Mijn steiger ...... (Terhorne 1974)

Terhorne 1974.
Het was echt mijn plekje, op de steiger, achter de robuuste rietkraag, aan het oog ontrokken van ouders, weggevlucht bij de overvolle afwasteil die geduldig stond te wachten bij ons in de voortent. Gewoon even geen zin in, gewoon even alleen zijn. 
De boten aan de steiger trekken ritmisch aan de landvasten, het kabbelende water onder mij klotst vertrouwd tegen de oever, ik staar naar beneden in het niets terwijl een klein groepje witte eenden in een sleepje voorbij zwemt. In het hout van de steigerplanken zie ik onze uitgekerfde namen, voor altijd en eeuwig. Menig aardappelschilmesje is hierop kapot gegaan. 'Onze' planken zullen de camping veruit overleven, zo zou jaren later blijken.
Als ik mijn blik omhoog richt blijven mijn ogen rusten op het grote eiland tegenover de camping. De boten van wie ik de eigenaren niet ken maar die toch al jaren zo beeldbepalend zijn liggen vastgemeerd aan de wal en hun flanken schitteren in de avondzon. 
Hoe vaak zijn we niet via de harde zandbank halverwege naar het eiland gezwommen, om na een korte rustpauze het laatste stuk spetterend en proestend af te leggen om tenslotte druipend de wal op te kruipen. 
Als ik mijn hoofd iets draai en ik kijk schuin naar links zie ik het hoge gebouw van de UTD in Akkrum, samen met de bruglichten van Heerenzijl een van de vaste herkenningspunten tijdens de wekelijkse waterdropping. En dan helemaal links het kleine bestruikte Padvinderseiland, waar we ons op donderdagmiddag met ons vaste cluppie boten verzamelden voor de plaatselijke zeilwedstrijd. 
Terwijl ik zo zit te mijmeren en 'en passant' nog even denk aan het huiswerk dat in de caravan ligt te wachten, het proefwerk dat ik moet leren, merk ik aan het getril van de planken dat iemand de steiger oploopt.
Het is mijn vader, hij verbreekt de betovering : 
"Ik heb je overal gezocht, kom je nu nog afwassen...?"