"Mama, kom gauw, ik krijg geen lucht!".
Ik kijk naar de App-tekst op mijn telefoon en schiet als een snoek van de bank. Het is gisteravond 23.00 uur.
Met twee treden tegelijk vlieg ik naar boven en vervolgens de trap op naar de zolder. In het schemerdonker ligt Lucinde op bed en hapt naar adem. Ik help haar opstaan en hou haar vast terwijl ik met 1 hand het dakraam opentrek en haar zo'n beetje over de rand hang. "Door je neus in, en door je mond uit" zeg ik terwijl ik haar ondersteun en zelf voor-adem.
Hoe vaak hebben we dit niet samen gedaan, tijdens de vele pijnaanvallen, en gedurende paniekmomenten in de chemo- en bestralingsperiode. We zijn terug in die modus, terwijl buiten de nacht zijn intrede doet en onder ons de straat slaapt. We ademen samen. Al snel merk ik dat ook de buitenlucht er niet voor zorgt dat ze zich beter voelt. Het gaat eerder slechter. En terwijl ik haar sokken en schoenen bij elkaar zoek en haar naar de zoldertrap leid, roep ik naar Niels dat wij voor de zekerheid naar het ziekenhuis gaan en dat hij de lichten in de kamer niet uit hoeft te doen.
Als Lucinde zich in de kamer aan het barretje vasthoudt graai ik gauw mijn tas, mijn telefoon en mijn autosleutels en binnen een mum staan we buiten en stappen in de auto. We praten niet, de automatische piloot neemt het over.
We rijden zwijgend naar de spoedeisende hulp terwijl haar zware ademhaling mij inmiddels gaat verontrusten. Iets meer dan een jaar geleden maakten wij deze zelfde rit, met dezelfde symptomen als aanleiding. Mijn hersens slaan op hol, gedachten halen elkaar links en rechts in : "10 september was alles goed. Alle onderzoeken waren prima. Ze ziet er goed uit. Er KAN niks zijn!" Ik herhaal die zinnen in mijn hoofd, bijna als een mantra. Zo maan ik mezelf tot rust.
Lucinde loopt rood aan en draait met haar ogen. Bij de balie van de spoedeisende hulp worden we apart gezet om te wachten.
Dan horen we Birkenstocks in de gang. "De kinderarts heeft liever dat jullie naar het UMCG gaan" zegt een oudere dame met een witte jas. "Nee, ik wil graag dat ze hier en nu onderzocht wordt!" dring ik aan. Even later worden we in een donker, beetje spooky ziekenhuis naar de kinderafdeling gebracht. Lucinde zit ondertussen in een rolstoel. Ze kan niet meer staan.
Als we een kamertje worden binnen geleid herken ik het vertrek. Hier zaten we 24 september 2014, exact hier, en toen voelde mijn moederhart instinctief al dat er een onheilstijding zat aan te komen. Nu zitten we hier weer.
Er worden testjes gedaan en er wordt onderzocht. Alle waarden zijn goed. De kinderarts die het dossier intussen heeft doorgenomen stelt ons gerust en zegt heel goed te begrijpen dat we angstig zijn en dat de plotselinge benauwdheid van vanavond ons heeft teruggezet in de tijd. We blijven nog een uurtje waarin Lucinde samen met een verpleegkundige ademhalingsoefeningen doet en we allebei een glaasje water krijgen. Het is waarschijnlijk hyperventilatie. Een door de radiolaborant een half jaar geleden al aangekondigd lange termijn bijverschijnsel van de bestraling.
Om 01.00 uur is Lucinde weer bij haar positieven en verlaten we het ziekenhuis.
Eenmaal thuis draait de film in mijn hoofd weer af en besef ik wat voor tijd we achter de rug hebben.
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten