"Trek aaaaaan die fok, het is je moeder niet!!"
Ik hoor het je nog tegen me brullen als we tijdens een zeilwedstrijd met een windkracht 5 na het ronden van de boei het zoveelste kruisrak indoken.
Na een snelle overstag stond ik dan weer hoog boven je in de trapeze met blaren in mijn handen van het sjorren aan de fokkeschoot. Ik had wel eens voorzichtig aan je gevraagd of ik zeilhandschoentjes mocht, maar daar wilde je niks van weten. "Dat is voor mietjes!" was steevast je antwoord.
En terwijl jij fanatiek met de grootzeilschoot tussen je tanden en je voeten strak onder de hangbanden met je hoofd schuin omhoog naar het vaantje keek, loerde ik gespannen door het ruitje van de fok en lette op de boten om ons heen. We vochten tijdens zeilwedstrijden voor elke meter en spaarden elkaar niet. Het verbale geweld in de boot was in die jaren niet van de lucht.
Ik heb later wel eens gedacht dat jouw hardheid naar mij toe te verklaren zou zijn omdat ik niet de zoon was die jij graag had willen hebben, een groot verdriet waarover je vooral aan het einde van je leven, toen alle schillen wegvielen, vaak met me sprak. Wellicht heb je iets van hoe hij had moeten worden tijdens mijn groei naar adolescentie op mij geprojecteerd, wie zal het zeggen. Mocht dat zo zijn pap, dan neem ik het je niet kwalijk.
Feit blijft dat we naast een diepe verbondenheid ook tijden hebben gekend waarin er een gapende, bijna onoverkomelijke kloof tussen ons ontstond. Een kloof die we toch steeds weer wisten te overbruggen zodat we, zelfs na jaren van verkilling, elkaar toch weer vol liefde en overtuiging in de armen sloten. Zo was het hè pap, jij en ik.
Ik heb veel aan je gedacht de laatste maanden. Als ik langs je huis rij, heb ik nog steeds de neiging om even langs te wippen. In mijn woonkamer staan jouw spullen om me heen, maar het rare is pap, jouw ziel is eruit.
Niemand zal mij ooit nog "schattie" noemen.
Ik mis je.
En vandaag zou je jarig zijn.
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten