"Annet, kan ik morgenavond met jullie mee terugrijden naar Heerenveen?".
"Prima oma, tot morgen!" App ik terug.
We verkeren de eerste dagen van oktober allemaal in een pre-euforische stemming door de ophanden zijnde eerste verjaardag van James, ons kleinkind, ons neefje. Niels, Lucinde en ik zullen er met zijn drietjes vanuit Heerenveen heengaan.
Al dagen wordt de stapel kadootjes die ik in de hoek bij het barretje heb aangelegd breder en breder.
Het is weer zo heerlijk om speelgoedwinkels in te lopen, en treinen, knuffelbeesten, en aaiboekjes door mijn handen te laten gaan, kinderliedjes te horen en me alvast te verkneukelen op sinterklaasinkopen voor het kleine mannetje. Wat een onbetaalbare rebound.
Donderdagmiddag 8 oktober vertrekken uit meerdere plaatsen in Nederland familieleden van 2 gezinnen met treinen en auto's richting Arnhem waar het feestvarkentje al vanaf 7 uur met een klein kartonnen feesthoedje op zit, waarvan - ik spreek uit ervaring - het strakke elastiekje onder het minuscule kinnetje een klein striemetje zal achterlaten. Zoals het dat deed bij mijzelf en later bij mijn drie bloedjes. Maar het hoedje hoorde erbij. Evenals de slingers en het allereerste verjaardagstaartje met het gekleurde kaarsje erop.
We vieren, pakken uit, spelen, knuffelen en zingen. Als het feestvarkentje tegen achten afgepeigerd op bed ligt en het uitgelaten gezelschap met volgegeten buikjes op de bank hangt wordt het tijd om op te stappen.
"Mama, ik ben zo blij dat je auto het nou eindelijk weer doet, hoef ik me niet steeds ongerust over je te maken." zegt Sanne bij de deur. Waarop Truus aanhaakt met "nou, ik heb je moeder nog even gevraagd of haar auto weer helemaal voor elkaar was alvorens ik vroeg of ik mee kon rijden".
Na een uitgebreid "nou doeoeoeoe" lopen we met zijn viertjes de straat in waar mijn auto staat. Als we allemaal onze plek hebben ingenomen en de gordels hebben vastgeklikt, geef ik mijn navigatiesysteem ter instelling aan Lucinde, die samen met Truus achterin zit. Vervolgens start ik de motor en manoeuvreer de parkeerhaven uit.
"Mama, ik snap er niks van, hij zegt 'kan kaart niet lezen' hoor ik achter mij in het donker. Ik rol terug de parkeerhaven in en draai me om in mijn stoel. "Ik kijk wel even" zegt Truus en ze neemt in het donker het navigatiekastje van Lucinde over. ""Oh nee hè, het kaartje valt ergens op de grond!" klinkt het benepen achter mij. "Waar is dat ding nou, het is hier pikkedonker!" Er wordt door vier handen gegrabbeld tot het kleine blauwe kaartje weer boven water is.
Als het ding is schoon geblazen wordt het kaartje opnieuw geplaatst en stelt Lucinde het kastje wederom in. "Nou mooi niks, mama, nu is zelfs de kaart van Nederland uit het systeem! We kunnen naar elk land in Europa navigeren, maar niet binnen Nederland." "Sjonge jonge, wat een ellende, deze hadden we nog niet gehad" mopper ik achter het stuur. We zijn ondertussen dik een half uur verder en nog steeds staan we in de straat waar Sanne en Robert wonen."We gaan gewoon rijden hoor", oppert Truus, "het is al negen uur. Ik herken vanzelf iets,.... hoop ik".
"Wel ja" giechelt Lucinde "met andere woorden, we zetten voor de verandering de 'Truus-Truus' aan...!".
Als we eindelijk de parkeerhaven afdraaien zegt Truus opbeurend "volgens mij is de route langs 'Het Dorp' van Mies Bouwman wel leuk toeristisch, door een soort bos. Als ik hem tenminste kan terugvinden...."
"Nou voor mij hoeft dat niet hoor...", Niels mengt zich voor het eerst in het gesprek, "we zien toch niks, het is pikkedonker....".
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten