De wind krijgt vat op mijn luifel, het dak klapt en rukt aan de caravan. Slagregen teistert de ramen, de glazen in de kastjes rammelen.
Nog even met de zaklamp naar buiten, kijken of de haringen het houden, en de scheerlijnen op spanning staan. Eenmaal buiten in mijn nachtpon, vliegende wind om de oren, vergeet ik waarvoor ik kwam en kan ik slechts genieten. Die vertrouwde plas voor me, het bekende geluid van zingende stagen en kreunende takken, het geklots van golven tegen het talud, het onafgebroken rood en groen knipperen van de herkenningsboeien van het Prinses Margrietkanaal in de verte.
Ik mijmer nog wat door in de sterrenloze nacht en zoek uiteindelijk drijfnat, verwaaid, maar vervuld van euforische gedachten mijn bed weer op...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten