Geboorteherinnering (James 8 oktober 2014)

"Waar is mijn kind?"
Ik zie me nog het ziekenhuis in Haarlem binnen rennen, vorig jaar 7 oktober, eind van de middag. Hoewel ik normaliter altijd gruwelijk de weg kwijt ben, was ik nu, vanuit Heerenveen, koersend op uitsluitend oer instinct, rijdend als een bezetene in no time ter plekke.
Met een losgetrokken sjaal die in de draf door de lange gangen van het ziekenhuis om mijn benen dreigde vast te draaien, een schoudertas die keer op keer op half zeven gleed en het zweet parelend op de donshaartjes van mijn onderlip, rende ik als een impala door het ziekenhuis. 
Terwijl de woorden van de juffrouw aan de balie, die ik gevraagd had waar Sanne lag, in mijn sponzige hoofd waren weggeëbd, herkende ik, vanaf het moment dat ik het op een lopen had gezet, de stem van mijn kind, zoals alleen een moeder dat kan. Ik stormde langs vreemde deuren in een voor mij totaal onbekend ziekenhuis en focuste mij op haar stem. Daar moest ik heen, daar wachtte zij op mij.  
Zonder te kijken naar een nummer op de deur, stormde ik de kamer binnen waar het geluid vandaan kwam. En daar was ze. Mijn kind dat altijd mijn kind zal blijven. Ze deed, zittend, hangend, schreeuwend, ondersteund door Robert verwoede pogingen de weeënstorm de baas te worden. Tot dat moment tevergeefs hoorde ik later. 
Ik zag pijn en saamhorigheid, maar ook onmacht en onwetendheid. "Oh, daar is mama, eindelijk!", kreunde Sanne uit. "Fijn dat je er bent Annet", verzuchtte Robert. Ook de aanstaande vader stond het huilen nader dan het lachen.
Nadat ik de sjaal had losgedraaid van mijn benen en in een hoek had gesmeten, mijn onwillige schoudertas met een boog op een kastje had gedumpt gooide ik alles in de strijd om de achtbaan van pijngolven te helpen trotseren. Na wat oefening, om het ritme, dat ik nog zo goed kende van mijn eigen bevallingen, te pakken te krijgen, en op hen over te brengen, puffen we met zijn drieën al snel als een eensgezinde stampende locomotief door de weeën heen. Waar Sanne bijna onder de spanning en de pijn bezwijkt deppen Robert en ik om beurten met natte doekjes, we masseren, motiveren en peppen op. 
En als dan uiteindelijk bij het ochtendgloren van dinsdag 8 oktober 2014, na een geweldige coupe de force, een gaaf roze glibberig wezentje geboren wordt, ben ik de gelukkigste oma van de wereld.  
In de meer dan zware periode aan het thuisfront in Heerenveen, voelde de komst van James als een reddingsboei voor ons allemaal.


Annet