Een strijd en een herrijzenis rijker (Lucinde 2015)

"Mama, we gaan een dag naar Londen!" Lucinde dendert de trap af.
"Wie, 'we'?", vraag ik snokkelig. "En hoe ga je er dan heen?" vraag ik door. "Nou, met zijn drieën, en we nemen eerst de bus en dan pakken we de boot. "Eén dag? Hoe ga je dat dan doen?" Ik neem haar op van top tot teen. Ze glundert. "Mammmmaa, gewoon, 's avonds opstappen in de bus en dan over met de boot en dan komen we de volgende dag 's ochtends met de bus aan in Londen. En dan 's avonds weer terug. Leuk toch? Hebben we de hele dag om te winkelen. Kost maar 40 euro!"
"Ik word al moe als ik er aan denk" breng ik uit. "En waar stappen jullie op?"
"Nou ja, dat is nog even een dingetje mama, Julia werkt tot 20.00 uur en de bus vertrekt uit Almere om 21.30 uur. Dat redden we niet met de trein vanuit Heerenveen..... maar daar vinden we wel iets op hoor..".
Mijn jongste bloedje staat voor mijn neus te stuiteren en te spraakwatervallen. Het is mooi om te zien dat haar energie terug is. Een jaar geleden zat ze nog in een rolstoel, moest ik haar tillen, en voeren, hadden we meer slechte dagen dan goede. 
Ik ben dankbaar voor elke lach die ik van haar krijg. Er gaat geen dag voorbij of ze laat me trots haar nieuwe dikke haardos voelen. Het litteken bij haar hals, waar haar VAP heeft gezeten, en dat nu zo mooi herstelt, doet me bij tijd en wijle, terugdenken aan de perioden van chemokuren en bestralingen. Vooral 's ochtends, als ze in haar wijde nachthemd in de keuken langs me loopt. 
Zelfs als ze zich tegenwoordig bij vlagen als opstandige puber gedraagt, merk ik dat op mijn netvlies in veel gevallen nog steeds dat hoopje hulpeloze afhankelijkheid gebrand staat, dat ze was toen ze me nodig had. Het lijkt allemaal nog zo akelig dichtbij en pijnlijk vers. 
De tijd zal het leren wanneer dat beeld, dat me nu nog te vaak achtervolgt en me zomaar ineens van mijn stuk kan brengen, naar de achtergrond verdwijnt om definitief plaats te maken voor dat van de jong volwassen vrouw die ze in sneltreinvaart geworden is. Een strijd en een herrijzenis rijker. 
Ik gun haar dit leven met heel mijn hart. 




Annet