De tante Ellie

" Haal dat bord maar even uit De Tante Ellie, al jaren een gevleugelde uitspraak bij ons in huis. We bedoelen hiermee de servieskast die ze altijd zo liefdevol afstofte en nu als eerbetoon aan haar bij mij staat.

Tante Ellie, de 9 jaar oudere zus van mijn moeder. Daar waar Mieke de spotlights zocht, welbespraakt was, hield Ellie zich op de achtergrond, ze stond niet bekend als charmant of geestig, eerder saai en ouderwets. Ze bezat noch de extravanganza van mijn oma, noch de chique uitstraling van mijn moeder. Haar leven kenschetste zich door eenvoud, onderdanigheid en drama's, maar ik had een zwak voor haar, mijn tante Ellie.

Terwijl een sherry’tje anderen vrolijk stemde, kwamen na 2 glaasjes bij haar de tranen, en dan viel ze zoals altijd uit de toon. Ze leed in stilte.

Na haar herseninfarct was ze verworden tot een plant, gevangen in haar lichaam, opgesloten in haar gedachten, bevroren in haar woorden. Communiceren deed ze met haar ogen, en die straalden als ik met de kinderen op bezoek ging.  Dan we zetten een hondje bij haar op schoot en legden haar hand voorzichtig op zijn kopje.

Toen ze eindelijk de ketenen des levens dorst af te leggen en het licht wenkte, was ik blij voor haar.
Haar servieskast vangt alle herinneringen.....