"Armen en benen binnenboord meneer de
Wit" , de autodeur slaat dicht. Rollator en stok in de klep en daar gaan
we, weg van het tehuis, weg van de monotoon tikkende klok der eenzaamheid, de
rammelende koffietrolleys op de gang, de geduldig wachtende karren met vuile
was, even een paar uurtjes proeven van de vrijheid, even weer volwaardig mens
zijn. We laten het tehuis achter ons en rijden keuvelend door de weilanden. Na
maandenlange gesprekken over zijn leven, wijd ik hem in in het mijne. Ik vertel
over mijn jeugd en neem hem mee naar voor mij dierbare plekken. Ik laat hem
Terhorne zien, het dorp, de brug, de poel. We turen samen over het water, hij
benoemt de schepen die we zien. "Kijk daar gaat een oude vrachtschuit, oh
en daar zie ik een duwboot". Hij glundert en veegt met zijn vinger de
laatste slagroom van het bordje, want taart staat steevast op het program.
"Jammer dat je nu op vakantie gaat" zegt ie bij het afscheid.
"Eind augustus kom ik weer meneer de Wit, en ik stuur u een kaartje uit
Italie". "Oh dat zou ik leuk vinden, zet er maar op kamer 20".
Hij zwaait me met zijn stok uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten