Het Schelpenmuseum is ons doel. Die vermaarde hoge bruggetjes blijken echter een dingetje. Eerst sjor ik op mijn hoge hakken de rollator omhoog, de zwenkwielen raken de brug, ik kukel naar voren en word gelukkig aan de overkant met het gevaarte opgevangen. Tja, en dan meneer de Wit nog, "leg uw handen op mijn schouders, maar niet teveel aan me hangen hoor, zet uw voeten tegen de dwarsbalken, en niet lachen!". Midden op de brug, ervaar ik een soort van levende rugzak, ik krijg de slappe lach en kan me nog net op tijd aan de leuning vastpakken. Meneer de Wit ploft tegen mijn rug aan. Achter ons staat een horde mensen die geen kant op kan en voor ons durft niemand de brug op. Als we al gierend de overkant bereikt hebben, rijdt ie in het museum tot overmaat van ramp ook nog eens iedereen over de tenen, maar onze middag kan niet meer stuk.
Als we het museum uitkomen, doemt het hoge bruggetje al eer als een monster voor ons op.
"Meneer
de Wit, kunt u zwemmen....?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten