"Lief, heb jij de sleutel van mijn huis?"
Ik zit naast de chauffeur in de witte limo terwijl achter mij de rest van het gezelschap na het knallen van de kurk en het bruisen van de champagne onder de ingebouwde spotjes en tegenover het lichtgevende barretje lekker aan zijn glaasje zit te lebberen. Aangezien de twee oudere dames wat krap zaten in de 8 persoons limo ben ik naar de voorbank verhuisd. " Jaha, die heb ik", klinkt er boven het gekakel uit.
Na een rit van 20 minuten manoeuvreert de limo de laatste bocht door en zet mijn moeder en zusje weer thuis af. Voor de deur van mijn moeder volgt een uitgebreid kus- en zwaaimoment en krijgen wij nog een korte lift naar onze auto's die in een zijstraat staan geparkeerd waarna we koers zetten naar huis. "He fijn" zeg ik nog. "lekker op tijd..!"
We hobbelen naar Heerenveen en rollen daar moe en voldaan de auto uit. Al lopend naar de voordeur met Niels en Lucinde sloffend in ons kielzog frummelt lief in het donker wat aan het sleutelbos. "Er zit geen huissleutel aan!" klinkt het verbaasd. "Je zei zo straks in de limo nog dat je een sleutel had!" roep ik uit. Ik voel al een kriebeltje opkomen. "He, ik dacht dat je bedoelde aan JOUW sleutelbos?" zegt lief op een iets hardere toon. Ook hij voelt nattigheid. Ik zet me schrap "Jonguh, ik bedoelde JOUW sleutelbos want ik wist wel dat ik mijn huissleutel er zaterdag had afgehaald en onder een steen had gelegd voor Valerie die hier zou slapen..". "Maar die sliep hier toch niet?", lief raakt de draad kwijt. "Neeee, uiteindelijk niet, maar ik heb Niels toen gevraagd de sleutel te pakken en maar weer in huis te leggen, want je weet het maar nooit met inbrekers en zo". "Dus we hebben nu geen sleutel?" Lief is weer bijgepraat. "Nee, we kunnen er dus niet in, en het dakraam is ook dicht" mopper ik. Achter mij staan Niels en Lucinde te blauwbekken. "Gaan jullie maar in de garage staan. Godzijdank is die deur wel open want daarvan zijn we de sleutel al meer dan een jaar kwijt. Heb ik ook eens een boffie.." probeer ik grappig te laten klinken. Niemand lacht.
Terwijl Niels en Lucinde zich met gezichten als oorwurmen naar de garage begeven, lopen lief en ik met behulp van het vage schijnsel van onze telefoons alle beneden ramen langs. We kunnen nergens naar binnen. Vervolgens zoekt lief op zijn telefoon naar "Hoe breek je een cilinderslot open" en probeert het getoonde filmpje na te doen met allerlei steek- en draai materiaal. Mooi dat niks helpt. Als het voordeurslot er uiteindelijk met gewrik van een waterpomptang is uitgemold en we naar een gapend gat zitten te kijken, wil de deur nog steeds niet open. En het wordt maar later en later. Als we elkaar in de lichtbundel van onze telefoons na weer een half uur gehannes gefrustreerd en kouwkleumend aankijken, denken we allebei hetzelfde. "Koevoet!"
Binnen 5 minuten breken we de deur open en staan we in de gang. Als lief na het opnemen van de schade naar huis gaat doe ik de deur provisorisch dicht en stiefelen de kids met een "sjonge jonge er is ook altijd wat, we zijn doodmoe..." naar boven en duik ik in mijn nette jurk met de lange rugrits nog even achter de computer. Tegen de tijd dat ik mijn bed op zoek is het 1 uur 's nachts en vallen mijn ogen bijna dicht. Ik schop mijn schoenen uit en wil met de handen achter mijn hoofd de rits van mijn jurk - goh leuk zo'n rugrits - naar beneden trekken. Maar tot overmaat van ramp zit er geen beweging in. Wat ik ook doe en in wat voor bochten ik me ook wring, de rits zit muurvast en ik kom de jurk niet uit. Na een kwartier gepiel ben ik klaar mee.
Ik til mijn dekbed omhoog en schuif met m'n nieuwe jurk en al mijn bed in....."Die rits zie ik morgen wel weer", denk ik nog terwijl ik als een soort opgestopte worst in slaap val.
Wat een dag!
De volgende morgen ren ik na het afgaan van de wekker slaapdronken de trap af en tref Niels lodderig aan de keukentafel.
"Doe je die jurk nou alweer aan mama......?"
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten