James naar Burgers Zoo en ik moet toch bereikbaar zijn....?" "Sjonge jonge, je bent wel een kneus hoor, wat kost dat grapje?" breng ik met moeite uit. Tegenover mij veert jongste bloedje onverwacht op "Nou Fokko heeft iemand gevonden, voor 170 euro kan ie meteen een nieuwe glasplaat erop zetten".
Als ik voorzichtig opper dat ik het wil voorschieten, maar dat ze uiteindelijk hiervoor wel zelf in de buidel moet tasten, krijg ik een vernietigende blik toegeworpen.
"Mammmmaaa, weet je wel hoe lang ik daarvoor moet werken!? En ik moet die reis naar Maleisië ook nog terugbetalen. Ik werk straks alleen nog maar voor jou!!"
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten