En elke dag
als jij verjaart
weet ik nog
hoe 'k je heb gebaard
voel ik je lijfje
ruik je huid
herinner ik me
elk geluid
ik was de veertig
gepasseerd
bang dat ik alles
was verleerd
maar toen 'k je
in mijn armen wiegde
werd ik overspoeld
met liefde.
Mama
Op de dagen
van het jaar
als we gaan
richting de lijn
als het oude jaar
verdort
en het nieuwe
bijna rijp
stemt de drempel
melancholisch
tel ik wie
er niet meer zijn
en beleef ik
haast symbolisch
weer het afscheid
en de pijn.
Annet
"Mama, we gaan een dag naar Londen!" Lucinde dendert de trap af.
"Wie, 'we'?", vraag ik snokkelig. "En hoe ga je er dan heen?" vraag ik door. "Nou, met zijn drieën, en we nemen eerst de bus en dan pakken we de boot. "Eén dag? Hoe ga je dat dan doen?" Ik neem haar op van top tot teen. Ze glundert. "Mammmmaa, gewoon, 's avonds opstappen in de bus en dan over met de boot en dan komen we de volgende dag 's ochtends met de bus aan in Londen. En dan 's avonds weer terug. Leuk toch? Hebben we de hele dag om te winkelen. Kost maar 40 euro!"
"Ik word al moe als ik er aan denk" breng ik uit. "En waar stappen jullie op?"
"Nou ja, dat is nog even een dingetje mama, Julia werkt tot 20.00 uur en de bus vertrekt uit Almere om 21.30 uur. Dat redden we niet met de trein vanuit Heerenveen..... maar daar vinden we wel iets op hoor..".
Mijn jongste bloedje staat voor mijn neus te stuiteren en te spraakwatervallen. Het is mooi om te zien dat haar energie terug is. Een jaar geleden zat ze nog in een rolstoel, moest ik haar tillen, en voeren, hadden we meer slechte dagen dan goede.
Ik ben dankbaar voor elke lach die ik van haar krijg. Er gaat geen dag voorbij of ze laat me trots haar nieuwe dikke haardos voelen. Het litteken bij haar hals, waar haar VAP heeft gezeten, en dat nu zo mooi herstelt, doet me bij tijd en wijle, terugdenken aan de perioden van chemokuren en bestralingen. Vooral 's ochtends, als ze in haar wijde nachthemd in de keuken langs me loopt.
Zelfs als ze zich tegenwoordig bij vlagen als opstandige puber gedraagt, merk ik dat op mijn netvlies in veel gevallen nog steeds dat hoopje hulpeloze afhankelijkheid gebrand staat, dat ze was toen ze me nodig had. Het lijkt allemaal nog zo akelig dichtbij en pijnlijk vers.
De tijd zal het leren wanneer dat beeld, dat me nu nog te vaak achtervolgt en me zomaar ineens van mijn stuk kan brengen, naar de achtergrond verdwijnt om definitief plaats te maken voor dat van de jong volwassen vrouw die ze in sneltreinvaart geworden is. Een strijd en een herrijzenis rijker.
Ik gun haar dit leven met heel mijn hart.
Annet
Ik weet wel
dat het goed kan gaan
dat wonden helen
en je door kunt gaan
maar ergens in
mijn diepste ik
daar schuilt
nog steeds iets
van een snik
daar moet ik
hoge bergen over
om weer in
alles te geloven.
Annet
"Mama, gaat dat pannenkoekbuffet op tweede kerstdag eigenlijk nog door...?"
Niels en Lucinde kijken me triomfantelijk aan, een schuine blik gericht op lief die tegenover mij aan tafel zit. "Nou ja, dat is nog steeds de bedoeling, maar we moeten het er nog wel even over hebben, qua materiaal en zo" antwoord ik weifelend.
Ik besef maar al te goed dat het alweer een tijdje geleden is dat ik het enigszins ondoordachte plan heb geopperd. Nu de kerstdagen met rasse schreden naderen is het zaak de praktische uitvoering van mijn enthousiaste idee onder de loep te nemen. In de twee paar ogen die op mij gericht zijn meen ik iets te zien van leedvermaak. Zij weten immers als geen ander dat IK niet van pannenkoeken hou en destijds met dit lumineuze plan op de proppen kwam enkel om van hun gekissebis over 'wat te eten met kerst' af te zijn....
Zoals altijd op momenten dat ik even naar lucht hap is het ook dit keer lief die ingrijpt. "Nou het zou prettig zijn als ik 2 extra pitten tot mijn beschikking kreeg, en 4 grote pannen om in te bakken". De voormalige pannenkoekbakker heeft gesproken. Ik verbeeld me dat ik de mondhoeken van mijn bloedjes zie krullen.
Maar ik laat me niet kennen. "Oké, oké, geen probleem hoor, ik zoek op Marktplaats wel naar een campinggasstel en dan haal ik de gasfles uit de caravan, dan heb je in totaal 4 pitten. Dat moet kunnen, we zijn met zijn achten".
Net als ik opgelucht achterover wil hangen, veert lief weer op van zijn stoel. "Oh ja, en die krakkemikkige mixer van je tante Ellie zaliger, is misschien ook niet het meest ideale apparaat om zoveel beslag mee te maken, laat staat die lekke beslagkom...."
Ik ontkom er niet meer aan. Die avond bestellen we online een super-de-luxe retro deegmixer die de volgende dag geleverd gaat worden. Iedereen verkneukelt zich op voorhand. "Ja", zeg ik "ook zo fijn die automatisch roterende beslagkom. Een kind kan de was doen." Zelfs 'Arnhem' is lyrisch. Sanne Appt : "Mama, met dat ding kun je zo naar "Heel Holland bakt!".
Als de doos de volgende dag opengaat en het apparaat tevoorschijn komt staan we allemaal verlekkerd te kijken. "Ik ga meteen een taart bakken!" roept Lucinde verrukt en pakt haar laptop om een recept te zoeken.
Die dag krijgt de nieuwe mixer met roterende beslagkom zijn vuurdoop. Ingrediënten erin, knopje aan en draaien maar.....
Ammehoela! niks draait, ja de gardes, maar de beslagkom zelf geeft geen sjoege. Boekje erbij, tja, het plateau onder de kom zou toch echt moeten draaien. Lang verhaal kort, wat we ook proberen, de beslagkom roteert niet. Ik stuur als de sodemieter de mixer terug en bel nog even met de webwinkel. "Nou mevrouw, ik hoop dat de nieuwe mixer er is voor de kerst, maar ik vrees van niet..!" Sjonge jonge, wat een gehannes en wat een gestress! In de tussentijd tik ik een campinggasstel op de kop en kondig bij de caravanstalling aan dat ik mijn gasfles kom halen. Ik duik ook nog even achter de computer en print alvast de menukaart van het plaatselijke pannenkoekschip, maak een boodschappenlijst van de meest voorkomende ingrediënten en regel 3 extra pannenkoekpannen.
Als ik eindelijk het verlossende telefoontje van de webwinkel krijg met de mededeling dat de nieuwe mixer toch op tijd gaat komen, kan mijn hartslag weer naar beneden.
Maar dan doet Niels een verrassende ontdekking, wat heet, my worst nightmare.....:
"Mama, de kerstboomlichtjes doen het niet meer...!"
What's next...?
Annet
Op de deining
van het leven
golft jouw bootje
frank en vrij
en jij wendt
telkens de steven
niet gehinderd
door het tij
niets dat jou
ook maar belemmert
geen gedachten
en geen nijd
en als ik eens
ben ontredderd
maakt jouw lach
mijn dag altijd.
Mama
Daar waar ik
sterk en krachtig was
en alle bergen lonkten
daar merk ik nu
de onmacht pas
mijn hart stopt niet met bonken
toe laat de tijd
verstrijken dan
en haar drie maanden oogsten
wij hopen op de tijding
die ons weer lachen laat
en proosten.
Annet
We waren toen
nog klein
maar we kenden
elkaars ouders
veel die er
niet meer zijn
hun ogen staan
wat ouder
en lijnen
nemen toe
maar mij raakt
het vertrouwde
de Berkenlaan
van toen.
Annet
De maanden glijden
door mijn vingers heen
de jaren maken
steeds grotere stappen
daar waar ik vroeger
onverschillig deed
kan 'k mezelf nu
op heimwee betrappen
ik hou in mijn hart
angstvallig vast
en rouw in mijn hoofd
om wat er was
zodat de dagen
maar mondjesmaat ontsnappen.
Annet
Evenwicht
bewaren
tussen vallen
en opstaan
loslaten
en vastgrijpen
teleurgesteld raken
en doorbijten
zodat elke zucht
in een glimlach verdwaalt
en uit een weg terug
steeds weer kracht wordt gehaald.
Annet
Volg mij
naar mijn huis
van kwetsbaarheid
en laat je
niet leiden
door je hoofd
want eens
dan zijn we
geluiden kwijt
en raken
de lichten
gedoofd
dan staan we
puur en naakt
met elkaar
geruisloze stilte
in donkere pracht
dan wordt alles licht
en voelt niets meer zwaar
omdat ik
je kwetsbaarheid zag.
Annet
Ik ben op zoek
naar zacht,
naar fijne lijnen
gladde randen
ik wil me
nergens meer
aan branden
kom neem mijn hart
weer in je handen
en laat mij al
je lijnen volgen
want aan jouw zij
ben ik geborgen.
Annet
Soms kijk ik naar je
van opzij
de kuiltjes in je wangen
het lokje bij je oor
de kleur op je gelaat
dan kan ik er niet bij
dan draait mijn hoofd soms door
hoe kwetsbaar dat we zijn,
of alles valt..., of staat
ik durf mijn broosheid
toe te geven
ik wil niet 'groot' meer
hoeven zijn
de kern is
dat we willen LEVEN
het was een 'wake up call' voor mij.
Annet
Terwijl ik knutsel,
knip en dicht
denk ik terug
aan hoe het was
in mijn jeugd
vol van verwachting
met zijn allen in een kring
ooms en tantes
en m'n oma's
iedereen las een gedicht
nooit gedacht
dat ik kon huilen
om een warmte
die zo diep zit.
Annet
In de nacht
lost alles op
vervagen scherpe lijnen
en ook mijn vragen
van de dag
lijken beter
te betijen
ik hul me in
een jas van rust
geluidloos
duik ik onder
en als de maan
de ochtend kust
heb ik de antwoorden
gevonden.
Annet
Samen springen
in de regen
samen zingen
in de zon
grapjes maken
met zijn tweeën
liedjes
die ik eens verzon
zoveel bloemen
nog te tellen
zoveel dieren
die 'k je leer
er is nog zoveel
te vertellen
elke keer
een beetje meer.
Oma
Ik kan er niet
mee omgaan
ik weet niet
hoe het moet
ik wil je stem
bewaren
je blijven voelen
in mijn bloed
soms wil ik je
wat vragen
of even knijpen
in je hand
nog 1 keer kind zijn
in je armen
kom eventjes
aan deze kant...
Annet
"Rij je nog achter me?"
Twee oma's op de terugweg uit Arnhem. Samen in 1 auto gekomen en in twee auto's in het schemer/ miezer/donker vertrokken nadat we in het begin van de middag ons kleinkind met zijn hele logeerhandel weer thuis hebben gebracht.
In Arnhem moest het uitladen van de buggy, de logeerkoffer, wat los speelgoed en een tuitbekertje eerder die middag, zoals te doen gebruikelijk, weer erg snel gebeuren, aangezien het straatje waarin het jonge gezinnetje woont erg smal is en er constant auto's vlak langs je scheren.
Tijdens het uitladen en zelfs toen ik mijn auto op slot deed, schoot nog door me hoofd dat ik wel eens wat vergeten kon zijn, maar voordat ik er verder over na kon denken, stonden de spullen in de woonkamer en zaten we genoeglijk aan de koffie, terwijl James aan onze voeten speelde.
Afijn tegen vieren namen we afscheid van Sanne en James en liepen we elk naar onze eigen auto. Ik meldde en passant nog even aan de andere oma dat ik vlak achter haar zou gaan rijden aangezien mijn navigatiesysteem de week ervoor het loodje had gelegd en Arnhem als gevolg van het openliggen van het centrum, en allerhande omleidingen rond de stad, moeilijk is om uit te komen, wat heet, zelfs om de snelweg te bereiken.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik manoeuvreer behendig in haar kielzog, straatje links, straatje rechts, terwijl de ruitenwissers voor mijn neus zich een ongeluk zwaaien. "Ben ik mooi op tijd thuis om meteen te gaan kokkerellen en Niels straks naar voetbal te brengen" denk ik, terwijl ik in het donker de auto van de andere oma in het vizier houd en op veilige afstand volg. Dan draait ze opeens een onverhard bospad in. "Goh, dit is wel heel erg toeristisch" denk ik nog. De auto voor mij komt tot stilstand en de andere oma stapt kordaat uit. Ik voel een lachkriebel opkomen en laat mijn raampje zakken. "Nieuwe route Truus?" vraag ik lachend als ze op me af loopt. "Ik dacht dat het deze afslag was, maar dan is het zeker de volgende. We gaan draaien" antwoordt ze en klimt weer in haar auto. Na nog eens tien minuten rijden moet ik van baan wisselen en kijk over mijn rechterschouder. "Ja hoor, ik had het kunnen weten!". Daar zie ik, fier op de achterbank, de autostoel van James! Ik wil Sanne bellen, maar mijn Bluetooth staat uit. Dan maar langzaam rijden en bellen. Ik neem gas terug. Dan tik ik Sanne haar naam in terwijl ik mijn mobiel op mijn schoot hou en verlies tot overmaat van ramp al pielend de andere oma uit het oog. De ruitenwissers zwaaien vrolijk in cadans heen en weer, en ik word links en rechts ingehaald. "Oh mama, dat maakt niet uit hoor, je hoeft niet om te keren, rij maar door" klinkt er aan de andere kant van de lijn. Ik leg mijn telefoon weer weg, kijk naar de verlichte borden in de lucht en probeer te bedenken waar ik me op de route bevind.
Dan gaat mijn mobiel. "Waar ben je? rij je nog wel achter me, ik zie je niet meer!" De andere oma is me kwijt geraakt. Als ik vertel dat ik doodleuk nog met de kinderautostoel op weg naar Heerenveen ben komen we allebei niet meer bij van het lachen.
Eenmaal thuis is het 'roef roef' koken en Niels naar voetbaltraining brengen. Daarna nog even met lief bijpraten en dan Niels in de stromende regen weer ophalen.
Op het moment dat ik op de bank plof en mijn schoenen uitdoe krijg ik een Appje. Kuala Lumpur. "Wil je deze week nog even naar Lemmer gaan om de steigerman te instrueren, hij moet nl. weten waar de erfgrens is, vergeet niet een duimstok mee te nemen en ik verwacht ook wat post". "Yep!" App ik terug. Ik loop naar de keuken en schenk wat drinken voor mezelf in. Als ik op mijn dooie akkertje de kamer weer in loop dendert Lucinde de trap af. "Mama, de KRO gaat een programma maken over kinderen die ziek zijn geweest en wat de impact op hun leven is en daar hebben ze me voor gevraagd!! Oh ja, en ze komen donderdag met een cameraploeg om 12 uur voor een kennismaking!" "Enne, dat was ik nog vergeten, mijn fietsband is lek, red je dat nog voor vrijdag...?"
Nadat ik in haar enthousiasme heb gedeeld, schrijf ik de afspraak met de KRO op de kalender en draai mijn hoofd om naar de keukentafel. "Oh dat is waar ook!" Daar staat de doos met intakeformulieren van het Rode Kruis en de overdrachtsinstructies. Ik ben nl. sinds kort 'Coördinator Bijzondere Reizen'. Volgende week maar een gaatje zien te vinden om me in te lezen in de materie. Naast de doos ligt een geprint mailtje van de zorginstelling waar Niels werkt : "Beste mevrouw Gorter, bedankt dat u zich heeft aangemeld voor de klankbordgroep...." .
Dan gaat de telefoon. Mijn moeder. "Zeg Annet, wanneer gingen jullie nou ook alweer naar Rome?"
"Nu vrijdag mam, heel vroeg....."
Ik realiseer me dat ik nog maar een paar uur heb om te onthaasten.....
Annet
De wereld
lijkt zo niet van mij
de haat raakt
mij van binnen
waar gaan mijn kinderen
straks veilig zijn
zij moeten nog
beginnen
nu de wereld brandt
en wraakt
en beschaving
bakzeil haalt
klamp ik me vast
aan kleine dingen.
Annet
"Mama, wanneer gaan we meubels kijken?"
Niels staat naast me. Hij houdt de gekleurde folder, waarin ik met een grote pijl heb aangegeven welk appartement hij net toegewezen heeft gekregen, vlak voor mijn gezicht. "Het is mooi hè, mama, precies het appartement dat ik wilde. En ook fijn dat ik aan de voorkant zit en naar de treinen kan kijken, en waar denk je dat mijn televisie moet komen en mijn Play Station?"
Mijn zoon, van wie ik gewend ben dat hij alles in slow motion doet, struikelt nu over zijn woorden. Zijn leven krijgt vanaf 1 april 2016 een enorme wending, waarvan de impact nu nog niet te overzien is. Niet bij hem, en niet bij mij.
Hij gaat, met zorg op maat, op zichzelf wonen in een spiksplinternieuw appartement in Heerenveen. Het is spannend voor ons allebei. Spannend en (voor mij ook nog eens) doodeng.
Hij ontroert me met zijn logica: "Mama, dan mag ik eindelijk zelf weten hoe laat ik naar bed ga, toch?" Ik kijk hem aan en weet nu al dat ik hem vreselijk ga missen, ook al woont ie straks op nog geen tien minuten lopen van mijn huis. Al die kleine dingetjes die zo bij hem horen, die maken dat hij is wie hij is, zijn gewoontetjes, zijn loopje, zijn lego, ik vraag me af, kan ik er ooit zonder?
En hoewel hij al meer dan 26 jaar met mij vergroeid is, heb ik altijd geweten dat ook mijn meest kwetsbare kind eens zou moeten uitvliegen, hoe moeilijk dat voor mij ook is en ongeacht hoeveel beren ik nu al op de weg zie. Ook hij moet de kans krijgen zich buiten mijn gezichtsveld, en binnen zijn eigen kunnen, te ontplooien, nieuwe mensen te leren kennen en de buitenwereld te ervaren. Ik op mijn beurt krijg na jaren van intensieve zorg en begeleiding eindelijk wat meer bewegingsvrijheid. Iets waar ik de afgelopen jaren regelmatig over heb nagedacht en bij vlagen naar heb verlangd. Immers, ik ben ondertussen ook al 56.
Na eindeloos wachten op een locatie dichtbij mijn huis, en een organisatie aan wie ik met een gerust hart een stuk van de zorg durf toe te vertrouwen, heb ik na lang wikken en wegen en met trillende hand het formulier getekend.
De volgende dag gaan we samen meubels uitzoeken. Stoer wijst ie een loungebank aan en een tv kast. "Mama, hier is denk ik wel genoeg ruimte voor mijn DVD's en CD's".
Als we na een aantal grote aankopen weer in de auto zitten, stoot ik hem even aan.
"Mama vindt het ook spannend hoor..." en ik voel de tranen prikken achter mijn ogen.
Annet
En dan kijk je
naar de lijn
en besef je
dat de jaren
die het
allermooiste waren
niet voor eeuwig
kunnen zijn
neem je
afscheid van die tijd
als een korrel
op het strand
door de vingers
van je hand
bij het zingen
van het tij.
Annet
"Voel mama,
hoe dik
mijn haar is,
kijk eens
hoe mijn hals
geneest,
en zelfs waar
het kastje zat,
lijkt niets meer
te zijn geweest.
Ja op school
ging het ook goed
en ik moet weer werken straks...."
Moeder zijn van vlees en bloed,
is zwaar en mooi en meer dan dat.
Annet
Hoor het heimwee
in mijn hart
waar herinneringen
huizen
waar herkenbaarheid
mijn hand pakt
en geborgenheid
zacht fluistert
waar de tijd
mij nimmer inhaalt
waar ik blijf
zoals geboren
waar de bloesem
van 't verleden
geurt en bloeit
als nooit tevoren.
Annet
"Mama, wat gaan we dit jaar eigenlijk met kerst doen, qua eten...?"
Lucinde is de trap af komen sloffen en ploft in een stoel aan de keukentafel. Haar kousenvoeten belanden op de rand van de tafel en ze begint een mandarijn te pellen. "Vorig jaar was ik ziek en toen hebben we alles overgeslagen, weet je nog? Dus nu wil ik wel weer eens wat leuks doen met kerst!". "Ja, ik ook wel" valt Niels zijn zusje bij. "Oh wat zijn ze eensgezind opeens, dat belooft weer wat..." Ik leg mijn telefoon weg en wacht wat er komen gaat.
"Nou, als ik wat mag zeggen" Lucinde kijkt me triomfantelijk aan. "Ik zit zo te denken, we kunnen wel gaan gourmetten!" "Jaaa, dat vind ik een goed plan" glundert Niels aan de overkant van de tafel.
"Nou dat wordt hem echt niet hoor, dat trekt mijn maag niet, al dat vlees!" poog ik voorzichtig, doch met stemverheffing.. "Maar we gourmetten nooooooit!" toeteren twee monden mijn kant op. "Nee inderdaad, wat dacht je waarom niet?"verdedig ik mij. Ik zet me schrap. "Omdat jullie moeder er niet echt van houdt en ze dagen daarna nog last heeft van haar ingewanden".
"Nu moet je doorzetten", klinkt een klein stemmetje in mij. Ik moet even razendsnel denken. Dan heb ik een idee."Wat dachten jullie ervan als we nou eens iets heeeel anders gaan doen...." en om mijn woorden kracht bij te zetten roep ik "roffeltje!!!" en trommel met twee wijsvingers keihard op de tafel, naast de kousenvoeten.
"Sjonge jonge, nou dat zal me weer een plan wezen" moppert Lucinde en mikt haar mandarijnenschil in het gootsteenbakje. Niels blijft stil en wacht in spanning af. Immers, hij vindt alles lekker, hem kan niks gebeuren.
"Ik stel voor om een pannenkoekenbuffet te maken!" oreer ik. Ik hoor de hersenen van mijn bloedjes knarsen. "Vind ik ook goed!", Niels doorbreekt de stilte en is zichtbaar opgelucht. Lucinde schuift met haar kousenvoeten over de keukentafel en probeert haar mimiek in toom te houden. Ik proef stiekem al iets van een overwinning.
Lucinde trekt haar kousenvoeten langzaam van de tafel en zegt "maar dan doen we er ook exotische pannenkoeken bij! Daar weet ik namelijk alles van, ik heb natuurlijk bij het Pannenkoekschip gewerkt. Ik ken ze allemaal en ik kan ook bakken!" "Precies" zeg ik "We maken gewoon een lijstje met de bijzondere pannenkoeken en een week voor kerst geeft men aan welke ze willen en dan halen wij de ingrediënten in huis. En uiteraard voor de normale exemplaren met appel, banaan, kaas en spek enz zorg ik dat ik alles heb".
"Er is alleen 1 dingetje" zeg ik tenslotte wat onbeholpen. "Ik kan zelf geen pannenkoeken bakken, ik wil wel snipperen en opruimen, maar ik ben in mijn 'pannenkoek bak pogingen' nooit verder gekomen dan wat trieste deegkledders." Terwijl ik het zeg schiet mij opeens te binnen dat lief mij lang geleden heeft verteld dat hij ooit pannenkoekbakker is geweest bij een pannenkoekboerderij..... Dat opent perspectieven...
s Avonds App ik onze plannen voor de kerst enthousiast aan Sanne. Binnen 1 minuut komt haar reactie "Veuls te veul werk! Hebben wij nog wat te zeggen? Kunnen we niet half-half doen met kaasfondue?" De stemming in Heerenveen zakt weer enigszins in.
Die avond komt lief onverwacht aanwaaien. Als ik het idee aan hem voorleg, met name zijn rol erin zegt ie stoïcijns "Oh dat is niet zoveel werk. Misschien moet je alleen wat extra pitten regelen en pannen."
Dan rest mij nog de mater familias in te lichten, mijn moeder die sinds jaar en dag gewend is met kerst bij ons aan een copieus - zoveel gangen menu - aan te schuiven.
"Meid, wat een leuk idee, dat is weer eens wat anders, het gaat toch om de gezelligheid!"
Annet
"Hallo meneer Dop, daar ben ik weer, hoe gaat het?".
De voordeur van de seniorenwoning staat al op een kier. Achter het heldere raampje zie ik het oude bekende gezicht dat ondanks zijn leeftijd nog net zo lacht als vroeger. Ik lach door het raampje terug en glip met mijn schrijfblok en pennen naar binnen. Daar begroet ik de vertrouwde 86 jarige, onhandig over de rollator heen, met drie kussen, waarna hij mij behoedzaam lopend voorgaat naar de woonkamer.
"Leg je jas maar over de stoel, dan druk ik ondertussen het koffiezetapparaat aan". Hij grijpt de handvatten van zijn rollator weer en loopt in zijn eigen tempo naar de keuken. "Zal ik de televisie even uitdoen, anders leidt dat zo af" vraag ik terwijl ik naar het raam loop en de afstandbediening zoek.
In de propere, mij nog relatief onbekende woning van de vader van mijn eerste echte vriendje, kan ik zelfs na veertig jaar niet anders dan me nu al thuis voelen. Ik herken, tijdens de wekelijkse uren dat ik nu zijn levensverhaal opteken, de sfeer waarin ik me vroeger zo op mijn gemak voelde, de ingelijste foto's op de kastjes. Met de afstandbediening nog in mijn hand kijk ik onwillekeurig naar buiten.
"Meneer Dop, u woont nu zeker vlak achter het oude huis aan de Oosterweg? Ik weet dat nog goed, daar heb ik vroeger heel wat weekenden en uurtjes doorgebracht toen ik verkering had met Jacob, weet u dat nog? Elke week als ik nu bij u kom en langs dat huis rij komen die herinneringen weer boven. Het was een mooie tijd."
Vanaf het aanrecht klinkt gerammel van kopjes. "Ja, dat was een mooie tijd Annet".
Als hij voorzichtig manoeuvrerend terugkomt uit de keuken staat er een dienblaadje op zijn rollator met daarop 2 kopjes koffie, wat melk cupjes, suiker en een koektrommeltje.
"Zal ik het laatste wat ik heb opgeschreven nog even voorlezen, meneer Dop, dan kunnen we dan zien waar we vorige week waren gebleven" zeg ik, als hij zijn rollator heeft geparkeerd en me de koekjestrommel voorhoudt.
"Eerst nog een koekje" zegt ie met een schalkse blik, waarna ik mijn pen ter hand neem en hij honderduit vertelt.
"Doe je de groeten aan je moeder en tante Wil?" roept ie als ik weer in de auto stap.
Het blijven bijzondere ontmoetingen die ik keer op keer koester.
Annet
Nu de rust van binnen
langzaam terugkeert
en de kust weer
lonkt en dromen uitdeelt
is de kracht naar voren
onvergelijkbaar
en al het verlorene
weer bereikbaar.
Annet
"Mama, wanneer mag ik met James zijn eerste verjaardagskado gaan doen?"
Al dagen drentelt Lucinde om me heen met haar werk- en schoolrooster in de hand. "Ik wil nu echt een datum plannen mama, want straks zit ik vol met schooltoetsen en uren dat ik moet werken en dan wordt het pas veel later. En ik wil echt de eerste zijn die er met James heen gaat. Echt mama, je hebt het beloofd. Want eigenlijk is het jouw schuld dat ik er nog nooit ben geweest...."
Al was het alleen maar voor mijn eigen gemoedsrust, we plannen de datum voor het inwilligen van het kado, de kalender wordt beschreven en ik krijg een ultradiepe zucht van opluchting als beloning.
Nadat we Sanne op de hoogte hebben gesteld van het in gang zetten van het eerste verjaardagskado en dat James door zijn tante opgehaald gaat worden voor een dagje samen uit kan voor Lucinde de voorpret beginnen.
"Oh mama, ik heb er zo'n zin in, en wat zal James zijn ogen uitkijken, en wat denk je, welke dieren zal ie het leukste vinden?"
Ik kijk mijn jongste bloedje aan, haar ogen sprankelen en haar nieuwe dikke kuif danst tijdens het drukke praten van links naar rechts. Ik denk terug aan de tijd dat ze nog klein was en ik ondergedompeld zat in scheidingsnarigheid, en alle zeilen bij moest zetten om met drie jonge kinderen weer sturing te krijgen en op koers te komen. Het begroot me dat ze me nu pas vertelt dat zij, als nakomertje, als enige van de drie, nog nooit in een dierentuin is geweest, en dus die bijzondere sensatie, die alle kinderen ooit vroeg in hun leven hebben gehad, op haar zestiende nog steeds niet kent.
Ik schrik van de emotie die die gedachte bij me teweegbrengt. Ik heb daar nooit op die manier over nagedacht. Het is een verlate speldenprik uit een tijd die inmiddels gelukkig ver achter ons ligt.
Voor haar is het jaarabonnement op Burgers' Zoo, dat James voor zijn eerste verjaardag van mij heeft gekregen haar kans om die inhaalslag te maken.
Ik zet haar met de nodige 'baby-instructies' af op het station in Heerenveen. "Denk je aan zijn drinken, nooit alleen laten en verlies z'n speentje niet!". Met een "jahaaa mama!" sprint ze naar de trein en verdwijnt uit mijn gezichtsveld.
's Avonds komt ze met rode konen weer thuis. Ze raakt niet uitgesproken over wat ze allemaal gezien heeft, de verschillende ecosystemen, de nagebouwde natuur, de verschillende temperaturen en James die aan haar hand dartelde en genoot van alles wat ie voorbij zag komen. "Mama, en we liepen in het aquarium en toen zwom er een haai op hem af en toen riep hij "aai", en toen moest iedereen lachen".
"Mama, denk je dat ik er snel weer met hem heen kan gaan? Het was te leuk! "
En zo verdwijnt, diep in mij, het zoveelste stukje schuldgevoel.
Annet
"Wie brengt mij
nu naar voetbal
wat eten we
dan straks
wie smeert mijn
brood dan morgen
wie doet voor mij
de was
ik geef geen kus
vanavond
straks word ik ook
beroerd"
dit is de gang
van zaken
nu ik eens
ben gevloerd.
Annet
Jij lieve
klein
jouw zijn
raakt mijn
gemoed
blij zijn
voelt bij jou
goed
wij zijn wel
groot en wijs
maar kwetsbaar
in ons hart
soms kleiner nog
dan jij.
Oma
Zaterdagochtend 17 oktober j.l.
App-je uit Kuala Lumpur :
"Joehoe, kun je maandagmorgen om 7.45 uur even in ons huuske in Lemmer zijn? Het kadaster komt het perceel opmeten. Ik heb namelijk een akkefietje met de buurman, die doodleuk twee bomen uit mijn tuin heeft weggehakt toen wij net onze hielen hadden gelicht. Ik heb hem een brief op poten gestuurd, zal ie niet blij mee zijn. Als jij er bij bent weet ik tenminste zeker dat dat kadastermannetje de goede kant opmeet. Zodra we de kadasteruitslag binnen hebben laat ik er meteen een maximale schutting neerpoten. De tuinman staat al op scherp. Ook even opletten bij het vaststellen van mijn watergebied want de buurman zijn boot ligt ook nog eens op mijn terrein. Enne, hou 'em op een afstand!".
"Oké, komt voor de bakker, ik rij er wel heen en hou een oogje in het zeil. Laat die buurman maar aan mij over" App ik terug.
Maandagochtend rij ik fris en fruitig naar Lemmer en ga, nadat ik de lichten in huis heb aangedaan, posten in de woonkamer. Ik hou mijn winterjas aan want het is gruwelijk koud in het huis en ik wil de verwarming niet onnodig aanzetten.
Om 8 uur hoor ik gestommel bij de voordeur. Het kadastermannetje is zijn bestelbusje aan het uitladen en zet zijn indrukwekkende meetapparatuur tegen de muur.
Ik neem hem mee naar het 'conflict-gebied' in de achtertuin en bij het water en meen in een flits bij de buren een slaperig hoofd tussen de gordijnen van de openslaande deuren te zien. "Dat zal de boze buurman zijn", glimlach ik in stilte en ik trek mij met capuchon op terug in de woonkamer terwijl het kadastermannetje aan de slag gaat.
"Prrrrrrrrringggg!" Als ik de voordeur opendoe staat daar een uit de slaap weggerukte boze buurman met een verontwaardigde blik in zijn ogen, een ongeschoren gezicht en een snel aangeschoten jas die scheef is vastgemaakt. Hij neemt mij misprijzend op van top tot teen. Ik op mijn beurt steek vriendelijk mijn hand uit en stel me rustig voor, waarop hij onmiddellijk begint te mopperen "ik vind het allemaal toch wel zo kinderachtig, die brief van je zus, en ja, die boom was sowieso een lelijk ding, en wat maakt het nou uit dat mijn boot op hun terrein ligt, ze zijn er toch niet!"
Het kadastermannetje die het gesprek klaarblijkelijk heeft gevolgd laat zijn meetapparatuur in de steek en komt erbij staan. Hij kan niet anders dan beamen dat het op zijn zachtst gezegd niet netjes van de buurman was om zonder toestemming bomen weg te hakken in andermans tuin.
Als de meetmeneer even later weer de bosschages in duikt om ijzeren buisjes in de grond te timmeren ten teken van de erfscheiding, komt de boze buurman naast me staan en zegt vleiend. "Ik blijf het kinderachtig vinden hoor, maar uw zus en ik komen er vast wel uit. We zouden samen een afscheiding kunnen aanbrengen in de vorm van coniferen, planten en struiken, en dan met zijn tweetjes betalen". En dan voegt hij er nadrukkelijk aan toe "Ik vind alles goed, zolang er maar geen schutting komt....". Er kriebelt een binnenpretje bij mij, ..... hij moest eens weten.
Even later komt ook een bevriende overbuurman poolshoogte nemen in de achtertuin van mijn zusje. Hij loopt demonstratief door tot de steiger en werpt een blik op de water-eigendomslijn die het kadastermannetje heeft aangegeven. Het zeiljacht van de buurman steekt overduidelijk ver voorbij zijn eigen terrein. Waarop de overbuurman zijn hoofd om de hoek van de heg steekt en triomfantelijk roept : "Volgens mij moet je die boot ook verkopen, want hij past bij lange na niet op je eigen plek!"
's Avonds krijg ik een App-je uit Kuala Lumpur. "En? Hoe ging het?"
Ik typ : "Alles onder controle, buurman zingt toontje lager, schutting wordt schrikken, boot in de verkoop".
Annet
De kwetsbaarheid
van ons bestaan
het slappe koord
waarop we leven
ik kijk nu anders
tegen dingen aan
ik heb het nu
pas echt begrepen.
Annet
"Mama, kom gauw, ik krijg geen lucht!".
Ik kijk naar de App-tekst op mijn telefoon en schiet als een snoek van de bank. Het is gisteravond 23.00 uur.
Met twee treden tegelijk vlieg ik naar boven en vervolgens de trap op naar de zolder. In het schemerdonker ligt Lucinde op bed en hapt naar adem. Ik help haar opstaan en hou haar vast terwijl ik met 1 hand het dakraam opentrek en haar zo'n beetje over de rand hang. "Door je neus in, en door je mond uit" zeg ik terwijl ik haar ondersteun en zelf voor-adem.
Hoe vaak hebben we dit niet samen gedaan, tijdens de vele pijnaanvallen, en gedurende paniekmomenten in de chemo- en bestralingsperiode. We zijn terug in die modus, terwijl buiten de nacht zijn intrede doet en onder ons de straat slaapt. We ademen samen. Al snel merk ik dat ook de buitenlucht er niet voor zorgt dat ze zich beter voelt. Het gaat eerder slechter. En terwijl ik haar sokken en schoenen bij elkaar zoek en haar naar de zoldertrap leid, roep ik naar Niels dat wij voor de zekerheid naar het ziekenhuis gaan en dat hij de lichten in de kamer niet uit hoeft te doen.
Als Lucinde zich in de kamer aan het barretje vasthoudt graai ik gauw mijn tas, mijn telefoon en mijn autosleutels en binnen een mum staan we buiten en stappen in de auto. We praten niet, de automatische piloot neemt het over.
We rijden zwijgend naar de spoedeisende hulp terwijl haar zware ademhaling mij inmiddels gaat verontrusten. Iets meer dan een jaar geleden maakten wij deze zelfde rit, met dezelfde symptomen als aanleiding. Mijn hersens slaan op hol, gedachten halen elkaar links en rechts in : "10 september was alles goed. Alle onderzoeken waren prima. Ze ziet er goed uit. Er KAN niks zijn!" Ik herhaal die zinnen in mijn hoofd, bijna als een mantra. Zo maan ik mezelf tot rust.
Lucinde loopt rood aan en draait met haar ogen. Bij de balie van de spoedeisende hulp worden we apart gezet om te wachten.
Dan horen we Birkenstocks in de gang. "De kinderarts heeft liever dat jullie naar het UMCG gaan" zegt een oudere dame met een witte jas. "Nee, ik wil graag dat ze hier en nu onderzocht wordt!" dring ik aan. Even later worden we in een donker, beetje spooky ziekenhuis naar de kinderafdeling gebracht. Lucinde zit ondertussen in een rolstoel. Ze kan niet meer staan.
Als we een kamertje worden binnen geleid herken ik het vertrek. Hier zaten we 24 september 2014, exact hier, en toen voelde mijn moederhart instinctief al dat er een onheilstijding zat aan te komen. Nu zitten we hier weer.
Er worden testjes gedaan en er wordt onderzocht. Alle waarden zijn goed. De kinderarts die het dossier intussen heeft doorgenomen stelt ons gerust en zegt heel goed te begrijpen dat we angstig zijn en dat de plotselinge benauwdheid van vanavond ons heeft teruggezet in de tijd. We blijven nog een uurtje waarin Lucinde samen met een verpleegkundige ademhalingsoefeningen doet en we allebei een glaasje water krijgen. Het is waarschijnlijk hyperventilatie. Een door de radiolaborant een half jaar geleden al aangekondigd lange termijn bijverschijnsel van de bestraling.
Om 01.00 uur is Lucinde weer bij haar positieven en verlaten we het ziekenhuis.
Eenmaal thuis draait de film in mijn hoofd weer af en besef ik wat voor tijd we achter de rug hebben.
Annet
"Annet, kan ik morgenavond met jullie mee terugrijden naar Heerenveen?".
"Prima oma, tot morgen!" App ik terug.
We verkeren de eerste dagen van oktober allemaal in een pre-euforische stemming door de ophanden zijnde eerste verjaardag van James, ons kleinkind, ons neefje. Niels, Lucinde en ik zullen er met zijn drietjes vanuit Heerenveen heengaan.
Al dagen wordt de stapel kadootjes die ik in de hoek bij het barretje heb aangelegd breder en breder.
Het is weer zo heerlijk om speelgoedwinkels in te lopen, en treinen, knuffelbeesten, en aaiboekjes door mijn handen te laten gaan, kinderliedjes te horen en me alvast te verkneukelen op sinterklaasinkopen voor het kleine mannetje. Wat een onbetaalbare rebound.
Donderdagmiddag 8 oktober vertrekken uit meerdere plaatsen in Nederland familieleden van 2 gezinnen met treinen en auto's richting Arnhem waar het feestvarkentje al vanaf 7 uur met een klein kartonnen feesthoedje op zit, waarvan - ik spreek uit ervaring - het strakke elastiekje onder het minuscule kinnetje een klein striemetje zal achterlaten. Zoals het dat deed bij mijzelf en later bij mijn drie bloedjes. Maar het hoedje hoorde erbij. Evenals de slingers en het allereerste verjaardagstaartje met het gekleurde kaarsje erop.
We vieren, pakken uit, spelen, knuffelen en zingen. Als het feestvarkentje tegen achten afgepeigerd op bed ligt en het uitgelaten gezelschap met volgegeten buikjes op de bank hangt wordt het tijd om op te stappen.
"Mama, ik ben zo blij dat je auto het nou eindelijk weer doet, hoef ik me niet steeds ongerust over je te maken." zegt Sanne bij de deur. Waarop Truus aanhaakt met "nou, ik heb je moeder nog even gevraagd of haar auto weer helemaal voor elkaar was alvorens ik vroeg of ik mee kon rijden".
Na een uitgebreid "nou doeoeoeoe" lopen we met zijn viertjes de straat in waar mijn auto staat. Als we allemaal onze plek hebben ingenomen en de gordels hebben vastgeklikt, geef ik mijn navigatiesysteem ter instelling aan Lucinde, die samen met Truus achterin zit. Vervolgens start ik de motor en manoeuvreer de parkeerhaven uit.
"Mama, ik snap er niks van, hij zegt 'kan kaart niet lezen' hoor ik achter mij in het donker. Ik rol terug de parkeerhaven in en draai me om in mijn stoel. "Ik kijk wel even" zegt Truus en ze neemt in het donker het navigatiekastje van Lucinde over. ""Oh nee hè, het kaartje valt ergens op de grond!" klinkt het benepen achter mij. "Waar is dat ding nou, het is hier pikkedonker!" Er wordt door vier handen gegrabbeld tot het kleine blauwe kaartje weer boven water is.
Als het ding is schoon geblazen wordt het kaartje opnieuw geplaatst en stelt Lucinde het kastje wederom in. "Nou mooi niks, mama, nu is zelfs de kaart van Nederland uit het systeem! We kunnen naar elk land in Europa navigeren, maar niet binnen Nederland." "Sjonge jonge, wat een ellende, deze hadden we nog niet gehad" mopper ik achter het stuur. We zijn ondertussen dik een half uur verder en nog steeds staan we in de straat waar Sanne en Robert wonen."We gaan gewoon rijden hoor", oppert Truus, "het is al negen uur. Ik herken vanzelf iets,.... hoop ik".
"Wel ja" giechelt Lucinde "met andere woorden, we zetten voor de verandering de 'Truus-Truus' aan...!".
Als we eindelijk de parkeerhaven afdraaien zegt Truus opbeurend "volgens mij is de route langs 'Het Dorp' van Mies Bouwman wel leuk toeristisch, door een soort bos. Als ik hem tenminste kan terugvinden...."
"Nou voor mij hoeft dat niet hoor...", Niels mengt zich voor het eerst in het gesprek, "we zien toch niks, het is pikkedonker....".
Annet
Twee pijlers
die mij al zolang dragen
die door me heen kijken,
en me spiegelen laten
hoe bang ben ik
vol toekomstpijn
als zij er
niet meer zullen zijn.
Annet
Eruptie,
m'n geluk zien
levenslust,
geeft en kust
angst opzij
wacht op mij
'k haak weer aan
zie me gaan.
Annet
"Waar is mijn kind?"
Ik zie me nog het ziekenhuis in Haarlem binnen rennen, vorig jaar 7 oktober, eind van de middag. Hoewel ik normaliter altijd gruwelijk de weg kwijt ben, was ik nu, vanuit Heerenveen, koersend op uitsluitend oer instinct, rijdend als een bezetene in no time ter plekke.
Met een losgetrokken sjaal die in de draf door de lange gangen van het ziekenhuis om mijn benen dreigde vast te draaien, een schoudertas die keer op keer op half zeven gleed en het zweet parelend op de donshaartjes van mijn onderlip, rende ik als een impala door het ziekenhuis.
Terwijl de woorden van de juffrouw aan de balie, die ik gevraagd had waar Sanne lag, in mijn sponzige hoofd waren weggeëbd, herkende ik, vanaf het moment dat ik het op een lopen had gezet, de stem van mijn kind, zoals alleen een moeder dat kan. Ik stormde langs vreemde deuren in een voor mij totaal onbekend ziekenhuis en focuste mij op haar stem. Daar moest ik heen, daar wachtte zij op mij.
Zonder te kijken naar een nummer op de deur, stormde ik de kamer binnen waar het geluid vandaan kwam. En daar was ze. Mijn kind dat altijd mijn kind zal blijven. Ze deed, zittend, hangend, schreeuwend, ondersteund door Robert verwoede pogingen de weeënstorm de baas te worden. Tot dat moment tevergeefs hoorde ik later.
Ik zag pijn en saamhorigheid, maar ook onmacht en onwetendheid. "Oh, daar is mama, eindelijk!", kreunde Sanne uit. "Fijn dat je er bent Annet", verzuchtte Robert. Ook de aanstaande vader stond het huilen nader dan het lachen.
Nadat ik de sjaal had losgedraaid van mijn benen en in een hoek had gesmeten, mijn onwillige schoudertas met een boog op een kastje had gedumpt gooide ik alles in de strijd om de achtbaan van pijngolven te helpen trotseren. Na wat oefening, om het ritme, dat ik nog zo goed kende van mijn eigen bevallingen, te pakken te krijgen, en op hen over te brengen, puffen we met zijn drieën al snel als een eensgezinde stampende locomotief door de weeën heen. Waar Sanne bijna onder de spanning en de pijn bezwijkt deppen Robert en ik om beurten met natte doekjes, we masseren, motiveren en peppen op.
En als dan uiteindelijk bij het ochtendgloren van dinsdag 8 oktober 2014, na een geweldige coupe de force, een gaaf roze glibberig wezentje geboren wordt, ben ik de gelukkigste oma van de wereld.
In de meer dan zware periode aan het thuisfront in Heerenveen, voelde de komst van James als een reddingsboei voor ons allemaal.
Annet
Toen de branding
brulde en de
nachten sterrenloos
toen gedachten
dreunden
en mijn wezen woordeloos
stak jij de stilte aan
en porde de zon weer op
nog nooit was ik zo weerloos
door jou klom ik de rots weer op.
Annet
Ik neem elke dag
al een klein beetje
afscheid
van je loopje
je treuzel
je lach
en je 'wijsheid'
maar je bent nog
zo kwetsbaar
en ik wil
om je heen zijn
in mijn hart woedt
een strijd
tussen 'beter' en pijn.
Mama
De dagen krijgen
steeds meer kleur
en ik ga wennen
aan 'normaal'
ik durf haar weer
alleen te laten
kom langzaam
op verhaal
de wereld is
nog steeds heel mooi
al keek ik
er een tijd voorbij
herstel gloort
aan de horizon
en ik word
steeds meer
beetjes blij.
Annet
In hun ogen
zie ik nog
dezelfde streken
in hun hart
zit nog diezelfde
kern
we zijn
al bijna veertig jaar
onszelf gebleven
en ik hoef nooit
uit te leggen
wie ik ben.
Annet
Wij blijven
kind zolang
zij leven
wij blijven
schuilen
tot het eind
om met de echo
van hun woorden
en hun glimlach
als refrein
onderweg te gaan
naar morgen
waar hun warmte
alom zal zijn.
Annet
Soms kan ik het
nog steeds niet geloven
als ik de borstel zie
met je nieuwe haar
als je haastig
aan komt fietsen
als ik
stilletjes naar je staar
we hebben
de zwaarste weg afgelegd
de donkerste diepten
doorwaad
en nu een jaar later,
resultaat van 't gevecht :
kijk wie je bent,
waar je staat!
Mama
Er zijn van die
dagen in het jaar
dan ben ik
alle uren blij
dat zijn de dagen
van het jaar
waarop zij geboren zijn
er is slechts 1 dag
in het jaar
die dertien jaar al
schrijnt en knauwt
dat is de datum
van vandaag
de dag dat ik ooit ben getrouwd....
Annet
"Ik moet nodig mijn douchecabine weer eens ontkalken".
"Ik vind dat toch wel zo'n heidens karwei".
Al mopperend schuif ik aan de keukentafel waar mijn zusje verbaasd van haar net gesmeerde broodje opkijkt. "Ja, ik vond dat ook altijd een rotklus, tot ik laatst heel goed spul heb gehaald. Ze neemt nog een hap van haar broodje. "Ontkalken wordt daarmee echt een fluitje van een cent. Ze trekt er een gezicht bij. "Even spuiten en dan met een doekie erover en weg kalk".
"Meen je dat nou?" zeg ik terwijl ik een lepel muesli naar binnen werk. "Man, ik zit toch altijd een partij te klooien in die douche. Ik moet er echt wel een paar uur voor uit trekken. Eerst alles uit en in mijn onderbroek in de douchecabine gaan staan, een bak met Glorix binnen handbereik en een tandenborstel in de aanslag. En dan maar met de tandenborstel in de Glorix dippen en voegen borstelen".
"Jonguh, jij bent gek", klinkt het uit de volle mond aan de overkant van de keukentafel. "Weet je wat, ik ga straks op de fiets en haal dat spul voor je op. Je weet niet wat je ziet!".
Een half uur later komt ze terug en poot de ontkalker demonstratief op mijn aanrecht. "Als je weg bent, ga ik ermee aan de slag" lach ik nog.
Als zij na een paar ouderwets gezellige dagen samen, inmiddels is vertrokken naar haar gezin in het buitenland zie ik opeens de fles ontkalker weer staan. Ik besluit de proef op de som te nemen en loop er fluitend mee naar de badkamer. "Jongens, ik heb nu toch een wondermiddel. Tip van Valerie", roep ik nog enthousiast naar boven.
Voordat ik de fles van het irritante plastic klepje ontdoe lees ik vluchtig de gebruiksaanwijzing. Ergens zie ik in de gauwigheid staan "als u erg veel last van kalk heeft, dan langer laten intrekken..". Nou prima, denk ik, dan pleeg ik straks in de tussentijd even een belletje.
Afijn, ik stap in de douchebak en spuit stuk voor stuk alle voegen royaal met het spul. Van boven naar onder, van links naar rechts en nog een keer en dan nog een keer. Totdat de hele fles leeg is. Ik stap voldaan de douche weer uit en ga uitgebreid met mijn moeder zitten bellen. Na drie kwartier neem ik een kijkje in de douchecabine en veeg conform de aanwijzingen op de verpakking met een vochtige doek over de tegelwanden van de douchecabine.
Ik schrik me suf. Aan de zijkanten van de tegels is het hele motief verdwenen! "Dat kan toch niet waar zijn. Heb ik nou het motief weggespoten?" Ik ga op een afstandje staan en bekijk de wanden. Het ziet er opeens heel anders uit!.
Die avond rond 19.30 krijg ik een Appje van mijn zusje. Het is daar middernacht. Ze kan door de jetlag niet slapen en vraagt hoe het bij ons gaat. Ik vertel haar van het tegeldebacle en zeg dat ik voor de zekerheid de hele fles er maar op gemikt heb en dat ik nu stukken motief mis.
"Jonguh, heb je die HELE fles erop gespoten, dat mag helemaal niet, dan krijg je een chemische reactie. Straks vallen de voegen eruit, en misschien zelfs de tegels!"
Nou raak ik toch enigszins in verwarring. Ik kruip half in mijn container en diep de lege fles van de ontkalker er hangend op mijn buik weer uit.
Dan lees ik ergens onderaan (tot zover was ik eerder niet gekomen) "Absoluut niet langer dan 5 minuten laten intrekken....."
Heb ik weer.
Annet
Elke stap
die ik
hier zet
elke keer
dat ik hier ben
als het water
rustig kabbelt
in de rietkraag
die ik ken
staat de horizon
op heimwee
waait de wind
de jaren weg
kijk ik met
dezelfde ogen
naar nog steeds
dezelfde plek.
Annet
Een jaar
zonder jou
het was raar
zonder jou
elke dag
wel een grap
waarop ik
me betrap
woorden
die je verzon
zoals jij
dat zo kon
elke dag
een moment
dat ik dacht
"ja het went"
maar je bent
er niet meer
en die leegte
doet zeer
en ik mis je
steeds meer.
Annet
"Lief, heb jij de sleutel van mijn huis?"
Ik zit naast de chauffeur in de witte limo terwijl achter mij de rest van het gezelschap na het knallen van de kurk en het bruisen van de champagne onder de ingebouwde spotjes en tegenover het lichtgevende barretje lekker aan zijn glaasje zit te lebberen. Aangezien de twee oudere dames wat krap zaten in de 8 persoons limo ben ik naar de voorbank verhuisd. " Jaha, die heb ik", klinkt er boven het gekakel uit.
Na een rit van 20 minuten manoeuvreert de limo de laatste bocht door en zet mijn moeder en zusje weer thuis af. Voor de deur van mijn moeder volgt een uitgebreid kus- en zwaaimoment en krijgen wij nog een korte lift naar onze auto's die in een zijstraat staan geparkeerd waarna we koers zetten naar huis. "He fijn" zeg ik nog. "lekker op tijd..!"
We hobbelen naar Heerenveen en rollen daar moe en voldaan de auto uit. Al lopend naar de voordeur met Niels en Lucinde sloffend in ons kielzog frummelt lief in het donker wat aan het sleutelbos. "Er zit geen huissleutel aan!" klinkt het verbaasd. "Je zei zo straks in de limo nog dat je een sleutel had!" roep ik uit. Ik voel al een kriebeltje opkomen. "He, ik dacht dat je bedoelde aan JOUW sleutelbos?" zegt lief op een iets hardere toon. Ook hij voelt nattigheid. Ik zet me schrap "Jonguh, ik bedoelde JOUW sleutelbos want ik wist wel dat ik mijn huissleutel er zaterdag had afgehaald en onder een steen had gelegd voor Valerie die hier zou slapen..". "Maar die sliep hier toch niet?", lief raakt de draad kwijt. "Neeee, uiteindelijk niet, maar ik heb Niels toen gevraagd de sleutel te pakken en maar weer in huis te leggen, want je weet het maar nooit met inbrekers en zo". "Dus we hebben nu geen sleutel?" Lief is weer bijgepraat. "Nee, we kunnen er dus niet in, en het dakraam is ook dicht" mopper ik. Achter mij staan Niels en Lucinde te blauwbekken. "Gaan jullie maar in de garage staan. Godzijdank is die deur wel open want daarvan zijn we de sleutel al meer dan een jaar kwijt. Heb ik ook eens een boffie.." probeer ik grappig te laten klinken. Niemand lacht.
Terwijl Niels en Lucinde zich met gezichten als oorwurmen naar de garage begeven, lopen lief en ik met behulp van het vage schijnsel van onze telefoons alle beneden ramen langs. We kunnen nergens naar binnen. Vervolgens zoekt lief op zijn telefoon naar "Hoe breek je een cilinderslot open" en probeert het getoonde filmpje na te doen met allerlei steek- en draai materiaal. Mooi dat niks helpt. Als het voordeurslot er uiteindelijk met gewrik van een waterpomptang is uitgemold en we naar een gapend gat zitten te kijken, wil de deur nog steeds niet open. En het wordt maar later en later. Als we elkaar in de lichtbundel van onze telefoons na weer een half uur gehannes gefrustreerd en kouwkleumend aankijken, denken we allebei hetzelfde. "Koevoet!"
Binnen 5 minuten breken we de deur open en staan we in de gang. Als lief na het opnemen van de schade naar huis gaat doe ik de deur provisorisch dicht en stiefelen de kids met een "sjonge jonge er is ook altijd wat, we zijn doodmoe..." naar boven en duik ik in mijn nette jurk met de lange rugrits nog even achter de computer. Tegen de tijd dat ik mijn bed op zoek is het 1 uur 's nachts en vallen mijn ogen bijna dicht. Ik schop mijn schoenen uit en wil met de handen achter mijn hoofd de rits van mijn jurk - goh leuk zo'n rugrits - naar beneden trekken. Maar tot overmaat van ramp zit er geen beweging in. Wat ik ook doe en in wat voor bochten ik me ook wring, de rits zit muurvast en ik kom de jurk niet uit. Na een kwartier gepiel ben ik klaar mee.
Ik til mijn dekbed omhoog en schuif met m'n nieuwe jurk en al mijn bed in....."Die rits zie ik morgen wel weer", denk ik nog terwijl ik als een soort opgestopte worst in slaap val.
Wat een dag!
De volgende morgen ren ik na het afgaan van de wekker slaapdronken de trap af en tref Niels lodderig aan de keukentafel.
"Doe je die jurk nou alweer aan mama......?"
Annet
