"Papa, daar is Annet".
Een hand op mijn arm, een vluchtige kus, een weifelende tred en niet te vergeten de geur van Palmolive zeep.
Ze zijn voor mij gebleven die ze waren, daar heeft niets of niemand verandering in gebracht. En ook al sta ik al jaren niet meer ingelijst op de schoorsteenmantel, in mijn trouwjurk met de glimmende pailletjes en de lange sluier, ook al draai ik al lang niet meer mee op verjaardagen en andere hoogtijdagen, in elkaars hart nemen we nog steeds een bijzondere plek in.
We zien elkaar, we telefoneren en ik ga er geregeld langs. Ze zijn onlosmakelijk met mijn verleden verbonden en blijven de grootouders van mijn kinderen, terwijl zij op hun beurt mij al die jaren hebben meegevoerd door hun leven.
In het begin waren we daarin van beide kanten zoekende naar een nieuwe vorm, maar uiteindelijk zijn we, door onszelf te blijven, gewoon verdergegaan waar we abrupt waren gestopt. Ik sta voor de broze tachtigers klaar als ze me nodig hebben, maar zal mezelf daarbij nooit opdringen. Per slot van rekening ben ik slechts hun ex-schoondochter. Hun wereld achter de propere gordijntjes, mijn vertrouwde stoel bij het raam, de schoorsteenmantel met de kiekjes van mijn kinderen, de parkiet op het dressoir, alles stond voor mij voor een oase van rust in de hectiek van alle dag.
En nu gaan ze verhuizen.
49 jaar spullen glijden door mijn handen. Bij alles wat ik inpak komt oma even kijken. Elk fotootje houdt ze vlak voor haar praktisch blinde ogen, elk prulletje zet haar aan tot een verhaal.
Het ontmantelen van hun woning doet me meer dan ik had gedacht. "Kijk Annet, dit hebben we nog van jou gekregen, uit Venetië. Nee dat doe ik niet weg. En dit borduurwerk ken je dat nog?" Het liefst nemen ze alles mee, ze wikken en wegen alvorens ik eindelijk iets in kan pakken. Met een "maar daar mankeert niks aan" worden spulletjes die ik al had weggegooid weer opgediept.
Het begroot me om te zien dat afscheid nemen van spullen pijn kan doen.
Klokslag half 4 uur komt opa met een dienblad aan schuifelen waarop drie kopjes staan te rammelen.
Oma zoekt tussen de half ingepakte verhuisdozen op de tast haar stoel. "Ja Koos, je hebt gelijk, nu is het tijd voor thee".
Als opa me dan ook nog, kromgebogen maar galant, een schoteltje voor houdt en een stukje cake presenteert ben ik terug in de oase.
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten