Waar blijft de tijd? (Niels, Sanne, Lucinde 2007)

Meivakantie 2007, Argeles sur Mer.
"Mama, weet je nog die vakantie in Zuid Frankrijk dat we een stacaravan hadden gehuurd die met de ramen tegen een hoge muur stond en we niks konden zien?" 
"En dat jij zo moe van het hele eind rijden was dat je scheel keek en je tussen de tassen in slaap viel? Oh ja en dat het dagen achter elkaar pijpenstelen regende en het zo vreselijk koud was, nota bene in Zuid Frankrijk!  
"En dat jij toen voorstelde dat we maar dekens uit de slaapkamer moesten halen om bij de kachel te gaan 'Mens-erger-je-nieten?" 
"Zeg mama, was dat nou ook die vakantie dat Sanne 's ochtends opeens die dikke lip had waar we zo om moesten lachen, in dat ueber kleine slaapkamertje waar je je kont niet kon keren?" 
"En mama, dat je toen per ongeluk een militair terrein opreed met allemaal tanks en dat je voor de gein riep dat we moesten bukken omdat ze op ons schoten. En wij doodsbang plat op de grond achter de stoelen lagen en jij ging gieren van het lachen". 
Het lijkt eeuwen geleden. De zorgeloosheid van toen. Ik denk niet dat ie ooit nog terugkomt.
Als ik naar de foto kijk zie ik mijn bloedjes zoals ze waren gedurende de jaren dat we met zijn viertjes door Europa tuften, koffer op het dak, routebeschrijvingen op het dashboard geplakt, EHBO doos binnen handbereik en het ANWB pasje paraat. 
Volgestouwd met tassen in alle kleuren van de regenboog, koersten we naar de zon, twee keer per jaar, in de meivakantie en de zomervakantie. 
Foto's als deze, waar ze met zijn drietjes opstaan vervullen me met trots, telkens weer, juist nu.    
8 jaar geleden maakte ik de foto. Waar is de tijd gebleven? Niels is inmiddels 25 en maakt zich op om beschermd te gaan wonen. Sanne is 24, bijna afgestudeerd, ambitieus en inmiddels liefdevolle mama van James. En tenslotte Lucinde, toen nog klein en onbevangen en nu, 16, en  door alles wat haar is overkomen misschien eerder volwassen dan ik in mijn hart zou willen. Ik gunde haar nog wat langer een onbezorgde tijd. Ik kan er deze dagen verdrietig om worden. 
Maar we kunnen de klok niet terugdraaien. 
Ze zijn geworden tot wie ze nu zijn en ze groeien elke dag verder, vol hoop, vastberadenheid en levenslust.


Annet