"Ik laat dat ding weghalen!" zegt ze door de telefoon, "ik ben er klaar mee, hij is ontsierend en vies!". Ik ken elk moedervlekje, elk sproetje, elk littekentje van haar lichaam. Dat heb je met moeders, de landkaart van de huid van hun kind staat op hun netvlies. Het kleine bruine moedervlekje op haar wang dat ik vele malen aanzag voor een chocopasta klodder en dan tot gruwel van mijn kind voordat ze het schoolplein op liep met een natte spuugvinger tevergeefs poogde weg te poetsen. "Mama hou op, die vlek gaat niet weg!"
En dan de moedervlek op haar rug, zo horend bij haar. Ze had hem laten weghalen, wond ontsmet, gaasjes erop en eraf, alles voor een "schone" rug.
Gisteravond kwam
ze thuis en na een tijdje vraag ik terloops "Goh, hoe is het eigenlijk met
je moedervlek?". "Mama, hou op schei uit, hij zit er weer!"
briest ze en ze tilt haar shirt op.
"Dat is omdat ie bij je hoort
schat!" zeg ik. In mijn hoofd is de landkaart weer compleet....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten