"Mama, had je toen permanent? Ook geen gezicht!"
Als ik in het plastic zakje met foto's dat ik van mijn moeder heb meegekregen aan het grasduinen ben, valt deze zwart/wit foto eruit. Ach, ik weet het nog precies, ik zie de geblokte midirok met de fletse kleuren nog voor me, hoor het monotone tikken van de Zaanse klok met de glimmende druppelvormige ballen en kan het keukentje met de witte Brabantia tafel en de krukjes met de gele dekjes zo weer uit mijn herinneringen opdiepen.
Het was niet onze makkelijkste tijd, de periode Maria Dermoutlaan in Groningen.
Het ouderlijk huis in Haren met het gezellige barretje, het plavuizen dansvloertje in de achterkamer en de grote berkenbomen in de voortuin behoorde inmiddels tot het verleden en door een dreigende echtscheiding van onze ouders was ons fundament aan het wankelen geslagen. Je wist niet meer bij wie je hoorde, je was vertwijfeld en in de war, je wilde niemand kwijt. We maakten elk op onze eigen manier de balans op en zochten een nieuwe koers, ik ver weg in Zurich, blokkend achter mijn bureau, vol heimwee starend over de vreemde stad en mijmerend over hoe het was en hoe het nooit meer zou zijn, mijn zusje op haar nieuwe kamertje in de flat samen met mijn moeder. Op momenten dat ik na een lange treinreis eindelijk weer thuis was, hervonden we elkaar in een nieuwe vorm, de band werd hechter en intenser en we probeerden de puinhopen achter ons te laten en, hoe moeilijk het ook was, nieuwe pijlers te bouwen.
Als ik naar de foto kijk die zoveel dubbele herinneringen oproept besef ik dat het zesendertig jaar geleden is dat wij drieën uit het dal krabbelden en een stabiele basis legden voor alles wat we later zouden bouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten