"Mama, wanneer mag ik met James zijn eerste verjaardagskado gaan doen?"
Al dagen drentelt Lucinde om me heen met haar werk- en schoolrooster in de hand. "Ik wil nu echt een datum plannen mama, want straks zit ik vol met schooltoetsen en uren dat ik moet werken en dan wordt het pas veel later. En ik wil echt de eerste zijn die er met James heen gaat. Echt mama, je hebt het beloofd. Want eigenlijk is het jouw schuld dat ik er nog nooit ben geweest...."
Al was het alleen maar voor mijn eigen gemoedsrust, we plannen de datum voor het inwilligen van het kado, de kalender wordt beschreven en ik krijg een ultradiepe zucht van opluchting als beloning.
Nadat we Sanne op de hoogte hebben gesteld van het in gang zetten van het eerste verjaardagskado en dat James door zijn tante opgehaald gaat worden voor een dagje samen uit kan voor Lucinde de voorpret beginnen.
"Oh mama, ik heb er zo'n zin in, en wat zal James zijn ogen uitkijken, en wat denk je, welke dieren zal ie het leukste vinden?"
Ik kijk mijn jongste bloedje aan, haar ogen sprankelen en haar nieuwe dikke kuif danst tijdens het drukke praten van links naar rechts. Ik denk terug aan de tijd dat ze nog klein was en ik ondergedompeld zat in scheidingsnarigheid, en alle zeilen bij moest zetten om met drie jonge kinderen weer sturing te krijgen en op koers te komen. Het begroot me dat ze me nu pas vertelt dat zij, als nakomertje, als enige van de drie, nog nooit in een dierentuin is geweest, en dus die bijzondere sensatie, die alle kinderen ooit vroeg in hun leven hebben gehad, op haar zestiende nog steeds niet kent.
Ik schrik van de emotie die die gedachte bij me teweegbrengt. Ik heb daar nooit op die manier over nagedacht. Het is een verlate speldenprik uit een tijd die inmiddels gelukkig ver achter ons ligt.
Voor haar is het jaarabonnement op Burgers' Zoo, dat James voor zijn eerste verjaardag van mij heeft gekregen haar kans om die inhaalslag te maken.
Ik zet haar met de nodige 'baby-instructies' af op het station in Heerenveen. "Denk je aan zijn drinken, nooit alleen laten en verlies z'n speentje niet!". Met een "jahaaa mama!" sprint ze naar de trein en verdwijnt uit mijn gezichtsveld.
's Avonds komt ze met rode konen weer thuis. Ze raakt niet uitgesproken over wat ze allemaal gezien heeft, de verschillende ecosystemen, de nagebouwde natuur, de verschillende temperaturen en James die aan haar hand dartelde en genoot van alles wat ie voorbij zag komen. "Mama, en we liepen in het aquarium en toen zwom er een haai op hem af en toen riep hij "aai", en toen moest iedereen lachen".
"Mama, denk je dat ik er snel weer met hem heen kan gaan? Het was te leuk! "
En zo verdwijnt, diep in mij, het zoveelste stukje schuldgevoel.
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten