Ik druk op de bel, in huis geen reactie. Als ik met de hand boven mijn ogen naar binnen kijk zie ik ze. Opa zit aan tafel en legt een puzzel, zijn gehoorapparaat ligt op de bank. Oma voert een gesprekje met haar pratende parkiet. Als ik tegen het raam tik, hoor ik geschuifel, oma doet open en tuurt met halfdichte ogen mijn kant op. "Ik ben het oma, hoe gaat het hier?" "Oh papa, zet er nog maar een kopje bij, en pak ook maar even een stuk Friese koek uit de kelder, Annet is er". Opa komt langzaam in beweging en doet wat hem is gevraagd. Zo met elkaar vergroeid, de dag kent enkel automatismen, maar ze hebben elkaar nog dat is alles wat telt. Wat zij niet kan zien, ontwaart hij voor haar, waar hij de draad kwijt is, pakt zij hem weer op. Ze zwaaien me uit tot het einde van de straat me van ze losrukt. Zo dankbaar dat ik van hen nooit ben gescheiden…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten