"Mama, wanneer gaan we meubels kijken?"
Niels staat naast me. Hij houdt de gekleurde folder, waarin ik met een grote pijl heb aangegeven welk appartement hij net toegewezen heeft gekregen, vlak voor mijn gezicht. "Het is mooi hè, mama, precies het appartement dat ik wilde. En ook fijn dat ik aan de voorkant zit en naar de treinen kan kijken, en waar denk je dat mijn televisie moet komen en mijn Play Station?"
Mijn zoon, van wie ik gewend ben dat hij alles in slow motion doet, struikelt nu over zijn woorden. Zijn leven krijgt vanaf 1 april 2016 een enorme wending, waarvan de impact nu nog niet te overzien is. Niet bij hem, en niet bij mij.
Hij gaat, met zorg op maat, op zichzelf wonen in een spiksplinternieuw appartement in Heerenveen. Het is spannend voor ons allebei. Spannend en (voor mij ook nog eens) doodeng.
Hij ontroert me met zijn logica: "Mama, dan mag ik eindelijk zelf weten hoe laat ik naar bed ga, toch?" Ik kijk hem aan en weet nu al dat ik hem vreselijk ga missen, ook al woont ie straks op nog geen tien minuten lopen van mijn huis. Al die kleine dingetjes die zo bij hem horen, die maken dat hij is wie hij is, zijn gewoontetjes, zijn loopje, zijn lego, ik vraag me af, kan ik er ooit zonder?
En hoewel hij al meer dan 26 jaar met mij vergroeid is, heb ik altijd geweten dat ook mijn meest kwetsbare kind eens zou moeten uitvliegen, hoe moeilijk dat voor mij ook is en ongeacht hoeveel beren ik nu al op de weg zie. Ook hij moet de kans krijgen zich buiten mijn gezichtsveld, en binnen zijn eigen kunnen, te ontplooien, nieuwe mensen te leren kennen en de buitenwereld te ervaren. Ik op mijn beurt krijg na jaren van intensieve zorg en begeleiding eindelijk wat meer bewegingsvrijheid. Iets waar ik de afgelopen jaren regelmatig over heb nagedacht en bij vlagen naar heb verlangd. Immers, ik ben ondertussen ook al 56.
Na eindeloos wachten op een locatie dichtbij mijn huis, en een organisatie aan wie ik met een gerust hart een stuk van de zorg durf toe te vertrouwen, heb ik na lang wikken en wegen en met trillende hand het formulier getekend.
De volgende dag gaan we samen meubels uitzoeken. Stoer wijst ie een loungebank aan en een tv kast. "Mama, hier is denk ik wel genoeg ruimte voor mijn DVD's en CD's".
Als we na een aantal grote aankopen weer in de auto zitten, stoot ik hem even aan.
"Mama vindt het ook spannend hoor..." en ik voel de tranen prikken achter mijn ogen.
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten