"Rij je nog achter me?"
Twee oma's op de terugweg uit Arnhem. Samen in 1 auto gekomen en in twee auto's in het schemer/ miezer/donker vertrokken nadat we in het begin van de middag ons kleinkind met zijn hele logeerhandel weer thuis hebben gebracht.
In Arnhem moest het uitladen van de buggy, de logeerkoffer, wat los speelgoed en een tuitbekertje eerder die middag, zoals te doen gebruikelijk, weer erg snel gebeuren, aangezien het straatje waarin het jonge gezinnetje woont erg smal is en er constant auto's vlak langs je scheren.
Tijdens het uitladen en zelfs toen ik mijn auto op slot deed, schoot nog door me hoofd dat ik wel eens wat vergeten kon zijn, maar voordat ik er verder over na kon denken, stonden de spullen in de woonkamer en zaten we genoeglijk aan de koffie, terwijl James aan onze voeten speelde.
Afijn tegen vieren namen we afscheid van Sanne en James en liepen we elk naar onze eigen auto. Ik meldde en passant nog even aan de andere oma dat ik vlak achter haar zou gaan rijden aangezien mijn navigatiesysteem de week ervoor het loodje had gelegd en Arnhem als gevolg van het openliggen van het centrum, en allerhande omleidingen rond de stad, moeilijk is om uit te komen, wat heet, zelfs om de snelweg te bereiken.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik manoeuvreer behendig in haar kielzog, straatje links, straatje rechts, terwijl de ruitenwissers voor mijn neus zich een ongeluk zwaaien. "Ben ik mooi op tijd thuis om meteen te gaan kokkerellen en Niels straks naar voetbal te brengen" denk ik, terwijl ik in het donker de auto van de andere oma in het vizier houd en op veilige afstand volg. Dan draait ze opeens een onverhard bospad in. "Goh, dit is wel heel erg toeristisch" denk ik nog. De auto voor mij komt tot stilstand en de andere oma stapt kordaat uit. Ik voel een lachkriebel opkomen en laat mijn raampje zakken. "Nieuwe route Truus?" vraag ik lachend als ze op me af loopt. "Ik dacht dat het deze afslag was, maar dan is het zeker de volgende. We gaan draaien" antwoordt ze en klimt weer in haar auto. Na nog eens tien minuten rijden moet ik van baan wisselen en kijk over mijn rechterschouder. "Ja hoor, ik had het kunnen weten!". Daar zie ik, fier op de achterbank, de autostoel van James! Ik wil Sanne bellen, maar mijn Bluetooth staat uit. Dan maar langzaam rijden en bellen. Ik neem gas terug. Dan tik ik Sanne haar naam in terwijl ik mijn mobiel op mijn schoot hou en verlies tot overmaat van ramp al pielend de andere oma uit het oog. De ruitenwissers zwaaien vrolijk in cadans heen en weer, en ik word links en rechts ingehaald. "Oh mama, dat maakt niet uit hoor, je hoeft niet om te keren, rij maar door" klinkt er aan de andere kant van de lijn. Ik leg mijn telefoon weer weg, kijk naar de verlichte borden in de lucht en probeer te bedenken waar ik me op de route bevind.
Dan gaat mijn mobiel. "Waar ben je? rij je nog wel achter me, ik zie je niet meer!" De andere oma is me kwijt geraakt. Als ik vertel dat ik doodleuk nog met de kinderautostoel op weg naar Heerenveen ben komen we allebei niet meer bij van het lachen.
Eenmaal thuis is het 'roef roef' koken en Niels naar voetbaltraining brengen. Daarna nog even met lief bijpraten en dan Niels in de stromende regen weer ophalen.
Op het moment dat ik op de bank plof en mijn schoenen uitdoe krijg ik een Appje. Kuala Lumpur. "Wil je deze week nog even naar Lemmer gaan om de steigerman te instrueren, hij moet nl. weten waar de erfgrens is, vergeet niet een duimstok mee te nemen en ik verwacht ook wat post". "Yep!" App ik terug. Ik loop naar de keuken en schenk wat drinken voor mezelf in. Als ik op mijn dooie akkertje de kamer weer in loop dendert Lucinde de trap af. "Mama, de KRO gaat een programma maken over kinderen die ziek zijn geweest en wat de impact op hun leven is en daar hebben ze me voor gevraagd!! Oh ja, en ze komen donderdag met een cameraploeg om 12 uur voor een kennismaking!" "Enne, dat was ik nog vergeten, mijn fietsband is lek, red je dat nog voor vrijdag...?"
Nadat ik in haar enthousiasme heb gedeeld, schrijf ik de afspraak met de KRO op de kalender en draai mijn hoofd om naar de keukentafel. "Oh dat is waar ook!" Daar staat de doos met intakeformulieren van het Rode Kruis en de overdrachtsinstructies. Ik ben nl. sinds kort 'Coördinator Bijzondere Reizen'. Volgende week maar een gaatje zien te vinden om me in te lezen in de materie. Naast de doos ligt een geprint mailtje van de zorginstelling waar Niels werkt : "Beste mevrouw Gorter, bedankt dat u zich heeft aangemeld voor de klankbordgroep...." .
Dan gaat de telefoon. Mijn moeder. "Zeg Annet, wanneer gingen jullie nou ook alweer naar Rome?"
"Nu vrijdag mam, heel vroeg....."
Ik realiseer me dat ik nog maar een paar uur heb om te onthaasten.....
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten