30 juni 1989.
De ambulancebroeders binden me op de brancard en vervoeren me verticaal door het trappenhuis van ons flatje in Amsterdam Zuidoost. Papa rijdt achter de ambulance aan. Ik zie nog de tot halverwege geblindeerde ramen voor me en kan me herinneren dat ik tijdens de rit de toppen van de bomen in een sneltreinvaart voorbij zag schieten. Aankomst in het VU ziekenhuis, over getild op een andere brancard, rollen door de gangen en het grote onzekere tegemoet. De slangen, het infuus, de vele artsen aan mijn bed, het registreren door de apparatuur en het wachten, het eindeloze wachten.
Hoe lang zal dit me bijblijven, de dag van jouw geboorte, toen alles anders werd, de hemel blauwer en de regenbogen mooier. En al kwam je niet zonder slag of stoot, en al was ik later nooit meer zo uitgeput als die dag en die nacht, toen ik je zag was alles vergeten en kon ik alleen nog maar naar je kijken in dat rare plastic bakje op wielen dat op ooghoogte naast mijn bed stond. We wisten al negen maanden hoe je ging heten, en we keken al die tijd naar mijn groeiende buik, maar hoe het was om je te krijgen en je na die oerstrijd in mijn armen te houden heeft niemand me kunnen vertellen, want dat is te groot voor woorden.
Niels Jan, mijn eersteling, die mij door het lispelen van het woordje 'mama' telkens tot tranen toe wist te roeren. 25 jaar verder zijn we nu, en nog steeds zeg jij 'mama' op jouw speciale manier, ook al toren je nu hoog boven me uit en bezig je stoere mannentaal zoals je gewend bent met je collega's.
Die 25 jaar met jou hebben mij sterker, weerbaarder en veerkrachtiger gemaakt. Ik heb veel geleerd, zaken waar ik nooit bij stil heb gestaan en die ik evenmin had ingecalculeerd.
Maar dat jij op mijn pad gekomen bent maakt dat ik elk jaar op je geboortedag weer die kwetsbare onvoorwaardelijke liefde voel die bijna brandt van binnen.
Lieve Niels, van harte gefeliciteerd!
x mama
Geen opmerkingen:
Een reactie posten